Αναζήτηση
–Θα πάρουμε πίσω τα Γλυπτά του Παρθενώνα;
–Αμάλ και πότε!
Ασε μας, κουκλίτσα μου! Ασε μας, που μου ‘ρθες με το ύφος Φρειδερίκης των σίξτις που επιθεωρεί τας απόρους κορασίδας. Κι εκείνο το στάιλινγκ «παπάκι πάει στη ρεματιά, Σανέλ πάει στους βλάχους». Η μεγαλοδικηγόρος με ΤΟ νομικό επιχείρημα:
–Αμα λάχει θα βάλει ένα χεράκι και το στεφάνι μου!
Ο ινστρούχτορας φορούσε Prada. Κι ο Σαμαράς, κοτζαμάν Πρωθυπουργός, τη στρογγυλοκάθησε εκ δεξιών: ο τσολιάς και η Αμαλ-ία. Η οποία Αμαλ-ία χαμογελούσε στις κάμερες τύπου «αν και Απόλυτη Ντίβα, στο βάθος είμαι μια άδολη κι αγνή λιβανεζοπούλα!».
Για να μη σχολιάσω την Ολγα Κεφαλογιάννη –που δήλωσε το σκόπιμα(;) ανιστόρητο: πρώτη φορά, λέει, η Ελλάδα έκανε τόσο μεθοδευμένη προσπάθεια για την επιστροφή των Γλυπτών. Εμένα φαν της Μελίνας Μερκούρη δεν με λες. Αλλά ειδικά για τα Γλυπτά, μην την ξεφτιλίσουμε τελείως την ιστορική μνήμη. Ελα, αγάπη μου, και την έχουμε και πρόσφατη τη ρημάδα. Τώρα πρωτομπήκε στο τοπίο η Καρυάτιδα;
Δηλαδή, Ολγα μου, μικρή χαρωπή τουριστοπούλα, ποια η μεθόδευσή σου ακριβώς; Πήγες –ως Γεωργία Βασιλειάδου –προξενήτρα στον Κλούνι για την Αμάλ; Που ‘χει σαράντα πρόβατα κι εξήντα πέντε γίδια; Κι έκλεισες και γόνδολα ρεζερβέ για να πάρει δημοσιότητα το ιβέντ; Ασε μας, κουκλίτσα μου. Ασε μας κι έχουμε τα βάσανά μας.
Βέβαια, το σωστό να λέγεται. Μην τα χώνουμε μόνο τους πολιτικούς. Γιατί εδώ και τα ΜΜΕ μεγαλούργησαν. Εδώ ο κόσμος καίγεται… Του Χρηματιστηρίου το κραχ ακούστηκε μέχρι την Ανω Κερασίτσα… Κι έβλεπες τον «παρουσιαστή –wanna be –Λάκης Γαβαλάς» να αναλύει το μοντελάκι της Αμάλ. Και στο παράθυρο –αντί για πολιτικούς –ο Λευτέρης Λαζάρου να περιγράφει το μενού: αχινοσαλάτα, καρπάτσιο λαβράκι, τραγανό μπαρμπούνι πάνω σε μους καπνιστής μελιτζάνας, χριστόψαρο σε μους σελινόριζας (κόπι πέιστ το ‘κανα). Ωωωωρες τώρα αυτό στα δελτία. Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Ο τσολιάς και η Αμαλ-ία. Μια Αμαλ-ία που ήρθε στους ιθαγενείς χωρίς ένα καθρεφτάκι, μια πολύχρωμη χαντρούλα, ένα μποά της Ζωζώς Σαπουντζάκη, βρε αδελφέ. Και δεν προλάβαμε να αγκαζάρουμε τον Μεγάλο Μάγο της Φυλής για χορευτικό σόου-υπερπαραγωγή με Δώρα Στράτου, Μάγια Πλισέτσκαγια, τα Μπαλέτα των Ζουλού και η Ελένη Ζαφειρίου στον ρόλο της Μάνας.
Εμείς χάντρες και καθρεφτάκια, σόρι, δεν θα πάρουμε. Ως λαός είμαστε πλέον του μίνιμαλ. Κυρίως από το Καστελλόριζο και μετά –όλοι οι Ελληνες υιοθετήσανε στην αισθητική τους αυτό το απολύτως αφαιρετικό: δεν τρώνε, δεν κοιμούνται, δεν εργάζονται, δεν έχουν να πληρώσουν. Κι η κυβέρνηση τι κάνει ακριβώς; Τον τσολιά και την Αμαλ-ία: ο Σαμαράς με τα προικιά, η Ολγα με τα προξενιά κι ο Τασούλας με της παρθένας το ματωμένο σεντόνι!
Δεν έχουμε καθόλου ψυχικό χώρο για όλο αυτό το σύστριγγλο. Τα Γλυπτά του Παρθενώνα κορόνα στο κεφάλι μας. Αμφίπολη κι Αντικύθηρα ομοίως. Αλλά εδώ, πολιτικοί και ορισμένα ΜΜΕ καρα-εσκεμμένα προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή μας στους αρχαίους ημών –για να ξεχάσουμε τους συγχρόνους ημών.
Πείτε την άποψη αυτήν αιρετική, πείτε την αντεθνική, αλλά, κυρία, κυρία, τα άλλα παιδάκια την ξεκίνησαν πρώτα. Ο Αντωνάκης, η Ολγα, ο Τασούλας κι όλοι όσοι στην τάξη κάθονται πρώτο θρανίο πίστα.
Και μην μου πει κανένας ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα. Αυτοί βάλανε θεωρείο την Αμάλ και γαλαρία το κραχ. Αυτοί μπερδέψανε τα μπρόκολα με τις μπαλαντέζες. Αυτοί, όχι εγώ.
Μόνο που δεν έχουν καταλάβει κάτι απλό: Δεν μας αποπροσανατολίζει η σεβαστή καθ’ όλα Καρυάτιδα! Ούτε του Παρθενώνα το μάρμαρο.
Γιατί, δυστυχώς, εμείς πληρώνουμε το μάρμαρο.
Και τον μαρμαρά!
