Αζύγιαστος χρόνος

Καλοκαίρι, με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι, μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη, λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος και το τραγούδι του αποπνέει μια κάποια αμφιθυμία γι’ αυτό το ζεστό ελληνικό καλοκαίρι που είναι ταυτόχρονα μαγικό και αντιαισθητικό, υπέροχο και κουραστικό.

Σύμφωνα με την ποιήτρια Ελένη Παπανδρέου είναι και μάταιο. Τουλάχιστον ο Αύγουστος του τίτλου της είναι μάταιος, «λευκός, με μια χούφτα άμμο στα χέρια». Τον παραφυλάει ο Σεπτέμβριος που «στέκεται πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα και ψιθυρίζει: «Μάταιος. Μάταιος Αύγουστος»». Παραμένει όμως «ερωτικός».

Σε πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου ο κριτικός λογοτεχνίας Βάσος Βογιατζόγλου είπε: «Μετέχοντας ενσυνείδητα στη ρυθμική και λεκτική οργάνωση των καθ’ έκαστα νοητικών της στοιχείων, ανθοφορούν σε μια ποίηση αστραφτερή, μεστή και θα πω απλά αγαπημένη, καθώς ο κάθε αναγνώστης γρήγορα και άκοπα θα ανακαλύψει κάποιες στροφές, κάποιες αρμονικές συγχορδίες από τον δικό του μυστικό, ερωτικό κόσμο».

Η ποιήτρια, που εγκατέλειψε τη διαφήμιση και εργάζεται στον κλάδο των ελεγκτών λογιστών, ταξιδεύει στον ελεύθερο χρόνο της στην Ασία, ασχολείται με τη φωτογραφία και την πρακτική φιλοσοφία. Λέει πως «ενώ το σκηνικό του βιβλίου είναι οι τέσσερις εποχές του χρόνου, αποδεικνύεται ότι ο χρόνος είναι ένας και αζύγιαστος». Αυτό, άλλωστε, είναι ο τελικός σκοπός της, «να γίνουμε πάλι ένα». Κάτι που αν είναι να συμβεί θα συμβεί, είτε υπάρξει λογιστικός έλεγχος είτε όχι!