Οι διανοούμενοι, η ορθότητα και το κόλπο της Ακροδεξιάς

«Ανθρωποι του πνεύματος», «διανοούμενοι» να (κατηγορούνται πως) παίζουν το παιχνίδι της Ακροδεξιάς: τα έχουμε ζήσει και εδώ, τα ξέρουμε. Η διαφορά με τη Γαλλία είναι πως στη χώρα ενός Εμίλ Ζολά, ενός Ζαν-Πολ Σαρτρ, ενός Αλμπέρ Καμί ή και σήμερα ακόμη ενός Εντγκάρ Μορέν, η λέξη διανοούμενος δεν κλείνεται ποτέ σε εισαγωγικά, ο ρόλος του ήταν πάντα σεβαστός, ο λόγος του είχε ανέκαθεν βαρύτητα στη δημόσια συζήτηση. Και αφού μιλάμε, καθ’ υπερβολήν, με απολυτότητες, από όταν είδε το φως της ημέρας, το 1972, το Εθνικό Μέτωπο δεν είχε ποτέ επιτυχία στους διανοουμένους, ακριβώς το αντίθετο. Αλλά οι καιροί αλλάζουν.

Μια σειρά από γνωστές προσωπικότητες, με πιο πρόσφατη τον Μισέλ Ονφρέ, έναν άξιο (ακρο)αριστερό φιλόσοφο που ίδρυσε το 2002 το Λαϊκό Πανεπιστήμιο της Καέν ως απάντηση στην πρόκριση-σοκ του πατρός Λεπέν στον δεύτερο προεδρικό γύρο, «ξετρελαίνουν» (η διατύπωση ανήκει στη «Μοντ») τη Μαρίν Λεπέν ανοίγοντάς της με δηλώσεις ή γραπτά τους «την πόρτα της καταξίωσης» που τόσο έχει ανάγκη αν είναι να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, να κατακτήσει το Ελιζέ. «Αντικειμενικοί σύμμαχοι», έτσι τους αποκαλεί η ίδια. Εκείνοι αρνούνται τις κατηγορίες. Κάποιοι (ο δεξιός Τύπος, κατά κύριο λόγο) σπεύδουν προς υπεράσπισή τους, άλλοι (ο αριστερός Τύπος, επίσης κατά κύριο λόγο) τους εγκαλούν, τους φωνάζουν «ντροπή!». Εκείνοι απαντούν, το κοινό παρακολουθεί αυτές τις «συζητήσεις των ελίτ» μάλλον αποστασιοποιημένα, το Εθνικό Μέτωπο τρίβει τα χέρια του: ένας φαύλος κύκλος, ενδεικτικός μιας Γαλλίας που έχει χάσει την πυξίδα της και διέρχεται πρωτοφανή κρίση ταυτότητας.

Στις 11 Σεπτεμβρίου, ο Μισέλ Ονφρέ παραχώρησε συνέντευξη στη «Φιγκαρό». Εκεί, ο φιλόσοφος που διεκδικεί για τον εαυτό του έναν «ελευθεριακό σοσιαλισμό», φάνηκε να αμφισβητεί εμμέσως τη γνησιότητα της φωτογραφίας του τρίχρονου Αϊλάν να κείτεται πνιγμένος σε μια παραλία της Τουρκίας. Αναφέρθηκε επίσης σε αυτά τα ερωτήματα «που έχει γίνει πια αδύνατο να θέσεις». Εύλογα μάντευε κανείς πως σε αυτά συμπεριλαμβάνονται η υποδοχή των προσφύγων, η επικινδυνότητα του Ισλάμ, η υπεράσπιση του «περιφρονημένου», όπως τον χαρακτήρισε, γαλλικού λαού. Τέσσερις ημέρες αργότερα ο Λοράν Ζοφράν, ο διευθυντής της «Λιμπερασιόν», αναπαρήγαγε όλη τη συνέντευξη του Ονφρέ παρεμβάλλοντας σε κάθε απάντηση ένα δικό του σχόλιο, κατηγορώντας τον πως «παίζει το παιχνίδι του Εθνικού Μετώπου». Εκείνος ανταπάντησε το περασμένο Σαββατοκύριακο μέσω της «Μοντ», καταγγέλλοντας πως το παιχνίδι της Ακροδεξιάς δεν το παίζει αυτός αλλά η «φιλελεύθερη Δεξιά» και ο «επιχειρηματικός Σοσιαλισμός». Παράλληλα, προανήγγειλε δημόσια αντεπίθεσή του στην «πολιτική ορθότητα» στις 20 Οκτωβρίου στη Mutualité, στο Παρίσι· το «παρών» θα δώσουν για να τον στηρίξουν ο Ρεζίς Ντεμπρέ, ο Πασκάλ Μπρικνέρ, ο Αλέν Φίνκελκροτ και άλλοι.

Η «Μοντ» αφιέρωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο το πρωτοσέλιδο και ακόμα τρεις σελίδες της στο θέμα: «Αυτοί οι διανοούμενοι τους οποίους διεκδικεί το Εθνικό Μέτωπο». Θύμισε και μερικές δηλώσεις του τελευταίου. Της Μαρίν Λεπέν ας πούμε: «Κάθε διανοούμενος που βγαίνει από το μαντρί της πολιτικής ορθότητας είναι ένας αντικειμενικός σύμμαχός μας». Της ανιψιάς της, Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν: «Οι διανοούμενοι, οι δημοσιογράφοι, οι φιλόσοφοι που μετέχουν των ιδεών μας είναι πιο χρήσιμοι εκτός κόμματος. Δεν πρέπει να τους υποψιάζεται κανείς για συμπαιγνία. Αν έπιαναν τον Ονφρέ να γευματίζει μαζί μου, θα τον έστελναν στην πυρά το ίδιο δευτερόλεπτο». Ή και του υπ’ αριθμόν 2 του κόμματοςΦλοριάν Φιλιπό: οι διανοούμενοι αυτοί «μας βοηθούν, ενδεχομένως άθελά τους, να αναπτύσσουμε τα επιχειρήματά μας».