10+1 λέξεις που λείπουν από το λεξικό

καισαροπαππισμός, ο:(με δύο «π», να αντισταθμίζει και το «σύριζα» με ένα «ρ»): με την αρχική του ορθογραφία («καισαροπαπισμός»)

Ο όρος σημαίνει τη συναίρεση κοσμικής διακυβέρνησης και θρησκευτικής εξουσίας σε ένα μόνο πρόσωπο, όπως στην περίπτωση του Ερρίκου Η’, στην Αγγλία του 16ου αιώνα. Στη νέα ορθογραφία θα σημαίνει τη συναίρεση υπουργού Επικρατείας και μεγάλου εξουσιαστή των καναλιών ιδιωτικής τηλεόρασης. Οταν «το πολιτικό» μπει για καλά «πάνω από τα συμφέροντα», όπως αναμένουν όσοι δημοσιογράφοι της «Αυγής» έτυχε να ακούσω, ο όρος μπορεί να γίνει Παπποκαισαρισμός, αφού ως Παποκαισαρισμός σημαίνει ήδη τη θεοκρατία.

δημοαψήφισμα, το:όταν αψηφώ τον δήμο, ενώ έχω ζητήσει τη γνώμη του

Zούμε στην εποχή των σόσιαλ μίντια. Η χρήση τους, καλοδεχούμενη και κατά τη γνώμη μου πολύ ενδιαφέρουσα. Ομως, όπως σε όλα τα πράγματα, η χρήση θέλει μέτρο. Αλλιώς γίνεται κατάχρηση, η οποία αποξενώνει τους ανθρώπους. Τους μετατρέπει σε μοναχικά πλάσματα που αντλούν χαρά ή επιβεβαίωση μόνο ή κυρίως εξ αποστάσεως και διά μέσου μέσων. Μοναχικές φιγούρες που τρέχουν σε παράλληλες πορείες. Δεν είναι το κυνήγι μικρών virtual πλασμάτων. Είναι κάτι βαθύτερο. Ανθρωποι που γίνονται ποκ-εμμονικοί και κατά βάθος ποκε-μόνοι.

διασημονοούμενος, ο: πνευματικός άνθρωπος που ανταποκρίθηκε με υπερβάλλοντα ζήλο στο πάγκοινο αίτημα να λύσει τη σιωπή του

Στην ουρά της συγκυρίας, σχολιάζει ακατάπαυστα την επικαιρότητα και αγνοεί την τέχνη του υπαινιγμού. Αμβωνας και τηλεβόας του το ψηφιακό «παρών» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Καλλιεργεί γύρω του, εξίσου μεθοδικά, δύο κύκλους: υβριστών και χειροκροτητών που αμφότεροι τον τρέφουν. Η κύρια ιδιότητά του, αυτή που του εξασφάλισε δημόσιο βήμα, μένει άπραγη, ατονεί και μαραίνεται, σαν μαϊντανός απότιστος στη γλάστρα του πραγματικού. Καταλύοντας την επικράτεια του ιδιωτικού, ο εαυτός του –αν τυχόν υπήρξε –διαχέεται στην περσόνα που ο ίδιος κατασκεύασε και, σαν δισκίο που αναβράζει, διαλύεται.

μουαρέσης, ο:ο άνθρωπος «μου αρέσει»,o Homo Likeus

Είναι ο παρταόλας των likes, ο εθισμένος νεονάρκισσος, που σκύβει μόνο για να δει το προφίλ του στην οθόνη του iPod και να μετρήσει τα likes εχθρών και φίλων. Στα καμαρίνια σκουντάει τον γείτονά του, Homo Selfius, για να ανεβάσει αυτός πρώτος τη φωτογραφία με τους πρωταγωνιστές, να αγγίξει το όραμά του στο κυνήγι της ευδαιμονίας των likes. Πάει και τελείωσε, θα αγοράσω μια χορηγούμενη σελίδα! Πρόσεξα πως έτσι και χτυπήσεις 300.000 φίλους γίνεσαι ένας μικρός Βούδας, βλέπεις τα ανθρώπινα με μια ήρεμη συγκατάβαση, με μια αλλόκοτη ταπεινότητα, με μια παιδική σχεδόν αγαθότητα.

Εχω αποφασίσει ότι μια σειρά είναι κρυφοσαπουνόπερα και δεν αξίζει τον κόπο, οπότε θα την κόψω στο τέλος του πρώτου κύκλου. Τελικά όμως –μια Κυριακή συνήθως –σειροτροπιάζω, δηλαδή υποκύπτω στον πειρασμό και βλέπω ακόμα έναν κύκλο που έχω κατεβάσει, από βαρεμάρα ή ελαφρύ μαζοχισμό ή εθισμό ή κρυφή ροπή στο κιτς. Το «Tyrant» λ.χ. ήταν «σαπούνι» Μέσης Ανατολής, στο οποίο υπέκυψα για πάνω από ένα επεισόδιο, από καθαρό σειροτροπιασμό.

ενηλικιωφοβία, η:

ο φόβος για την ενηλικίωση του εαυτού ή/και των άλλων

Αναδύεται ως έκφραση της τάσης να παραμείνουμε σε μια παιδικόμορφη κατάσταση με αναρίθμητα άλλοθι. Είναι συμβολικά η επιθυμία να επιστρέψουμε στην ασφαλή αγκαλιά της μητέρας, εκεί όπου κάθε απειλή σβήνει με το απαλό της χάδι. Βρίσκεται σε σύγκρουση με σχεδόν όλες τις πτυχές της πραγματικότητας ειδικά σε εποχές σαν τη δική μας που η απειλή βρίσκεται ή πειστήκαμε ότι βρίσκεται όπου στρέψουμε το βλέμμα. Η ενηλικίωσή μας, η θαρραλέα ανάληψη ευθύνης για όσα συμβαίνουν σε εμάς και τους άλλους, πυροδοτεί αγχογόνες διεργασίες, από τις οποίες μια διέξοδος γρήγορη και ασφαλής είναι η παρεμπόδιση της ενηλικίωσης των άλλων, που μπορεί να είναι ακόμα και τα παιδιά μας. Αφού δεν αντέχω την ιδέα ότι τα άλλοθι εξαντλήθηκαν, δεν θα επιτρέψω και σε κανέναν άλλο να διαφοροποιηθεί από αυτά που νομίζω πως είμαι και που η ακαμψία τους μου παρέχει καταφύγιο. Η ενηλικίωση του άλλου με τρομοκρατεί ίσως περισσότερο, γιατί αδυνατώ να την ελέγξω –αν συμβεί, θα αποκαλύψει την παιδική μου γύμνια. Κάπως έτσι η ενηλικιωφοβία αποκτά χαρακτήρα υπερατομικό και τοποθετείται περήφανα στην κορυφή της θύρας του κοινωνικού μας σπιτιού.

Προς το παρόν μπορεί να εντάσσεται στις ιδεολογικές ή και στις αισθητικές διαστροφές, αλλά και ως σεξουαλική «απόκλιση» δεν είναι άστοχη. (Οπως λέμε «αλγολαγνεία», για τον σαδομαζοχισμό, ή «ουρολαγνεία»). Ιδίως για όσους νιώθουν μια «ερωτική σχέση» με τον ηγέτη.

υπερενφίαλος, ο: ο μεγαλοϊδιοκτήτης

Δεν είμαι μεγαλοϊδιοκτήτρια. Απλώς, ακούω και διαβάζω και βλέπω ειδήσεις λίγο παραπάνω απ’ όσο πρέπει.

Κάθε σκέψη μου το τελευταίο καιρό έχει μια σταθερή κατάληξη: τη δυσκολία να καταλάβω τι συμβαίνει γύρω μου. Η δυσκολία αυτή δεν αφορά μόνο τα κοινωνικά ή πολιτικά φαινόμενα αλλά και τις απόψεις ή τις επιλογές ανθρώπων που αισθάνομαι οικείους. Ετσι λοιπόν καταφεύγω σε ένα είδος ηλιθιοφιλίας, που είναι μια μορφή προσωποποιημένης αντίστασης σε μια εποχή όπου η βιοπολιτική δίνει τη θέση της στην ψυχοπολιτκή. Δηλαδή, τα σώματα παραχωρούν τα πρωτεία στις ψυχικές διεργασίες. Η ηλιθιοφιλία είναι το σύμπτωμα ενός χαμηλού τρόπου σκέψης που υστερεί απέναντι σε ό,τι συμβαίνει. Πάνω απ’ όλα, όμως, σημαίνει να μην ξέρεις εκείνο που όλοι γνωρίζουν, ή τουλάχιστον να μη το θεωρείς δεδομένο. Ιδού γιατί η ηλιθιοφιλία είναι η τελευταία μορφή ριζοσπαστισμού που απέμεινε.