Εθνικό Θέατρο, Σκηνή Νίκος Κούρκουλος. Το σκοτάδι που έχει απλωθεί στην αίθουσα λίγο μετά το ανέβασμα της αυλαίας σπάει με το φως ενός προβολέα στη σκηνή τη στιγμή που κάνουν την εμφάνισή τους 15 αγόρια και κορίτσια. Ντυμένα στα μαύρα, έχουν βάψει τα πρόσωπά τους λευκά με σκούρες λεπτομέρειες, παρατάσσονται και κοιτάζουν αυστηρά το κοινό αμίλητα. Υστερα από λίγα λεπτά σιγής φωνάζουν συντονισμένα «Η όπερα των ιστοριών του κυρίου Κόινερ» και φεύγουν για να πάρουν τις θέσεις τους, σημαίνοντας την αρχή της παράστασης.

Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες σχολές όπου οι πτυχιακές εξετάσεις βασίζονται σε γραπτές δοκιμασίες και εργασίες, στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου οι φοιτητές αξιολογούνται επί σκηνής. Γι’ αυτό και οι τριτοετείς έδωσαν μια σειρά παραστάσεων σπασμένων σε 6 ημέρες ώστε να δείξουν τις ικανότητές τους από την υποκριτική και το τραγούδι μέχρι τον χορό και την οπλομαχητική. Μία απ’ αυτές ήταν η παράσταση που στήθηκε ως αποτέλεσμα του μαθήματος υποκριτικής για τα έργα του Μπέρτολτ Μπρεχτ. «Το πρώτο μέρος από το δικό μου μάθημα είναι πάνω στον Μπρεχτ και τη μεθοδολογία του. Βασιστήκαμε στις «Ιστορίες του κυρίου Κόινερ» που δεν είναι θεατρικό έργο αλλά το θεατροποίησαν τα παιδιά κι έβαλαν τραγούδια από την «Οπερα της πεντάρας» με τη βοήθεια του συναδέλφου καθηγητή Χαράλαμπου Γωγιού», εξηγεί στα «Πρόσωπα» ο Γιάννης Μαργαρίτης, καθηγητής υποκριτικής της σχολής και υπεύθυνος για την τάξη των τελειοφοίτων.

Κάθε νούμερο των φοιτητών ξεκινάει με μια πρόζα από τις διαφορετικές περιπέτειες του κυρίου Κόινερ και καταλήγει σ’ ένα τραγουδιστικό μέρος που δένει με τον λόγο όχι μόνο μέσα από τις μελωδίες αλλά και μέσα από τους απαραίτητους επιτονισμούς και χειρονομίες που συνοδεύουν το κάθε κομμάτι. Ολα τα στοιχεία αυτά δημιουργήθηκαν με βάση την πρωτότυπη σκέψη τους. «Οι ιδέες προέρχονται από τα παιδιά που είχαν να σκηνοθετήσουν τους εαυτούς τους μετά από οδηγίες δικές μου. Εκαναν πολύ περισσότερα πράγματα κι εγώ έκανα επιλογή των καλύτερων στοιχείων και τα έδεσα μεταξύ τους. Βέβαια μέσα στο πλαίσιο του μαθήματος που το δούλευαν από τον Οκτώβριο, 6 ώρες την εβδομάδα», προσθέτει ο Μαργαρίτης.

«Μέτρα ενάντια στη βία»

Πίσω στην παράσταση, την ίδια στιγμή που στην Πλατεία Συντάγματος οι διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση της κυβέρνησης, στο κτίριο της Αγίου Κωνσταντίνου η σκηνή γεμίζει με τρία πλακάτ που αναγράφουν «Συσσίτια Δήμου Αθηναίων», «Μεσοτοιχία Πειραιώς και Σοφοκλέους γωνία», «Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου», στήνοντας το σκηνικό για το νούμερο της Ελλης Τρίγγου «Μέτρα ενάντια στη βία». Για τις ανάγκες του ρόλου της καταγγέλλει με ψηλά τη γροθιά την αστυνομική βία ενώ οι συμμαθητές της υποδύονται τους άπορους καλλιτέχνες. «Δουλέψαμε μαζί με μια άλλη συμμαθήτριά μου πάνω σε κάποια βασικά στοιχεία που έχουμε πάρει σχετικά με το πώς αντιμετωπίζεται το μπρεχτικό θέατρο –το οποίο εξαρτάται πάρα πολύ από τη φόρμα και την αποστασιοποίηση –προβάλλοντάς τα στον εξουσιαστή και τον εξουσιαζόμενο», αναφέρει η νεαρή ηθοποιός, που πρόσφατα συστήθηκε στο ευρύ κοινό μέσα από τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην ταινία «Suntan» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου.

Παρόμοια τακτική ακολούθησε και ο Βασίλης που εμφανίστηκε στην παράσταση ως μια αντιφατική ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία παίρνοντας αφορμή από τη βία που επικρατεί τριγύρω καταλήγει να εξουδετερώσει τους γύρω της μ’ ένα περίστροφο. «Εμείς αυτό που ψάξαμε είναι πώς είναι κάποιες εικόνες συγγενών πολύ τραβηγμένες σε μια κηδεία, κι από εκεί άντλησα στοιχεία», αποκαλύπτει για την έμπνευσή του. Φυσικά, η βάση της ερμηνείας του ήταν πάντα η διαλεκτική του Μπρεχτ. «Προσπαθήσαμε με τη συμμαθήτριά μου να δούμε το κατά πόσο ένα ενιαίο κείμενο μπορεί να σπάσει σε δύο φωνές αλλά ν’ ακούγεται μια συγκεκριμένη γνώμη. Και το κατά πόσο μπορούσαμε να χαθούμε μέσα σε μια φόρμα πολύ στυλιζαρισμένη και συγκεκριμένη πολλές φορές» συμπληρώνει ο τριτοετής φοιτητής.

Τελευταία Νέα