Ελληνική χιπ – χοπ για τη διεθνή αγορά

O πρώτος δίσκος «The Zone» των Datamen + Yinka –δηλαδή των παραγωγών Alex Retsis και George Aggelides μαζί με τον MC Yinka –είναι αποτέλεσμα μιας συνεργασίας που μετράει περισσότερο από δέκα χρόνια. Και μέσα σε αυτόν έκλεισαν ό,τι έφτιαξε το δικό τους ιδίωμα, το οποίο έχει βάση την Ελλάδα και ρίζες μέχρι την Αφρική.Αυτή η καταγωγή μαρτυρά και το ηχητικό σώμα του δίσκου: hip hop με την dub και τις διάφορες όψεις του ηλεκτρονικού ήχου. Στόχος είναι βεβαίως η διεθνής παρά η ελληνική αγορά, γιατί, όπως λέει ο Alex Retsis, «το κοινό στην Ελλάδα που ακούει αυτό το είδος μουσικής έχει συρρικνωθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια, οπότε μας φάνηκε πιο λογικό να απευθυνθούμε σε ευρύτερο κοινό. Επίσης χρησιμοποιήσαμε τον αγγλικό στίχο και για να επικοινωνήσουμε την ελληνική πραγματικότητα προς τα έξω. Τέλος, τεχνικά, στο συγκεκριμένο μουσικό ύφος ο αγγλικός στίχος είναι καλύτερα εναρμονισμένος κατά τη γνώμη μας».

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν τους ενδιαφέρουν και τα ελληνικά δρώμενα. Η θεματολογία του άλμπουμ είναι άκρως συνδεδεμένη με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας μας και πώς αυτή μπορεί να αποτυπωθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να αφομοιωθεί από το κοινό. Αν και οι τρεις τους μεγάλωσαν σε διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες, η ανάγκη για έκφραση και η ανησυχία για τα ζητήματα της εποχής τούς έφερε κοντά και ήταν ο κινητήριος μοχλός για αυτή τη συνεργασία. Για τον George Aggelides τα μείζονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα της εποχής εκτείνονται «από την ελλιπή εκπαίδευση, την ανομία, την έλλειψη αλληλεγγύης, την παράλογη φορολογία, μέχρι το Μεταναστευτικό, την απουσία του κράτους, τη φτώχεια, τον ρατσισμό, τη βία. Βιώνουμε ένα θολωμένο τοπίο το οποίο πραγματικά δεν σου επιτρέπει να γνωρίζεις τι θα συμβεί αύριο. Και αυτή η έλλειψη ευκρίνειας, γίνεται για πολλούς εργαλείο εκμετάλλευσης, έμφυτο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς»…

Το τρίτο μέλος της παρέας ο Yinka είναι μαύρος και Ελληνας, με καταγωγή από τη Νιγηρία και αυτό δεν έκανε τη ζωή του εύκολη. «Εχω αντιμετωπίσει ρατσισμό σε αρκετές μορφές, από σχόλια κυκλοφορώντας στον δρόμο μέχρι αντίστροφο ρατσισμό στον καλλιτεχνικό χώρο. Το πιο βασικό πρόβλημα ήταν ότι για πολλά χρόνια δεν είχα πρόσβαση στην ελληνική ιθαγένεια και κατά συνέπεια ζούσα σε καθεστώς οικονομικού μετανάστη. Αυτό σημαίνει ότι συναισθηματικά ένιωθα πως δεν μπορώ να ονειρευτώ και να χτίσω στη χώρα όπου ζω. Δεν είχα ίσα δικαιώματα και ένιωθα σαν πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Είμαι όμως μέρος μιας νέας γενιάς Ελλήνων που κουβαλούν δύο κουλτούρες και έτσι συμβάλλουν σε μια νέα πολιτιστική κατάσταση στην Αθήνα, πιο διευρυμένη από πρόσωπα που θέλουν να προσφέρουν. Σαν καλλιτέχνης το κοινό από τη μια ελκύεται από την παρουσία μου, από την άλλη όμως περιμένει να συμπεριφερθώ σύμφωνα με κάποια στερεότυπα , πράγμα το οποίο κάποιες φόρες μπορεί να με αποθαρρύνει καλλιτεχνικά».