Αναζήτηση
«Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου»: Ο Κούρο αποφυλακίζεται έπειτα από οκτώ χρόνια, έχοντας εκτίσει ποινή για μια αιματοβαμμένη ληστεία που πήγε εντελώς στραβά. Καθώς όμως επιστρέφει στη σύζυγό του, γίνεται ο ίδιος πιόνι ενός σχεδίου εκδίκησης που περιστρέφει θεαματικά αυτή την ισπανική ταινία γύρω από τον άξονά της. Το αποτέλεσμα είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με έντονες βίαιες εξάρσεις (υποτίθεται πως τα αντέχω αυτά, αλλά υπήρξαν στιγμές που πετάχτηκα από το κάθισμά μου) και εντυπωσιακά στημένους ήρωες. Επιτέλους, είδαμε και μια πραγματικά καλή «φρέσκια» ταινία το φετινό καλοκαίρι!
Ιστορίες κατοχής
«Η γυναίκα του ζωολογικού κήπου»: Η Τζέσικα Τσαστέιν είναι η ίδια παραγωγός αυτής της αληθινής ιστορίας, που διαδραματίζεται στη Βαρσοβία τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οπου η Αντονίνα και ο Ζαν, φύλακες του ζωολογικού κήπου της πόλης, χρησιμοποιούν τις αποθήκες του για να κρύψουν κατοίκους της εβραϊκής συνοικίας κατά την επέλαση των ναζί, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους. Υπάρχουν ομολογουμένως κάποιες εντυπωσιακές σεκάνς στο πρώτο μέρος της ταινίας, αλλά απουσιάζει η οποιαδήποτε δραματουργική εμπλοκή, σε ένα θέαμα εξαιρετικά ανώδυνο και άχρωμο.
Δύο κωμωδίες:
Η ιταλική κωμωδία «Τα παράπονα στον δήμαρχο» ενδέχεται να κάνει κάποιο σουξέ φέτος. Είναι ένα καθαρά λαϊκό φιλμ, μια φάρσα δηλαδή, που ξεκινά από μια έξυπνη αρχική ιδέα: τι θα συνέβαινε αν οι εξαγγελίες ενός δημάρχου κατά της διαφθοράς ήταν… αληθινές; Θα μπορούσε ο λαός να διαχειριστεί έναν ειλικρινή πολιτικό; Προσοχή, δεν πρόκειται για κανένα αριστούργημα. Θα ήταν ψέμα όμως να σας πω ότι δεν γέλασα! (Βαθμοί: 4). Αντιθέτως, το φρικτό «Πάρτι γυναικών» περνιέται ως η γυναικεία απάντηση στο (υπερεκτιμημένο) «Hangover», αλλά είναι τετριμμένο σεναριακά και εξίσου αντιδραστικά συντηρητικό (όλα κλείνουν όμορφα με έναν γάμο μετά τη συντριβή του «κακού»). Δεν υπάρχει ούτε ένα καλό αστείο σε αυτό το φιλμ, που μπροστά του ωχριούν οι χειρότερες ελληνικές βιντεοταινίες –κρίμα για τη Σκάρλετ Γιόχανσον και, κυρίως, για την υπέροχη Κέιτ ΜακΚίνον.
Βαθμοί: 0
