Αναζήτηση
13. Το μυστικό του επιτυχημένου πολιτικού: να φαίνεται τόσο ηλίθιος όσο
οι οπαδοί του, ώστε οι οπαδοί του να πιστεύουν ότι είναι τόσο έξυπνοι όσο
εκείνος.
14. Μία σκέψη για τονωτικό: «Το αύριο είναι η πρώτη ημέρα της υπόλοιπης
ζωής σου».
15. Κάθε νέα ανάγνωση του κόσμου, δεν είναι παρά η πρώτη ανάγνωση του
ποιήματος.
16. Ένα δάκρυ και το μάτι μεταμορφώνεται σε ερωτηματικό.
17. Συγκρινόμενη με τη λέξη «ελληνικό» πόσο πιο αληθινή μέσα στην
πληρότητά της η λέξη «ελληνοπρεπές». (Ίσως Έλληνας να είναι μόνο εκείνος που
αμφισβητεί διαρκώς την ελληνικότητά του· που ανακαλύπτει το πρόσωπό του μέσα
σ’ ένα θρυμματισμένο κάτοπτρο).
18. Το ποίημα που στοχάζεται τον εαυτό του, θα πρέπει να μπορεί να
φανταστεί ένα ποίημα ποιητικότερο του εαυτού του.
19. «Δεν αισθάνομαι πια κανένα πόνο που να μπορώ να ξεχάσω».
20. Διαλεκτική: η Ιστορία με περούκα. (Μία εικόνα που αναιρεί τη
μαρξιστική εμμονή στην ορειβασία: στην κορυφή ένας κανίβαλος που τρώει με
μαχαιροπίρουνα).
21. Ο πλοίαρχος που δεν θέλησε να εγκαταλείψει το πλοίο του και
προτίμησε να βυθιστεί μαζί του, ήταν προφανώς γενναίος· μπορεί όμως κι αυτός
που κοιμόταν στην καμπίνα του και πνίγηκε να ήταν εξίσου γενναίος, αλλά δεν θα
το μάθουμε ποτέ. (Ο λυρισμός που επιμένει να υμνεί σταθερές, αναλλοίωτες
μορφές, φαλτσάρει διαρκώς).
22. «Έχει την τάση να βλέπει ό,τι ζωγραφίζει παρά να ζωγραφίζει ό,τι
βλέπει». Ορθότερα: δεν μπορεί παρά να βλέπει μόνο ό,τι ζωγραφίζει.
23. Βουκολικό: Πέρασε όλη του τη ζωή σ’ αυτό το καλύβι στην άκρη του
χωριού. Κάθε πρωί, την ώρα που εκείνη πάει στα ζώα, στέκεται στην πόρτα να την
δει να περνάει. Ο τόπος γύρω έρημος, γυμνός. Στο βάθος της πλαγιάς κάτι ελιές.
Δεν χρειάζεται κανείς ογδόντα χρόνια για να εξακριβώσει πως είναι μόνο επτά.
24. Μέσα σε μία έρημο λευκότητας οι λέξεις είναι τα ίχνη της αέναης
περιπλάνησής του· η μαρτυρία της «άλλης», της πιο ουσιαστικής του εξορίας. (Ο
Οβίδιος πρέπει να το γνώριζε αυτό, όταν έγραφε τα Tristia και τις
Epistulae ex Ρontο).
25. Για να «λάμπουν τα ποιήματα όπως τ’ αστέρια» (Τένισον), πρέπει η
νύχτα να βρίσκεται ήδη μέσα μας.
26. Υπάρχουν έργα που, παραδόξως, αποκτούν βαθύτερο νόημα σε ξένη
γλώσσα. Ο μεταφραστής, σαν πεπειραμένη μαία, αναλαμβάνει να τα φέρει, για
πρώτη φορά, στο φως. (Π.χ. η Οδύσσεια του Καζαντζάκη σε απόδοση
Φράιερ).
27. Αμάλφι: Η θάλασσα (ακόμη κι όταν την κοιτάζεις μέσα από
αραχνοΰφαντες κουρτίνες), σε καθηλώνει με την αφόρητη ομορφιά της. Οι
γριές που παίζουν μπριτζ στη βεράντα του ξενοδοχείου – μορφές από πίνακα του
Γκόγια – είναι λοιπόν αναγκαίος αντιπερισπασμός. Και το chianti επίσης).
[συνεχίζεται]
Ο Χάρης Βλαβιανός είναι ποιητής και διευθύνει το περιοδικό «Ποίηση»
