Πολίτης του κόσμου

Μιλώντας για τον Σταθάκη (όπως μου επέτρεπε να τον αποκαλώ) θέλω να δώσω μιαν εξήγηση, να διηγηθώ μιαν ιστορία και να επιχειρήσω μιαν αποτίμηση.

Η εξήγηση. Στο «Βήμα» τον βρήκα το 1991 και τον άφησα το 2010, όταν πήγα έναν όροφο πιο κάτω, για να διευθύνω «ΤΑ ΝΕΑ». Τον άφησα αλλά δεν τον έχασα. Συνεχίσαμε να συναντιόμαστε καθημερινά, να ξετινάζουμε τον ξένο Τύπο, να συζητούμε πρόσωπα και πράγματα, δικά μας και του έξω κόσμου. Ταξιδέψαμε μαζί για τη δουλειά, μοιραστήκαμε δημοσιογραφικές εμπειρίες. Δεν σταματήσαμε να τα λέμε όταν έφυγα πια από τον ΔΟΛ, στα τέλη του 2014, μολονότι αναπόφευκτα αραιώσαμε τις συναντήσεις μας. Θα ήθελα λοιπόν πολλά να θυμηθώ και να μεταφέρω από τις διηγήσεις του: πράγματα σημαντικά, από μια καριέρα δεκαετιών στην Ουάσιγκτον, στη Νέα Υόρκη, στις Βρυξέλλες και όπου αλλού τον καλούσε το καθήκον –και η τρέλα του για τη δουλειά τού πολιτικού-διπλωματικού συντάκτη. Θα το αφήσω ωστόσο για αργότερα, όταν τελειώσουν οι φουρτούνες για το καράβι πάνω στο οποίο ταξίδευε επί πενήντα και πλέον χρόνια αυτός ο μεγάλος δημοσιογράφος.

Η ιστορία. Τον Απρίλιο του 2010 ο Ταγίπ Ερντογάν, πρωθυπουργός τότε της Τουρκίας, επρόκειτο να επισκεφθεί επισήμως την Αθήνα, καλεσμένος του δικού μας πρωθυπουργού, του Γιώργου Παπανδρέου. Συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις ο υψηλός επισκέπτης να παραχωρεί μια συνέντευξη-προπομπό στον διευθυντή τής κατά τεκμήριον σημαντικότερης ημερήσιας εφημερίδας της άλλης πλευράς. Η πρόσκληση ήλθε λοιπόν σε μένα, ως διευθυντή των «ΝΕΩΝ»: «Ελάτε αύριο κιόλας στην Αγκυρα να συναντήσετε τον πρωθυπουργό μας». Ανεβαίνω στον όροφο του «Βήματος», βρίσκω τον Ευσταθιάδη στο γραφείο του και του λέω τα καθέκαστα. Ξέρω ότι θα χαρεί με το μαντάτο, ξέρω επίσης ότι θα πεθάνει από τη στενοχώρια του αν δεν του προτείνω να έλθει μαζί μου, ξέρω, τέλος, ότι περήφανος αλλά και διακριτικός όπως είναι, δεν θα μου το ζητήσει ποτέ ο ίδιος. Αφήνω να περάσουν κάποιες ώρες για να βεβαιωθώ ότι οι Τούρκοι δεν θα έχουν αντίρρηση να τον έχω μαζί μου και του πηγαίνω τα καλά νέα: «Φεύγουμε μαζί για την Αγκυρα». Δεν μετάνιωσα ποτέ. Μου άνοιξε πόρτες και με προστάτεψε από κακοτοπιές. Σε αντάλλαγμα κάθησε δίπλα μου απέναντι από τον κατοπινό… «σουλτάνο», που θυμίζω ότι την εποχή εκείνη μάς έκανε πολλές αγάπες. Οταν τελειώσαμε αποφάνθηκε: «Αυτός θα μας βγει μπελαλής, γυαλίζει το μάτι του». Συμφώνησα μαζί του και γυρίζοντας στην Αθήνα το έγραψα. Λίγο πιο κομψά φυσικά…

Η αποτίμηση. Ο Ευσταθιάδης συνόψιζε για μένα όλα όσα πρέπει να είναι ο καλός δημοσιογράφος: εντιμότητα, ευρυμάθεια, ανοιχτό μυαλό, εργατικότητα και το σημαντικότερο: πολίτης του κόσμου. Ως τέτοιον τον γνώρισα, ως τέτοιον τον αποχαιρετώ…