Αναζήτηση
Το θέμα καίει. Πολιτική βία και θεωρία των δύο άκρων. Ο τόπος όπου στήθηκε το πάνελ, το βιβλιοπωλείο Free Thinking Zone, αυτοσυστήνεται ως «οίκος ανοχής σκέψης». Το κοινό που μαζεύτηκε από νωρίς χθες το απόγευμα είναι νεανικό –ο μέσος όρος ηλικίας μετά βίας υπερβαίνει τα είκοσι πέντε.
Τον λόγο έχει η Αντιγόνη Λυμπεράκη. «Υπάρχει μια πολύ χαλαρή χρήση του όρου βία», λέει, τη στιγμή που με χαρακτηριστική χαλαρότητα καταφτάνει ο άρτι τηλεδιάσημος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Δημοκρίτειου Γιώργος Κατρούγκαλος. «Η καθυστέρηση δεν είναι βία, κύριε Κατρούγκαλε. Θα μπορούσε, όμως, αν αργούσατε περισσότερο», του λέει η καθηγήτρια Οικονομικών κι αντιπρόεδρος της Δράσης. Συμπέρασμα πρώτο: Σαράντα λεπτά «στήσιμο» δεν είναι βία.
Ο Κατρούγκαλος δεν θα χρειαστεί προθέρμανση. Μπαίνει ζεστός στο θέμα. Συμφωνεί, λέει, πως η βία είναι κακό πράγμα. «Οπου δεν χρειάζεται βία, δεν χρειάζεται να ασκείται», αποφαίνεται. Και βιάζεται να άρει εαυτόν υπεράνω των συνομιλητών του στο πάνελ –που εκτός από τη Λυμπεράκη, περιλαμβάνει τον Σταύρο Τσακυράκη, καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Αθηνών και τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Δημήτρη Ψυχογιό. «Αυτό που ενώνει εσάς τους τρεις και σας χωρίζει από εμένα είναι ότι εσείς είστε υπέρ της εξουσίας. Οταν έχουμε άδικο καθεστώς η αντίσταση πρέπει να παίρνει βίαιη μορφή», δηλώνει κι απλώνεται στην καρέκλα του, απολαμβάνοντας ένα σοκολατάκι.
Προηγουμένως έχει τσιτάρει και Σβορώνο. Εχει σερβίρει Τζον Στιούαρτ Μιλ, Ρουσό, Τζέφερσον κι άλλους πολλούς για να καταλήξει υπερηφάνως σε πάτρια εδάφη: «Η αντίσταση χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία. Οχι η πολιτική βία. Εμείς αντιστεκόμαστε. Αλλοι λαοί δεν αντιστέκονται».
Ο Τσακυράκης –τι έκπληξη! –δεν συμφωνεί: «Αυτός που ασκεί βία ασκεί εξουσία. Αυτός που είναι θιασώτης της βίας, είναι θιασώτης της εξουσίας». Εχει αναλύσει άλλωστε το δικό του επιχείρημα: «Η βία και η επιβολή της αποσκοπούν στην υποκατάσταση της δημοκρατικής πλειοψηφίας». «Αν επεμβαίνω», εξηγεί ο Τσακυράκης, «στο σώμα κάποιου, προσβάλλω την αρχή της ισότητας. Γιατί θεωρώ ότι είμαι ανώτερος από αυτόν».
Ενας παλιός συμφοιτητής του Κατρούγκαλου που βρίσκεται στο ακροατήριο θα πάρει μικρόφωνο για να θυμίσει στον καθηγητή ότι κάποτε στα αμφιθέατρα έλεγαν σε έναν κοινό τους αντίπαλο «μην ανησυχείς θα γίνεις βουλευτής». «Σ’ το αφιερώνω», του λέει σκωπτικά.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ. Σύμφωνα με τον Κατρούγκαλο, «η παράγραφος 2 του άρθρου 120 του Συντάγματος καθιερώνει το δικαίωμα στην πολιτική ανυπακοή. Κατά την άποψή μου και όταν θεωρούμε ότι ένας νόμος είναι άδικος. Εχουμε θεμελιώδη υποχρέωση μόνο στους νόμους που συμφωνούν με το Σύνταγμα».
Ο Τσακυράκης πάλι αντιδρά. «Σε μια κοινωνία, αν λες «θα υπακούω μόνο αν συμφωνώ», διαλύεται κάθε έννοια κοινωνικής οργάνωσης», αντιτείνει. Ομως ο Κατρούγκαλος λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει αυτή η διάλυση. «Δεν πιστεύω στο κοινωνικό συμβόλαιο», κηρύττει. «Είμαι μαρξιστής».
Μοιραία, τα ερωτήματα ομιλητών και κοινού στρέφονται στον υπερήφανο μαρξιστή:
–Ποιος θα κρίνει ποιοι νόμοι συμφωνούν με το Σύνταγμα και ποιοι όχι;
–Ποιος θα κρίνει ποιου το αίμα θα πρέπει να χυθεί;
–Ποιος θα κρίνει ποιος μπορεί να γίνει τιμητής των πάντων;
Ποιος άλλος; Μα, φυσικά ο «λαός». Οι «αδύναμοι». Και ο Κατρούγκαλος διαβεβαιώνει ότι «πάντα είναι με τους αδύναμους».
