Η ξαφνική σιωπή που επικράτησε στο Πολυτεχνείο κατά τις 8 το βράδυ της Παρασκευής 17 Νοέμβρη με φόβισε και γύρισα σπίτι. Δεν είμαι λοιπόν από τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Δεν ξέρω ακόμα τι ήταν όλο εκείνο, ξέρω μόνο αυτό που ένιωθα όσο ήμουν παρών. Μια light συστράτευση ενός έφηβου με την πλευρά των ηττημένων του Εμφυλίου που ακόμα συνεχιζόταν. Από τότε ακόμα να μάθω τι ήταν, διότι την αποτίμησή του και τις πρώτες κιόλας δειλές αναλύσεις επισκίασαν αμέσως βροντερά συνθήματα. Ανάλογα τι βόλευε τον καθένα στο μετέπειτα πολιτικό του συμφέρον. Οταν δηλ. λήγει ο Εμφύλιος το ’74 και για άλλους το ’81, επαναλαμβάνεται το αιώνιο ελληνικό λάθος, το συναίσθημα και το πάθος, άρα το σύνθημα να κυριαρχούν πάνω στη σκέψη. Θούρια, ταινίες, τραγούδια, ήρωες, κλάμα, αίμα, οι καμπάνες θα σημάνουν, ο λαός δεν ξεχνά, μια δίκη, κάποια ισόβια στους κακούς ανθρώπους και τέλος. Πρώτο βιολί το συναίσθημα, μαέστρος η αριστερή ηθικολογία και όλων τα βλέμματα στο κομματικό τους ταμείο. Η σκέψη, η ανάλυση, η συζήτηση, τα γιατί, όπως πάντα στα αζήτητα. Μόνο ευθύνες που πετάει ο ένας στον άλλον ανάλογα με το πολιτικό συμφέρον της στιγμής. Λίγα χρόνια μετά καίμε και τους φακέλους, δείγμα δήθεν συμφιλίωσης, στην ουσία ο επίσημος ενταφιασμός της συζήτησης. Μιλάμε δηλαδή για μανιακή συλλογική αποστροφή σε ό,τι θα μας φέρει πιο κοντά στην αυτογνωσία. Οπως κάνουμε σε όλα, όπως ακριβώς μπήκαμε και στην Ευρώπη. Χωρίς συζήτηση, πιο πολύ από γινάτι ενός. Χωρίς να καταλαβαίνουμε «ποιος αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω», που τραγουδούσαμε σαν σχιζοφρενείς. Συλλογική συμπεριφορά εφηβικής παρέας, που διαλέγει στα ζάρια σε ποιο πάρτι θα πάει. Αν δεν πάμε στου Καντάφι, ας πάμε στου Ζισκάρ• αν όχι στου Ζισκάρ, ας πάμε στου Μπρέζνιεφ! Ετσι κι αλλιώς, σε όποιο και να πάμε, εμείς θα φάμε, θα πιούμε, θα χορέψουμε και θα γυρίσουμε σπίτι. Ετσι συνεχίσαμε και τα επόμενα από το Πολυτεχνείο 40 χρόνια. Χαριτωμένα βέβαια όλα αυτά, όπως χαριτωμένος είναι και ο ανέτοιμος να αναλάβει ευθύνη της πράξης του έφηβος. Μόνο που εκείνο το βράδυ του ’73 ο έφηβος βρήκε σπίτι να τον περιμένει. Σήμερα σπίτι για τον έφηβο δεν υπάρχει! Το γκρέμισαν οι γονείς του από τον πολύ χορό, το πολύ τραγούδι, την πολλή τέχνη, το αδούλωτο πάθος, το πολύ συναίσθημα. Και μερικοί καμαρώνουν κι από πάνω για όλο αυτό.

Ο Σωτήρης Γκορίτσας είναι σκηνοθέτης.

Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου, μερικές

ώρες προτού εισβάλει το τανκ, είχε φύγει

για το σπίτι του.

Τελευταία Νέα