Αναζήτηση
|
|
Γνωρίζουμε, και το διδάσκουμε στα Πανεπιστήμιά μας, πως τα Συντάγματα και τα
πολιτεύματα είναι προϊόντα πολιτισμού, δηλαδή μεγέθη που πρέπει να βρίσκονται
σε συνάφεια με την ιστορία και τον πολιτισμό του κάθε τόπου. Γιατί τα
Συντάγματα υπάρχουν επειδή τα αγκαλιάζει η κοινωνία, έχουν ως υπόβαθρο τον
πολιτισμό και προέλευσή τους την ιστορία, την κουλτούρα και τις παραδόσεις
κάθε λαού. Τα Συντάγματα υπάρχουν γιατί στηρίζονται στη διαρκή πολιτική
νομιμοποίηση του συνόλου της κοινωνίας και του λαού ως συλλογικού υποκειμένου.
Το ανά χείρας κατασκεύασμα Ανάν είναι ένα προϊόν συρραφής, κατά τρόπο
μηχανιστικό, διαφόρων πολιτικών αντιλήψεων και ιδεών του ξένου παράγοντα, με
στόχο την επίτευξη ενός εν τέλει για όλους τούς εν Κύπρω παροικούντες νόμιμους
κατοίκους άδικου και ανεφάρμοστου πολιτικού συμβιβασμού, ο οποίος εκφράζει
μόνο τους ξένους και φυσικά όχι τη μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της
πολύπαθης νήσου. Αποπνέει την εμπέδωση των στρατηγικών και γεωπολιτικών
συμφερόντων του διεθνούς παράγοντα και της Τουρκίας, εμπεδώνει μια
νεο-αποικιακή δομή πάνω στην οποία θα στηρίζεται ο έλεγχος του διεθνούς
παράγοντα, και φυσικά διαιωνίζει τον στρατιωτικό και πολιτικό έλεγχο της
Τουρκίας επί της Κύπρου. Επί της νήσου θα έχουν όλοι οι άλλοι λόγο πλην ημών.
Στην Αθήνα πλέον συνηθίζεται ευρέως η έκφραση μεταξύ ειδικών, πολιτικών και
μη, «… αυτό δεν είναι κράτος, αφού ούτε λαό προβλέπει ούτε κυριαρχία, ούτε
αυτογενή εξουσία, πρόκειται περί διεθνούς προτεκτοράτου με τουρκική
επικυριαρχία…». Πρόκειται για ένα πολιτειακό μόρφωμα που δεν έχει καμία
σχέση με την ψυχοσύνθεση του λαού της Κύπρου και τον πολιτισμό της. Πέραν
τούτων όμως, καθημερινώς αναφέρονται πανταχόθεν κατά κόρον ας μας επιτραπεί
να επισημάνουμε και ορισμένα σημεία και πτυχές του σχεδίου που ίσως να μην
είναι απολύτως ορατά εκ πρώτης όψεως.
Πρώτον: Η προβλεπόμενη πολιτική και θεσμική στέρηση δικαιωμάτων και
ελευθεριών του ανθρώπου και του πολίτη, που αφορά στο σύνολο του λαού και
πλήττει ιδιαιτέρως τους Έλληνες, δηλαδή τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού,
ακυρώνει για πρώτη φορά στη νεώτερη ιστορία της ανθρωπότητας τις κατακτήσεις –
πολιτικές και πολιτισμικές – των τελευταίων τριακοσίων τουλάχιστον ετών,
δηλαδή μας φέρνει στην προ της Γαλλικής Επανάστασης περίοδο.
Δεύτερον: Επιτρέπει στην Τουρκία, δηλαδή μια χώρα που δεν ανήκει καν
στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να έχει δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης επί ευρωπαϊκού
εδάφους!! Το ζήτημα αυτό φυσικά βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση, ούτως ή άλλως,
και με το Γενικό Διεθνές Δίκαιο, το οποίο ούτως ή άλλως αποτελεί και jus
cogens, δηλαδή υπερέχει του συμβατικού δικαίου.
Τρίτον: Στην από πολλούς επικαλούμενη δυναμική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η
οποία διά της οικονομίας και της κοινωνικής δράσης θα μπορούσε μεσοπρόθεσμα ή
μακροπρόθεσμα να άρει τις αγκυλώσεις και να διορθώσει θεσμικά και άλλα
προβλήματα του σχεδίου, απαντούμε με βάση το δεδομένο ότι οι αποκλίσεις και
εξαιρέσεις είναι τόσο μακροχρόνιας πρόβλεψης, που θυμίζουν τη ρήση του μεγάλου
Αμερικανού οικονομολόγου Τζον Μέιναρντ Κέινς «… in the long run we’ll all be
dead…».
Τέταρτον: Φαίνεται ότι ετοιμάζεται ένα εγχείρημα αποεθνικοποίησης της
Κύπρου με ιδιαίτερη έμφαση στους Έλληνες φυσικά, με στόχο τη δημιουργία ενός
Homo Kyprius, ο οποίος δεν θα έχει πάθη, δεν θα αντιστέκεται, δεν θα
διεκδικεί, θα φοβάται, θα υπακούει και θα προσαρμόζεται. Μας θυμίζει την
περίπτωση του αποτυχημένου Homo Sovieticus, ο οποίος κατέρρευσε μέσα από την
έκρηξη του καταπιεσμένου Homo Ethnicus. Τα χρονικά περιθώρια είναι ελάχιστα,
Αθήνα και Λευκωσία πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως έχουν ευθύνη έναντι της
ιστορίας και του μέλλοντος της Κύπρου και της ειρήνης, γιατί αυτό που
ετοίμασαν οι τρίτοι για εμάς, όχι μόνο δεν έχει μέλλον, αλλά φέρνει τη
σύγκρουση και την αναταραχή όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην ευρύτερη
περιοχή.
Εκείνο που χρειάζεται η Κύπρος τώρα είναι η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας
χωρίς λύση, η διασφάλιση του κοινοτικού κεκτημένου, δηλαδή της ευρωπαϊκής
ειρήνης και σταθερότητας στο ελεύθερο τμήμα, ενώ η δυναμική της πολιτικής και
η δυναμική της Ε.Ε. θα επιτρέψει στους Τουρκοκυπρίους να διεκδικήσουν τα
δικαιώματά τους για συμμετοχή τους στην ευρωπαϊκή οικογένεια, σε συνθήκες
ευημερίας και προόδου, παράλληλα δε οι αλλαγές που μπορεί να έλθουν επί το
δημοκρατικότερο στην Άγκυρα, θα συμβάλουν καθοριστικά προς αυτή την
κατεύθυνση.
Ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο
Πάντειο Πανεπιστήμιο.
