Κάποιοι πιστεύουν πως είναι ντροπή να λες πως φοβάσαι στα ταξίδια, λες και ο

φόβος δεν είναι αίσθημα ανθρώπινο όταν πετάς στα 33 χιλιάδες πόδια πάνω από

την καλή μας Γη ή όταν τρέχεις σε δρόμους με παγίδες ­ και σε τέτοιους

τρέχουμε οι εκδρομείς των τριήμερων ή των Σαββατοκύριακων. Μισή ντροπή δική

μου, μισή των… άφοβων, εγώ φοβάμαι. Εκατόν πενήντα χιλιόμετρα Εθνικής Αθηνών

– Λαμίας είναι η πιο συνηθισμένη εκδρομή μου, την ξέρω σαν την παλάμη μου τόσα

χρόνια που την κάνω, και πάντα όταν βγαίνω από την Κηφισιά, νιώθω αυτό το

ακαθόριστο ανακάτεμα στο στομάχι. Γιατί και τις παγίδες, όσο και αν τις έχω

συνηθίσει, τις σκέφτομαι ­ κοντά στη Μαλακάσα, στις στροφές της Υλίκης που

λίγο να μην προσέξεις σε πετάνε έξω και παρακάτω, μετά τον Θεολόγο, δοκιμασία

είναι και στο πήγαινε και στο έλα. Να μη σκεφτώ για παραπέρα ­ τον Δομοκό, ας

πούμε, που τον χειμώνα έχει και ομίχλη ­ απ’ όπου δεν περνώ συχνά.

Έβλεπα τις προάλλες τα στοιχεία με τα τροχαία δυστυχήματα στη χώρα μας ­

πεντέμισι χιλιάδες νεκροί και τραυματίες το 1999 ­ και πάλι ένιωσα το

ανακάτεμα στο στομάχι. Μ’ αρέσει να οδηγώ, μ’ αρέσει ο δρόμος, το ταξίδι, η

αίσθηση πως τ’ αφήνω πίσω μου όλα.

Φοράω ζώνη, η αδελφή μου φωνάζει πως «το πατάω πολύ», ποτέ όμως δεν οδηγώ

επιθετικά ­ απλώς αλλάζω λωρίδα. Ανατριχιάζω με τους μοτοσυκλετιστές δίχως

κράνος, με εξοργίζουν οι «μάγκες» που κάνουν ­ πάντα αναίτια ­ σφήνες. Κάποτε,

προ… αμνημονεύτων, ο Σωτήρης με είχε βεβαιώσει πως δεν υπάρχει ραλίστας που

να οδηγεί στον δρόμο επικίνδυνα, όλοι κρατάνε πάντα απόσταση και απεχθάνονται

τους «φιγουρατζήδες». Εκτός από τις παγίδες των δρόμων, υπάρχουν και αυτοί.

Και φοβάμαι διπλά.

Τελευταία Νέα