[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

Η συγκυρία ίσως φέρει τους επεξεργαζόμενους το σχέδιο για την υποχρεωτική

συνένωση Δήμων και Κοινοτήτων να το επονομάζουν «Ιωάννης Καποδίστριας». Προς

τιμήν, βεβαίως, του πρώτου Κυβερνήτη του νεοελληνικού κράτους.

Η επιλογή του ονόματος επιτυχέστατη. Η πρώτη πράξη του Κερκυραίου κόμη ήταν να

καταργήσει τις δημοκρατικές διαδικασίες, που όσο κι αν έπασχαν, ήταν αυτές

πάνω στις οποίες ο αγωνιζόμενος λαός στήριξε την ελπίδα και την πίστη για την

αποτίναξη των δεσμών του ασιατικού δεσποτισμού.

Δεύτερη πράξη, να πλήξει το κοινοτικό σύστημα Τοπικής Αυτοδιοίκησης, το οποίο

έσωσε στην ουσία το ελληνικό έθνος κατά τη μακραίωνη δουλεία του και έθεσε τις

βάσεις για την πνευματική, οικονομική και πολιτική αναγέννηση του τόπου.

Η επιχειρηματολογία ότι ο Κυβερνήτης με την πράξη του επιδίωξε να χτυπήσει τον

τοπικισμό, και στην περίπτωση αυτή ήταν απόλυτα δικαιολογημένη, η αυταρχική

τακτική που ακολούθησε δεν δικαιώνεται ούτε από τα αποτελέσματα ούτε κι όταν

ακόμη τα βήματά του ακολούθησαν λίγο αργότερα οι Βαυαροί και ο Όθωνας.

Το κοινοτικό κύτταρο ήταν τόσο ισχυρό, ώστε όχι μόνο άντεξε τα αλλεπάλληλα

χτυπήματα, αλλά γρήγορα ανασυντάχθηκε και ετέθη επικεφαλής του εκσυγχρονισμού

του μικρού κράτους.

Ό, τι το εκλεκτό (κτίρια, κοινωνικά ιδρύματα, νοσηλευτήρια, κ.λπ.) ορθώνεται

ανά την επικράτεια, φέρει τη σφραγίδα της Κοινότητας, του Δήμου.

Οι δύο μεγάλοι εκσυγχρονιστές της Ελλάδος, ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο

Ελευθέριος Βενιζέλος, έσκυψαν με στοργή και εμπιστοσύνη στον θεσμό της Τοπικής

Αυτοδικοίκησης και στη μικρή μονάδα, της Κοινότητας ή του Δήμου, τοποθέτησαν

τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της «μεγάλης πατρίδας».

Το υδροκέφαλο κράτος των δεκαετιών ’50, ’60 και εντεύθεν, αντιμετωπίζει

δύσπιστα, αν όχι εχθρικά, το κοινοτικό σύστημα. Του αφαιρεί αρμοδιότητες και

πόρους και το υποβιβάζει σε διεκπεραιωτή των επιθυμιών του. Ο μαρασμός και η

ερήμωση της υπαίθρου, το αποτέλεσμα.

Ο «σύγχρονος Καποδίστριας», στο ίδιο αυταρχικό πνεύμα του προγόνου του,

«αποφασίζει και διατάσσει», ερήμην εκείνων που διαλαλεί ότι επιδιώκει τη…

σωτηρία τους.

Η Ιστορία, η παράδοση, η επιθυμία των τοπικών κοινωνιών, παραβλέπονται. Μια

λογιστική αντίληψη τίθεται σε κίνηση και τα πάντα προσμετρώνται με το

υποδεκάμετρο του «οικονομικού κόστους»!