Ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ πρόσφατα έκανε μια απλή και σημαντική ερώτηση: «Πόση προσαρμογή πρέπει να κάνει η Ελλάδα και πόση οι διεθνείς πιστωτές;». Αυτό όμως εγείρει ακόμη δύο ερωτήσεις: Πόση προσαρμογή έχει πετύχει ήδη η Ελλάδα; Εχουν προσφέρει τίποτε οι δανειστές της;
Τον Μάιο του 2010 η Ελλάδα συμφώνησε σε δημοσιονομική προσαρμογή ίση με το 16% του ΑΕΠ. Το ΔΝΤ προέβλεπε αρχικά ότι το πραγματικό ΑΕΠ της Ελλάδας θα μειωνόταν την περίοδο 2010-2011 κατά 5%, θα σταθεροποιούνταν το 2012 και θα αυξανόταν μετά. Ομως το ΑΕΠ έπεσε 25% και δεν ανέκαμψε. Και επειδή το ονομαστικό ΑΕΠ έπεσε το 2014 και συνεχίζει να πέφτει και σήμερα, ο λόγος χρέους/ΑΕΠ που υποτίθεται ότι θα σταθεροποιούνταν πριν από τρία χρόνια, συνεχίζει να αυξάνεται.
Το ΔΝΤ και οι άλλοι δανειστές υπέθεταν ότι η μαζική δημοσιονομική συρρίκνωση θα είχε μόνο προσωρινή επίπτωση στην οικονομική δραστηριότητα, στην απασχόληση και στη φορολογία και ότι η μείωση των μισθών, των συντάξεων και της απασχόλησης στο Δημόσιο θα αύξανε με μαγικό τρόπο την ανάπτυξη. Η υπόθεση αυτή όμως αποδείχθηκε λανθασμένη. Ο Μπλανσάρ δεν θα έπρεπε να συνεχίζει με το φιάσκο αυτό. Ωστόσο εξακολουθεί να επιμένει για τις συντάξεις. Οι συντάξεις αυτές αναλογούν στο 16% του ΑΕΠ της Ελλάδας επειδή η ελληνική οικονομία είναι 25% μικρότερη από όσο ήταν το 2009.
Ο Μπλανσάρ καλεί την ελληνική κυβέρνηση να υιοθετήσει «πραγματικά αξιόπιστα μέτρα». Δεν θα έπρεπε και το ΔΝΤ να κάνει το ίδιο; Για να μειωθεί η δαπάνη στις συντάξεις κατά 1% του ΑΕΠ θα πρέπει να υπάρξει ονομαστική ανάπτυξη 4% για δύο χρόνια χωρίς να γίνουν άλλες περικοπές. Γιατί να μην υιοθετηθούν «αξιόπιστα μέτρα» για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος;
Ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ είναι συγγραφέας του «The End of Normal» και καθηγητής στη Lyndon B. Johnson School of Public Affairs του Πανεπιστημίου του Τέξας