«Ερωτας α λα ισπανικά»: Ο ήχος της κιθάρας δεν τους συγκινεί. Ούτε τους δονεί ο ρυθμός του φλαμένκο. Σύμφωνα με τα χαρτιά, είναι διαιρεμένοι: ένα κομμάτι τους ανήκει στους Γάλλους κι άλλο ένα (το μεγαλύτερο) στους Ισπανούς. Κανείς όμως δεν γνωρίζει από πού κρατά η σκούφια τους. Οι εθνολόγοι, που μελετούν την περίπτωσή τους εδώ και δεκαετίες, δεν διχάζονται απλώς –τέσσερις θεωρίες έχουν «κατεβάσει», κι ακόμα να συμφωνήσουν. Εκεί που συμφωνούν όμως είναι στη μοναδικότητά τους. Γιατί μονάχα οι Βάσκοι κατόρθωσαν να επιβιώσουν πολιτιστικά από την άφιξη των Ινδοευρωπαίων στη Γηραιά Ηπειρο.

Κατορθώνοντας κάτι τέτοιο φυσικά ο περήφανος αυτός λαός «μπήκε στο μάτι» πολλών διεκδικώντας όλα αυτά τα χρόνια το δικαίωμά του στην αυτονομία. Στον ισπανικό εμφύλιο στήριξαν τους «κόκκινους». Και ο Φράνκο τους εκδικήθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο (ακόμη και η γλώσσα τους απαγορεύτηκε). Οι δε σοσιαλιστικές κυβερνήσεις που πήραν τη σκυτάλη έκαναν –κακά τα ψέματα –πολλά λάθη. Σήμερα οι τρομοκρατικές ενέργειες της ΕΤΑ, των βάσκων αυτονομιστών δηλαδή, έχουν κοπάσει, αλλά ο ισπανικός λαός συνεχίζει να φοβάται. Εχει κάθε λόγο: η ΕΤΑ σήμερα μοιάζει με κοιμισμένο ηφαίστειο. Και όταν ένα ηφαίστειο «χτυπά», το αιματοκύλισμα είναι αναπόφευκτο.

Στην απολαυστική ρομαντική κομεντί του γεννημένου στη Μαδρίτη Εμίλιο Μαρτίνεθ Λαζάρο ο Ραφαέλ (Ντάνι Ροβίρα), ένας γόης από τη Σεβίλλη, συναντά και ερωτεύεται σχεδόν κεραυνοβόλα την Αμάια (Κλάρα Λάγκο), μια πεντάμορφη και δυναμική γυναίκα βασκικής καταγωγής που περνά ένα βράδυ στο διαμέρισμά του, έπειτα από μια νύχτα ανελέητης κατανάλωσης αλκοόλ. Το επόμενο πρωί θα γίνει καπνός, αλλά θα ξεχάσει εκεί την τσάντα της, μεταμορφώνοντας τον μέχρι πρότινος περήφανο Ανδαλουσιανό σε ερωτευμένο ταξιδευτή: ο Ραφαέλ θα φτάσει στο σπίτι της και θα τη διεκδικήσει με όποιον τρόπο μπορεί, έστω κι αν χρειαστεί να διαδηλώσει ενάντια στην ίδια του τη χώρα.

Η ιδέα, φυσικά, δεν είναι πρωτότυπη. Εχει «φορεθεί» τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιταλία, ενώ οι συμβάσεις της πλοκής είναι αναμενόμενες. Το τελικό αποτέλεσμα, όμως, αν και «ανώδυνο», είναι άκρως λειτουργικό, και λόγω ρυθμού αλλά κυρίως λόγω χαρακτήρων. Γιατί ο Λαζάρο μπορεί να μη θέλει να αλλάξει τη γραμματική του σινεμά, είναι όμως αρκετά έξυπνος για να κρατήσει μακριά τα κλισέ του σεναρίου από τους ήρωές του –και κοιτάξτε πώς το πετυχαίνει: ενώ φροντίζει να «χρωματίσει» την Αμάια με όλα εκείνα τα τοπογραφικά χαρακτηριστικά που αποδίδουν, έστω και υπό τη μορφή καρικατούρας, την προέλευσή της, αρνείται να κάνει το ίδιο και για τον Ραφαέλ. Που για να «τουμπάρει» τον πατέρα της αγαπημένης του θα υποδυθεί τον Βάσκο, «κόντρα» στην καταγωγή του. Ο έρωτας, άλλωστε, περιφρονεί καθετί που δεν είναι έρωτας.

Βαθμοί: 6

Τελευταία Νέα