Πενήντα χρόνια στο ελληνικό τραγούδι ο Μανώλης Μητσιάς και εξακολουθεί να μιλάει γι’ αυτό με την ίδια φλόγα και δίψα. Και με την ίδια προσήλωση μιλάει για τα πρώτα χρόνια ως ψάλτης στο χωριό του (Δουμπιά Χαλκιδικής), την παρέα με τον Χατζιδάκι και τον Γκάτσο στου Φλόκα, τα χρόνια της χούντας και την ηρωική εποχή που η κυκλοφορία ενός δίσκου ήταν συνώνυμη ενός κοινωνικοπολιτικού γεγονότος.

Και τώρα που το δικό του Ηρώδειο πλησιάζει, είναι μια ευκαιρία να συνοψίσει την πορεία του και τη στάση του που προσφάτως δεν γλίτωσε τα πυρά λόγω της φιλίας και της κουμπαριάς του με τον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. «Η φιλία μου με τον Σαμαρά ξεκινάει από τη δεκαετία του ’70, όταν ερχόταν στο Ζουμ, φοιτητής, για να με ακούσει. Εκτιμώ τις προθέσεις του και ο καθένας σέβεται τον ρόλο του άλλου. Και η φιλία είναι πάνω από κόμματα και σκοπιμότητες» μας λέει ο Μητσιάς που επίσης δέχθηκε κριτική εξ αριστερών για το γεγονός πως τραγούδησε στην τελετή για την ανάληψη της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τη χώρα μας.

«Στην ευρωεκδήλωση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών τραγούδησα για την Ελλάδα της Ευρώπης –προσανατολισμός που δεν αμφισβητείται από τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Τραγούδησα Ελύτη και Σεφέρη, Γκάτσο και Μανόλη Αναγνωστάκη για όλους τους Ευρωπαίους. Δεν τραγούδησα για τους κομισάριους. Οπως και όταν τραγουδώ σε συναυλίες του ΚΚΕ, δεν τραγουδώ για τον Στάλιν αλλά για το όραμα μιας αταξικής κοινωνίας»

«Εχοντας φυλακιστεί επί χούντας από το Στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης, έχοντας διωχθεί πολλές φορές στο Ζουμ στην Πλάκα, παραμένω πάντα αριστερός στις πράξεις. Με αναγκάζετε να πω ότι και σήμερα, στα πρόσφατα χρόνια, έχω φύγει από κέντρα χωρίς αμοιβή, προκειμένου να πληρωθούν οι άνθρωποι της ορχήστρας μου» μου απαντά. Δεν αποφεύγει να τοποθετηθεί για τη σύγχρονη διαιρετική τομή Μνημόνιο – αντιμνημόνιο ή Αριστερά – Δεξιά (;) που διαπερνά τη χώρα: «Εγώ πιστεύω πως ο διαχωρισμός Αριστεράς – Δεξιάς υπάρχει, αλλά διαπερνά και το εσωτερικό όλων των κομμάτων. Ημουν, είμαι και θα είμαι κατά του Μνημονίου γιατί το φορτώθηκαν η εργατική τάξη και η μεσαία τάξη ενώ η πλουτοκρατία καλοπερνά. Βγήκα πρώτος και τραγούδησα τραγούδια αντι-ΔΝΤ σε στίχους Κώστα Μαρδά με τον δίσκο «Πατρίδα δανεισμένη» σε μελωδίες Χρήστου Νικολόπουλου και Μιχάλη Τερζή. Είναι τραγούδια διαμαρτυρίας κατά των τοκογλύφων, κατά της μιντιοκρατίας και υπέρ αδυνάτων. Ομως κανένα κανάλι –κρατικό ή παρακρατικό –δεν τα έπαιξε. Επιτέλους! Τραγούδια που ενοχλούν».

Ο ίδιος φαίνεται να κρατάει την αρχική του γραμμή στα μουσικά: υπηρετεί τον κύκλο των τραγουδιών (ή τα τραγούδια ως κύκλο), τους δημιουργούς, τους ποιητές και τους συνθέτες. Κι όμως το τοπίο σήμερα δεν έχει κάτι από την προφορικότητα και τη συνέχεια των προηγούμενων δεκαετιών. Πολύ περισσότερο που δίνει έμφαση στο σουξέ με το στανιό ή το λεγόμενο airplay (τραγούδι που παίζεται στα ραδιόφωνα με στόχο να γίνει σουξέ).

«Το καλό ελληνικό τραγούδι των ποιητών και των ποιητικών μελωδιών από λαϊκούς συνθέτες δεν έπαψε ποτέ να συγκινεί, αλλά τα τελευταία χρόνια πολεμήθηκε από τα λαϊκοπόπ της δανειακής ευμάρειας. Σήμερα η καταφυγή στο ποιητικό και ποιοτικό τραγούδι –που στα χρόνια της Μεταπολίτευσης υπήρξε και εμπορικό –είναι ανάγκη ψυχικής λύτρωσης» μας λέει.

«Σήμερα το τραγούδι που υπηρέτησε η γενιά μου για να εξυψώσουμε τους Ελληνες, χτυπήθηκε από τη λεγόμενη ελεύθερη ραδιοφωνία και την ιδιωτική τηλεόραση. Οι παραγωγοί –πλην ελαχίστων –προωθούν τα τραγούδια μιας χρήσεως. Τα μεγάλα κανάλια φιλοξενούν… σωματικές φωνές και αρνούνται εκπομπές ποιητικού τραγουδιού, αλλά και κλασικού τραγουδιού. Οσον αφορά τη δισκογραφία, αυτή ζει με την παλιά δόξα κυνηγώντας τους τενεκεδένιους ήχους της μιας σεζόν» καταλήγει.

INFO

Μανώλης Μητσιάς, «Εσπερινοί διάλογοι. Από τον Τσιτσάνη στον Χατζιδάκι», αύριο στο Ηρώδειο. Με την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων «Θανάσης Τσιπινάκης» Δήμου Πάτρας. Στις 21.00. Προπώληση: Πανεπιστημίου 39, στοά Πεσμαζόγλου, 09.00-17.00

Τελευταία Νέα