«Αμελί»: Ολα στην τέχνη –σε κάθε μορφής τέχνη δηλαδή –κρίνονται από τη διαχρονικότητά τους. Το 2001, ο Ζαν Πιερ Ζενέ επιστρέφει από το Χόλιγουντ όπου και είχε σκαρώσει το τρίτο σίκουελ τού «Αλιεν» και παρουσιάζει το νέο του πόνημα. Θυμάμαι πολύ καθαρά την αίσθηση που προκάλεσε το ρομαντικό του παραμύθι, που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως επηρέασε το ιδίωμα με τον ίδιο τρόπο που ο Ταραντίνο επαναπροσδιόρισε την αμερικανική περιπέτεια. Σοβαρά, πόσες «Αμελί» έχετε δει τα τελευταία δέκα χρόνια;

Φυσικά, στον δραματουργικό πυρήνα ριζώνει το αναπόφευκτο ταξίδι από την αθωότητα προς την ωρίμαση, όπως και σε κάθε παραμύθι: Η Αμελί (η Οντρέι Τοτού στον ρόλο που την έκανε φίρμα) μεταμορφώνεται από νεαρό και άπειρο κορίτσι σε ώριμη νεαρή γυναίκα όπως περίπου και η Κοκκινοσκουφίτσα. Και ο δρόμος για τον έρωτα μπορεί να μην είναι σπαρμένος με λουλούδια, μπορεί όμως να προκύψει… λιθόστρωτος, σε σοκάκια παριζιάνικα, με το ακορντεόν του Γιαν Τίρσεν να «χαϊδεύει» τις ρομαντικές σημάνσεις.

Για ποιο πράγμα μιλάω τόση ώρα όμως; Σε περίπτωση που δεν έχετε δει το φιλμ, η Αμελί είναι ουσιαστικά ένα… οκτάχρονο κορίτσι παγιδευμένο στο σώμα μιας ενήλικης που, περικυκλωμένη στην καθημερινότητά της από ανθρώπους εξίσου εκκεντρικούς με τους γονείς της, προσπαθεί να βελτιώσει τις ζωές των ανθρώπων, ξεκινώντας μια παράδοξη «σταυροφορία», αποφασισμένη να τους κάνει ευτυχισμένους. Και βυθισμένη στον καινούργιο της στόχο, ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άνδρα που φαντάζει το ίδιο συνεσταλμένος μ’ αυτή.

Γιατί όμως η «Αμελί» σήμερα δείχνει να έχει χάσει λίγη από τη μαγεία της σε σχέση με αυτό που αντικρίσαμε στις αίθουσες πριν από δεκατρία χρόνια; Μα, ο κινηματογράφος δεν είναι τίποτε άλλο από τη δίοδό μας προς το όνειρο που σήμερα βάλλεται από παντού. Και αν η παιδική αφέλεια μοιάζει να έχει ολοσχερώς εξαφανιστεί (με μοναδική ίσως εξαίρεση το σινεμά του Γουές Αντερσον –στο οποίο η «Αμελί» χρωστάει πολλά), το ολοζώντανο, πολύχρωμο και άκρατα παιχνιδιάρικο φιλμ που επανεκδίδεται σήμερα στις αίθουσες έρχεται να μας θυμίσει πως μερικές φορές η «προσγείωση» στην ενήλικη ζωή αξίζει το ρίσκο.

Βαθμοί 7

Τελευταία Νέα