Το συλλογικό πένθος

Η μετωπική σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη που προκάλεσε τον θάνατο 57 ατόμων οδήγησε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία στο να βιώσει ένα βίαιο και αναπάντεχο τραύμα. Είναι η αίσθηση ότι δεν ελέγχεις τη ζωή σου και ένα αναπάντεχο γεγονός μπορεί ουσιαστικά να διαλύσει κάθε σου όνειρο και ελπίδα. Δεν είναι τυχαίο που η φράση που είδαμε να γίνεται σύνθημα στα χείλη διαδηλωτών και μαθητών ήταν το «πάρε με όταν φτάσεις», μια φράση συνυφασμένη με την υπερπροστατευτικότητα των ελλήνων γονέων αλλά και ταυτόχρονα τρυφερή και ενδεικτική της αγάπης τους. Ποιος γονέας δεν σκέφτηκε ότι θα μπορούσαν στο τρένο να είναι τα δικά του παιδιά και να πηγαίνουν στον τόπο σπουδών τους; Και είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς αν η συγκεκριμένη καταστροφή θα μπορούσε να αποφευχθεί και να επιζητά τον καταμερισμό των ευθυνών. Οι μαζικές διαδηλώσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας θα αποκτήσουν νόημα αν οδηγήσουν πραγματικά στη διαμόρφωση ενός σύγχρονου και κυρίως ασφαλούς σιδηροδρομικού δικτύου