Οι βιβλικές καταστροφές στον θεσσαλικό κάμπο τώρα αποτυπώνουν τις επώδυνες όψεις τους, για το περιβάλλον, την παραγωγή, τα ζώα και βέβαια τις υποδομές και τους ανθρώπους. Το πακέτο μέτρων, που ως τώρα έχει ανακοινωθεί, επιτακτικά θα πρέπει να χορηγηθεί στους πληγέντες με πλαίσιο, οργάνωση και ταχύτητα και έναν οδικό χάρτη με αρμόδια τα υπουργεία και σύμπραξη της Αυτοδιοίκησης. Οι ώρες για όσους το έχουν ανάγκη είναι κρίσιμες και τίθεται ζήτημα επιβίωσης που δεν χωρά καθυστερήσεις.

Η ανάταξη της περιοχής και των πολιτών της αποτελεί συλλογική υπόθεση για την πολιτεία και τη χώρα, αφού εδώ δοκιμάζεται και ένα ανακλαστικό κοινωνικής συνοχής. Χωρίς το τελευταίο, η κρίση των φυσικών καταστροφών θα έχει και μια ακόμη βαθύτερη πληγή που θα είναι η κρίση εμπιστοσύνης στο κράτος και στην πολιτική εξουσία – όρος παραλυτικός για κάθε Δημοκρατία. Το δε περίγραμμα των παροχών για την αποκατάσταση των πλημμυροπαθών θα πρέπει επίσης να είναι συμπεριληπτικό, πλήρες και με στόχο όχι απλώς μια ανακούφιση τακτικού σκοπού αλλά μια μακρόχρονη μέριμνα για να σταθεί ο κόσμος αυτός στα πόδια του εκ νέου.

Υπό αυτή την έννοια και η φετινή ΔΕΘ – αν τελικώς «ανέβει» στη Θεσσαλονίκη ο Πρωθυπουργός – θα πρέπει να είναι τόπος επανεκκίνησης της αρωγής και του σχεδιασμού αλλά και μιας συνολικής κουβέντας για τη νέα Πολιτική Προστασία στο φόντο της περιβαλλοντικής και κλιματικής κρίσης. Κανείς μόνος του στη νέα δοκιμασία και κανείς μετέωρος. Είναι καθήκον.