Ο Καβάφης συμβουλεύει… (Περιμένοντας τους Βαρβάρους)

Καθώς με την άφιξη του Σεπτεμβρίου και μετά τις διαδοχικές κρίσεις του καλοκαιριού ανοίγει με τη συζήτηση στη Βουλή για τις πυρκαγιές ένας δημιουργικός αν και προκλητικός και μάλλον αβέβαιος πολιτικός κύκλος (και στην εξωτερική πολιτική με κρίσιμες συναντήσεις με Τουρκία κ.ά.), κάθε σχετική κατευθυντήρια οδηγία ή συμβουλή μπορεί ενδεχομένως να είναι χρήσιμη. Ιδιαίτερα μη συμβατική οδηγία. Η Αγία Γραφή, ο Σαίξπηρ, ο Μαρξ και ο Καβάφης τα έχουν πει όλα (και εν πολλοίς τα αντίθετά τους) για την ανθρώπινη φύση και μοίρα, τον έρωτα και τον θάνατο, την εξουσία και την αλαζονεία, την άνοδο και την πτώση, την αναπόφευκτη φθορά, τη δολιότητα και την αυθεντικότητα, τον χρόνο και τον φθόνο, τον φόβο και την καρτερικότητα, την αξία της σιωπής και τη δύναμη της λογικής. Και την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Οι έλληνες τραγικοί τα είπαν επίσης. Ο «ελληνικός» Κ. Καβάφης ειδικότερα, μέσα από την πυκνή ποιητική του έκφραση μεταλλάσσει έναν ηδονικό κόσμο παρακμής, φθοράς και μετάβασης (τον Ελληνιστικό κόσμο κυρίως) σε υπέρτατο στοχασμό – στάση ζωής που «χτυπά», διεισδύει απευθείας στη σημερινή δυστοπική πολιτική πραγματικότητα σε παγκόσμια κλίμακα. Η ποίησή του, με άλλα λόγια, αποτελεί είτε ρητά είτε υπαινικτικά και υπόγεια (π.χ. «Ο Δαρείος») φιλοσοφική θεώρηση σε πολιτικά γεγονότα της εποχής του, αλλά με τη διαχρονικότητα που ξεπερνά την εποχή του και μετουσιώνεται σε «οδηγό σοφίας» και για την πολιτική δράση. Είναι ο άλλος «πολιτικός Καβάφης».