Καμπόσοι ακροδεξιοί και Πρέσπες του Αιγαίου

Ο Κ. Μητσοτάκης προ λίγων ημερών «ξεδιέγραψε» τον μισαλλόδοξο δήμαρχο Καμπόσο. Τις ίδιες μέρες άρχισε να καλλιεργείται ένα κλίμα συνεννόησης με την Τουρκία με διαφαινόμενο στόχο την παραπομπή των διαφορών μας στη Χάγη. Ο Πρωθυπουργός έχει κερδίσει δυο «κοινά». Από τη μια, μετά την οδυνηρή εμπειρία του δημοψηφίσματος του 2015 και τις τραγικές αποφάσεις τής τότε ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώθηκαν συνθήκες για την ανάπτυξη στους κόλπους της καταρρέουσας μεσαίας τάξης ενός κινήματος «κοινωνικού δαρβινισμού». Το πολύτιμο για τη χώρα κίνημα του «Μένουμε Ευρώπη» άρχισε να παράγει και αποτελέσματα πέρα από τις αρχικές προθέσεις του. Ηδη από το 2010 είχαν διαμορφωθεί απόψεις πως για τη χρεοκοπία φταίνε οι «φτωχοί» που με τις απαιτήσεις τους για επιδόματα διόγκωσαν τις κρατικές δαπάνες, πως οι ανήμποροι να παρακολουθήσουν τους ρυθμούς των αγορών, φορτώνουν το κράτος με δαπάνες, οι οποίες θα μπορούσαν να δοθούν στον πλούτο και τους μεσαίους και έτσι να αυξηθεί ο εθνικός πλούτος, ήταν λίγα απ’ όσα πίστευαν όλοι αυτοί που είχαν αποδεχθεί τον κοινωνικό δαρβινισμό. Ο εχθρός γι’ αυτούς ήταν η φτώχεια, την οποία όμως παράγουν οι ίδιοι οι φτωχοί και όχι οι άνισες αγορές. Μα πώς τότε υποστήριξαν μια τέτοια κυβέρνηση που έδωσε γενικευμένα pass, αυτοί που πίστεψαν ότι τα επιδόματα παράγουν οικονομική υστέρηση; Μα γιατί ακριβώς αποδέκτες αυτών των pass έγιναν τώρα και οι «κοινωνικοί δαρβινιστές», ακροκεντρώοι και παραδοσιακοί δεξιοί. Από την άλλη, οι αναφορές του Πρωθυπουργού σε υψηλότερους μισθούς, ποιοτικότερες θέσεις εργασίας και αποτελεσματικότερη δημόσια υγεία συσπείρωσαν γύρω και αυτούς που μισούν οι κοινωνικοί δαρβινιστές: τους φτωχούς. Αυτά είναι τα παράδοξα των πολυσυλλεκτικών κομμάτων. Τι γίνεται όμως αν κάποιος αποφασίζει να κάνει και πολιτική που θα δυσαρεστήσει την άλλη βασική συνιστώσα του πολιτικού μας συστήματος; Τον φοβικό εθνικισμό;