Ενα από τα χαρακτηριστικότερα σημάδια της δομικής κρίσης ηγεμονίας στις κοινωνίες του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού», ιδίως στην Ευρώπη, είναι ότι ολοένα και περισσότερο οι εναλλαγές των κομμάτων στην εξουσία στηρίζονται στην αποδοκιμασία αυτών που άσκησαν εξουσία την προηγούμενη περίοδο, παρά σε κάποια ιδιαίτερη απήχηση της πολιτικής πρότασης των κομμάτων που κερδίζουν τις εκλογές. Συνεισφέρει σε αυτό και το εντυπωσιακό στένεμα του προγραμματικού ορίζοντα των κομμάτων εξουσίας, όπου εάν κανείς παραμερίσει τη ρητορική ή την πολιτική αισθητική, θα διαπιστώσει βαθύτερη σύγκλιση σε μια πολιτική που ορίζεται από τις ιδιωτικοποιήσεις, τη δημοσιονομική σταθερότητα (δηλαδή λιτότητα), τον περιορισμό του δικαιώματος στη μετανάστευση και το άσυλο, την αυταρχική θωράκιση και – εάν μιλάμε για την Ευρώπη – τον ατλαντισμό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή