Καθημερινοί ήρωες σε οριακές καταστάσεις

Στον σκηνοθέτη και παραγωγό Σταύρο Ψυλλάκη κάνει φέτος μεγάλο αφιέρωμα το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (2 – 12 Μαρτίου) προβάλλοντας 10 ταινίες του που δίνουν στον θεατή την ευκαιρία να ανακαλύψει ιστορίες καθημερινών ανθρώπων σε οριακές καταστάσεις. Η ασθένεια που λέγεται καρκίνος βρίσκεται στο φόντο της καλύτερης ίσως ταινίας του, το «ΜΕΤΑΞΑ ακούγοντας τον χρόνο» (2012), με ήρωες γιατρούς και προσωπικό του αντικαρκινικού νοσοκομείου Μεταξά που πάσχουν και οι ίδιοι από καρκίνο, και συνεχίζουν να εργάζονται. Ο καρκίνος είναι επίσης η «σκιά» της ταινίας «Ολυμπία» (2015) όπου πρωταγωνίστρια είναι μια έγκυος που μαθαίνει ότι πάσχει από την επάρατη νόσο, ενώ και «Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν» (2000) έχει να κάνει με την υγεία: Στη μια πλευρά μια ομάδα ασθενών του Ψυχιατρείου Χανίων και στην άλλη μια ομάδα πρώην χρόνιων ασθενών, εκτός Ψυχιατρείου πλέον η οποία βιώνει μια επίπονη διαδικασία κοινωνικής επανένταξης και αποτολμά ένα εβδομαδιαίο ταξίδι στη Δανία. Στα πολύ καλά ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη ανήκουν επίσης τα «ΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟΥΣ συναντήσεις με τον Γιώργο Μανιάτη» (2019) και «Αλλος δρόμος δεν υπήρχε» (2009). Το πρώτο αφορά τον Γιώργο Μανιάτη (1939-2018), λεγεωνάριο στην Αλγερία στα 18 του, αργότερα συγγραφέα και μουσικό. Στο δεύτερο παρακολουθούμε την ιστορία των ανδρών ενός τμήματος του Δημοκρατικού Στρατού οι οποίοι μετά το τέλος του Εμφυλίου κρύβονταν για 14 περίπου χρόνια στον νομό Χανίων, ανασυγκροτώντας τις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ. Το 1962 έξι από αυτούς δραπέτευσαν και, μέσω Ιταλίας, έφτασαν στην Τασκένδη. Επαναπατρίστηκαν το 1976, διαγραμμένοι από το κόμμα.