«Πτώματα σε κατάσταση Πομπηίας»

Φόρο τιμής στους 104 νεκρούς απέδωσαν με τις χθεσινές καταθέσεις ψυχής οι μάρτυρες που εξετάστηκαν στη δίκη για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Δακρυσμένα μάτια, φωνές πνιγμένες σε λυγμούς, θρήνος για όσους με τρόπο άδικο και μαρτυρικό βρήκαν τον θάνατο, μα πάνω απ' όλα η περιγραφή της εγκληματικής απουσίας του κρατικού μηχανισμού συνέθεσαν το «κατηγορώ» και των χθεσινών μαρτύρων, οι οποίοι λίγο πριν αποχωρήσουν από την αίθουσα, απευθυνόμενοι προς τους δικαστές, ζήτησαν μόνο απόδοση δικαιοσύνης.

Το κράτος ήταν ανύπαρκτο

Κάθε μαρτυρία και ένα προσωπικό ξεχωριστό βίωμα - γροθιά στο στομάχι. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η μαρτυρία του 92χρονου σήμερα Χρήστου Πολίτη, ο οποίος έχασε τη σύζυγό του που δεν πρόλαβε να βγει από το σπίτι τους καθώς την πρόλαβαν οι φλόγες, ενώ και ο ίδιος γλίτωσε με σοβαρά εγκαύματα και χρειάστηκε να νοσηλευτεί, με αποτέλεσμα, όπως είπε, να μην μπορέσει να είναι παρών στην κηδεία της. Με αξιοπρέπεια και με φωνή γεμάτη πόνο ο Χρ. Πολίτης δεν παρέλειψε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του σε έναν άγνωστο που τον βοήθησε να ανέβει από τη θάλασσα μέχρι τη Λεωφόρο Μαραθώνος και στους γιατρούς, και το μεγάλο του παράπονο πριν φύγει από το δικαστήριο λέγοντας: «Οι άνθρωποι δεν γυρίζουν πίσω. Αυτός ο κίνδυνος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Δεν βοηθηθήκαμε, δεν υπήρχε σχέδιο, το κράτος ήταν ανύπαρκτο. Εχω παράπονο γιατί το κράτος θα μπορούσε να βοηθήσει και όχι να μου ζητάει είκοσι χαρτιά για να ξαναφτιάξω το σπίτι μου. Ευτυχώς που εγώ δεν είμαι στον δρόμο γιατί με προστατεύουν τα παιδιά μου».

Στη διάρκεια μάλιστα της εξέτασης του ηλικιωμένου μάρτυρα εκτυλίχθηκε και μια ανθρώπινη σκηνή. Κατηγορούμενος από την Πυροσβεστική, από τους λίγους που ήταν παρόντες στη δίκη, ακούγοντας νωρίτερα την κόρη του μάρτυρα να περιγράφει πώς σώθηκε ο πατέρας της, σηκώθηκε από το εδώλιο και είπε: «Εγώ ήμουν εκείνος που τον μετέφερε για να πάει στο νοσοκομείο. Ζει ο πατέρας σας; Συγκινούμαι...». Και λίγα λεπτά αργότερα, όταν ο Χρήστος Πολίτης ανέβαινε τα σκαλιά για να βγει από το δικαστήριο, ο κατηγορούμενος τον πλησίασε και του είπε «είμαι εγώ, είμαι εγώ που σας μετέφερα με το αυτοκίνητο» και εκείνος τον ευχαρίστησε.

Νωρίτερα, είχαν προηγηθεί καταθέσεις ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους. Συγκλόνισε η Μαγδαληνή Τσέκου, η οποία μέσα σε λυγμούς περιέγραψε πώς έμαθε για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ο πατέρας της υπέστη σοβαρά εγκαύματα, από τα οποία και τελικά κατέληξε. Οπως είπε η μάρτυρας, η ίδια και η μητέρα της έφυγαν με το ένα αυτοκίνητο, ο πατέρας θα τις ακολουθούσε με το δικό του. Καθυστέρησε όμως να φύγει στην προσπάθειά του να βοηθήσει μια οικογένεια γειτόνων για να μεταφέρουν τον ανάπηρο σύζυγο της γυναίκας. Δυστυχώς όμως η οικογένεια εκείνη απανθρακώθηκε. Ο πατέρας της μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό με εγκαύματα στο 85% του σώματός του και κατέληξε λίγες ημέρες αργότερα.

Σαν να έχω πεθάνει...

Για καμένες μητέρες, καμένα παιδιά και πτώματα σε κατάσταση Πομπηίας μίλησε στη δική της κατάθεση η Ευανθία Σιδέρη. Η μάρτυρας με την οικογένειά της έφυγαν προς τη θάλασσα. Η ηλικιωμένη μητέρα της, με το μπαστουνάκι, κάποια στιγμή τούς είπε «δεν θα τα καταφέρω, αφήστε με». Τελικά κατάφεραν να φτάσουν όλοι μέχρι τη θάλασσα και εκεί η μάρτυρας χάθηκε με την κόρη της και τη μητέρα της, την οποία τελικά κουβάλησε στους ώμους η εγγονή της μέχρι που η 93χρονη πέθανε στα χέρια της.

«Ούρλιαζα για ώρες. Και που σώθηκα είναι σαν να έχω πεθάνει... Καμένα μωρά, καμένες μανάδες. Καίγανε τα πάντα. Ηταν ένα πράγμα ασύλληπτο. Ημασταν μόνοι μας τελείως. Υστερα από ώρες ήρθε ένα μεγάλο καΐκι. Να γίνεται χαμός. "Τους καμένους πρώτα!" να φωνάζουν. Ηρθε ο άντρας μου κατάμαυρος, μου λέει "αγάπη μου" και λιποθύμησε. Παίρνω την κόρη μου τηλέφωνο, μου λέει "δεν βρίσκω τη γιαγιά". Αρχισα να ψάχνω σε ξέρες, μέσα στη θάλασσα. Τα είδα όλα. Πτώματα σε κατάσταση Πομπηίας. Τη χάσαμε τη μητέρα μου και ο άντρας μου, μερικούς μήνες μετά, κατέρρευσε από αυτό και πέθανε στο νοσοκομείο. Ζητώ δικαίωση για τη μνήμη της μητέρας μου, του αντρούλη μου και για όλους όσοι χάθηκαν άδικα», κατέθεσε η Ευανθία Σιδέρη.