Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Κλείνει, σε λίγες μέρες, μια από τις δυσκολότερες περιόδους της πρόσφατης ιστορίας μας: η δωδεκαετής «μνημονιακή» επιτήρηση των δημοσίων οικονομικών μας. Προφανώς τίποτε δεν είχε τελειώσει στην Ιθάκη, όπου στήθηκε, στις 21 Αυγούστου 2018, ένα επικοινωνιακό event με τον Αλέξη Τσίπρα να εκφωνεί πανηγυρικό για το... τέλος των Μνημονίων. Με την προφανή πονηρή επιδίωξη να ξεχάσουμε ότι το δικό του - τρίτο - Μνημόνιο ήταν το μόνο που τηρήθηκε κατά γράμμα. Και σίγουρα το μόνο που διήρκεσε τρία χρόνια, όσο ακριβώς απαιτούσαν οι πιστωτές μας. Σε αντίθεση με το πρώτο και το δεύτερο που έληξαν πρόωρα, ξαφνικά και βίαια χωρίς ποτέ να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους. Ο τότε πρωθυπουργός μιμήθηκε, από την ανάποδη, τον άλλοτε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου που δεν είχε διστάσει να αναγγείλει τα χειρότερα νέα, την υπαγωγή σε καθεστώς μνημονιακής επιτήρησης λίγο προ της εκκωφαντικής πτώχευσης, από ένα αντίστοιχο μαγευτικό τοπίο, στο Καστελλόριζο.
Θέλω να ελπίζω ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός θα εξηγήσει πρακτικά και με βαθύ ρεαλισμό τα επόμενα βήματα της χώρας. Αφού επιτέλους δεν θα χρειάζεται να υφιστάμεθα στις εξονυχιστικές παρατηρήσεις, συμβουλές και αντιρρήσεις των τεχνοκρατών στις Βρυξέλλες. Αφού, με λίγα λόγια, θα γίνουμε, επιτέλους, μια κανονική χώρα που έχει τις τύχες της στα χέρια της. Είναι αλήθεια ότι τα τρία τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει πείσει θετικά με την αυτοσυγκράτηση με την οποία κοιτάζει τα δημοσιονομικά της πράγματα. Φαίνεται αυτό από το γεγονός ότι η χώρα έχει κερδίσει πολλούς πόντους εμπιστοσύνης στις αγορές. Αυτό ακριβώς που χάσαμε μεταξύ φθινοπώρου 2009 και ανοίξεως 2010 και μας κόστισε διπλά και τρίδιπλα.
Πλην όμως, οι διαδοχικές κρίσεις που προξενούν η πανδημία, ο πόλεμος και η ενεργειακή ανασφάλεια, δοκιμάζουν τις αντοχές της οικονομίας, των πολιτών και, τελικά, των πολιτικών. Είναι αδύνατον, για παράδειγμα, να επαναλάβουμε την τεράστια ενίσχυση των υπερσαράκοντα δισεκατομμυρίων της πανδημίας. Η ήδη γενναιόδωρη επιδότηση του ενεργειακού κόστους δεν μπορεί να συνεχίζεται για πολύν καιρό ακόμη, αν η Ευρώπη δεν μετέλθει μιας κάποιας συλλογικής πρωτοβουλίας για τη χρηματοδότηση των επιπτώσεων του πολέμου. Κάτι που, αυτή τη στιγμή, δεν θέλουν ούτε να συζητήσουν τα μεγάλα κράτη, παρά την επιμονή της ελληνικής και μερικών ακόμη κυβερνήσεων.
Με άλλα λόγια χρειαζόμαστε, στην επαύριο των Μνημονίων, ένα σχέδιο αυτάρκειας με επίγνωση των κινδύνων και απαρίθμηση των ευκαιριών. Η κοινωνία, στο μεγάλο τμήμα της είναι ώριμη. Η οικονομία έχει, σε σημαντικό βαθμό, αποκαθαρθεί. Η πολιτική έχει «πάθει κι έχει μάθει». Οι Κεντροευρωπαίοι έχουν παραδεχτεί τις ζημιές που προκάλεσε ο αυταρχικός δημοσιονομικός εκβιασμός. Τα πράγματα είναι στα χέρια μας και η ολιγόμηνη προεκλογική περίοδος δημιουργεί, αντικειμενικά, πρόσφορο έδαφος μιας φιλότιμης και ειλικρινούς προσπάθειας. Ωστε οι ψηφοφόροι να μη φτάσουν στις κάλπες τρομοκρατημένοι κι έτοιμοι να «πυροβολήσουν» όποιον βρουν μπροστά τους, δηλαδή, όπως συμβαίνει στις δημοκρατίες, την κυβέρνηση.
Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής
