Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Διαδοχικές γενιές έχουν βιώσει πώς είναι να αισθάνεται κανείς με τη σκιά του πυρηνικού αφανισμού να πλανάται πάνω από τη ζωή του καθημερινά - από την Κρίση της Κούβας το 1962 μέχρι την αντιπαράθεση των πυραύλων στην Ευρώπη στη δεκαετία του '80. Φαίνεται πως έχει έρθει η σειρά μας.
«Τα πράγματα δεν κινούνται ορθολογικά στο Κρεμλίνο εσχάτως και έτσι δεν πρόκειται για καλό σημάδι» λέει ο Πάβελ Πόντβιγκ, αναλυτής με έδρα τη Γενεύη.
Η αλήθεια είναι ότι ανάμεσα στους αναλυτές που παρακολουθούν τη Ρωσία και τους ειδικούς των πυρηνικών όπλων δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόφαση του Πούτιν αντανακλά αδυναμία και ανασφάλεια. Και αυτό δεν αποτελεί καλό σημάδι για τον ηγέτη μιας πυρηνικής υπερδύναμης.
Η οικονομία της χώρας έχει καταρρεύσει, είναι μικρότερη σε όρους δολαρίων από εκείνη της Νότιας Κορέας και εξαρτημένη από τα έσοδα του πετρελαίου και των φυσικού αερίου. Το καθεστώς της βασίζεται ολοένα περισσότερο στην καταπίεση και οι ένοπλες δυνάμεις της αποδεικνύονται κάθε άλλο παρά αόρατες στην Ουκρανία. Ετσι οι περίπου 6.000 πυρηνικές κεφαλές της αποτελούν το μοναδικό στοιχείο που την καθιστά υπερδύναμη.
Η πυρηνική κίνηση του Πούτιν είναι σχεδιασμένη ώστε να αποτρέψει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους από την περαιτέρω επέμβαση στο Ουκρανικό και από οικονομικά μέτρα τα οποία ενδέχεται να εκλάβει ως υπαρξιακή απειλή. Ωστόσο, η κλιμάκωση μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποκτήσει τη δική της δυναμική και καθώς τα περιθώρια είναι τόσο λεπτά - οι ηγέτες έχουν μόλις μερικά λεπτά της ώρας για να λάβουν τις αποφάσεις τους εάν πιστεύουν ότι η χώρα τους δέχεται επίθεση -, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους πρέπει να υπολογίσουν εξαιρετικά προσεκτικά την απάντησή τους.
Η πρόκληση για τους εταίρους του ΝΑΤΟ είναι τώρα να συνεχίσουν να προσφέρουν στην Ουκρανία την αναγκαία για την επιβίωσή της στήριξη, καθιστώντας παράλληλα σαφές ότι ο Πούτιν έχει μια διέξοδο από την κρίση, αντί να την κλιμακώσει σε ένα σημείο που θα αποκτήσει τη δική της δυναμική και λογική.
Η απειλή της επιβολής μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τμήματα της Ουκρανίας θα σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ είναι πρόθυμο να καταρρίψει ρωσικά αεροσκάφη. Θα αντιπροσώπευε δε μια δραματική κλιμάκωση την ώρα που οι υποδείξεις περί αλλαγής καθεστώτος στη Μόσχα είναι πιθανό να εντείνουν την παράνοια του Πούτιν.
«Πιστεύω πως θα είναι προς το συμφέρον όλων στη Δύση να διατυπωθεί η θέση πως οι πιο βαριές από τις κυρώσεις θα αρθούν όταν αποκατασταθεί το status quo ante» σχολιάζει ο Τζέιμς Ακτον, διευθυντής του προγράμματος πυρηνικής πολιτικής στο Carnegie Endowment for International Peace. Προσθέτει, ωστόσο, ότι οι διέξοδοι μπορούν να λειτουργήσουν μόνο στον βαθμό που ο Πούτιν μπορεί να τις διακρίνει και να τις αξιοποιήσει. Αυτό με τη σειρά του παραπέμπει στο ερώτημα εάν ο ρώσος ηγέτης πιστεύει πως η υποταγή της Ουκρανίας είναι ζωτικής σημασίας για την πολιτική του επιβίωση στο εσωτερικό.
«Είναι δύσκολο για τη Δύση να δημιουργήσει μια οδό αποκλιμάκωσης» λέει ο Ακτον. «Πολλά εξαρτώνται από το πώς βλέπει ο Πούτιν τις συνέπειες που θα έχει στο εσωτερικό μια υποχώρησή του - κι αυτό είναι κάτι στο οποίο η Δύση δεν μπορεί να ασκήσει κανενός είδους έλεγχο».
