Για πολλά χρόνια, στις εφημερίδες, έκανα τη δουλειά του διορθωτή – που τη θεωρώ από τις σημαντικότερες δουλειές στην αλυσίδα της παραγωγής, ακόμα και σήμερα που η ταχύτητα στον ηλεκτρονικό Τύπο και τα χαμηλά γλωσσικά προσόντα που ζητούνται έχουν σχεδόν καταργήσει τον γλωσσικό έλεγχο, με οδυνηρά αποτελέσματα. Ευτυχώς, οι χάρτινες εκδόσεις συνεχίζουν να εμπιστεύονται «το τελευταίο μάτι».

Η δουλειά του διορθωτή είναι σκληρή, επειδή απαιτεί όχι μόνο γνώσεις πολύ ευρύτερες από εκείνες των δημοσιογράφων αλλά και πάντα άγρυπνη ματιά – παρά την ενδεχόμενη κούραση, τη μονοτονία, τις όποιες προσωπικές έγνοιες. Οσο άριστα κι αν κάνουν όμως οι διορθώτριες και οι διορθωτές τη δουλειά τους, το λάθος θα φύγει. Στα διορθωτήρια των εφημερίδων έχω ακούσει τα ωραιότερα ανέκδοτα για τραγικά λάθη, αιτία τραγικών παρεξηγήσεων.

Το λάθος είναι ο φόβος σε όλα τα επίπεδα της παραγωγής της δημοσιογραφικής ύλης. Να, εγώ, ο πονηρός, τις προάλλες, έγραφα για τον Ιγκλέσιας των Ποδέμος, αλλά τον βάφτισα Πέδρο Σάντσεθ («ΤΑ ΝΕΑ», 6/5/2021). Παραδρομή. Δεν πέρασε απαρατήρητο – και είναι επιβεβλημένη η συγγνώμη. Υπόσχομαι πάντως ότι θα κάνω κι άλλα λάθη, ευχόμενος τα λάθη μου να μην είναι ανώτερα της τέχνης – να είναι δηλαδή αθώα, ανώδυνα και εύκολα ανιχνεύσιμα.