Η αλλαγή μεταγραφικής πολιτικής στον Παναθηναϊκό δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Κάθε φορά που ο Γιάννης Αλαφούζος αποφασίζει να αλλάξει πρόσωπα στον σύλλογο, αλλάζει μαζί και το πλάνο. Διότι κάθε φορά που έρχεται ένας νέος τεχνικός διευθυντής, εκείνος είναι που ορίζει την πολιτική που ακολουθεί η ομάδα σε κάθε μεταγραφική περίοδο. Αλλά είναι ξεκάθαρο πλέον πως αν δεν παραμείνει σε ένα συγκεκριμένο πρότζεκτ για τουλάχιστον μια τριετία, δεν θα καταφέρει να φτάσει ποτέ στο επίπεδο που θέλει. Ακόμα – ακόμα και αν αλλάζει τον έναν προπονητή πίσω από τον άλλον, οφείλει σαν φιλοσοφία του κλαμπ να παραμείνει σταθερός στο ποδόσφαιρο το οποίο πρεσβεύει.
Ο Ολυμπιακός έχει μια τριετία τον Πέδρο Μαρτίνς, τον στήριξε όταν έχασε το πρωτάθλημα και έχει γύρω του ένα σωρό ανθρώπους που τρέχουν τον σχεδιασμό έχοντας μια συγκεκριμένη λογική. Δεν φεύγουν ποτέ απ’ αυτή. Και ανεξάρτητα από το ποιος φεύγει, πάντα θα υπάρχει ένας που θα τον αντικαταστήσει και θα διατηρήσει το ίδιο επίπεδο στην ομάδα.
Στον Παναθηναϊκό βρέθηκαν να έχουν μετά το τέλος της μεταγραφικής περιόδου του Ιανουαρίου έξι εξτρέμ. Σαβιέρ, Αϊτόρ, Χατζηγιοβάνη, Καμπετσή, Μολό και τον Ενγκμπαγκοτό που έφεραν. Και επιχείρησαν να πάρουν και έβδομο, τον Μεντόσα. Εξι παίκτες και παρ’ ολίγον εφτά για δύο θέσεις στο 4-3-3 που παίζει το τελευταίο διάστημα ο Λάζλο Μπόλονι. Συν τον Ιωαννίδη, που πολλές φορές τον έχουμε δει να αγωνίζεται εκεί. Στον άξονα ήρθαν δύο παίκτες για βασικοί, ενώ υπάρχουν ήδη οι Μαουρίσιο, Κουρμπέλης, Αλεξανδρόπουλος, Μπουζούκης, συν ο Βέλεθ που χρησιμοποιείται εκεί.
Αφησαν πλέον την ισπανική αγορά, που έφεραν οι Ρόκα και Πογιάτος και έκαναν στροφή στη γαλλική, που γνωρίζει και προτιμά ο Ντρεοσί. Κι αν αύριο – μεθαύριο φύγει ο Ντρεοσί και έρθει ένας από την Αργεντινή; Θα πάει σε εκείνη την αγορά. Δεν υπάρχει μια πρόταση από το τμήμα σκάουτινγκ, δεν υπάρχουν επαφές με ατζέντηδες, δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική. Και μοιάζει να μην υπάρχει για ακόμα μια φορά και ποδοσφαιρική λογική πίσω από τις κινήσεις του Παναθηναϊκού.
