Χρειάστηκε η θαρραλέα αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου προκειμένου να ανοίξει ο δημόσιος διάλογος για την κακοποίηση που υφίστανται σιωπηλά εκατοντάδες γυναίκες της διπλανής πόρτας / αίθουσας / αμφιθεάτρου / γραφείου…  Με τον ασκό του Αιόλου να έχει ανοίξει για τα καλά και στη χώρα μας, συντάκτριες των «ΝΕΩΝ» αποτυπώνουν τις σκέψεις τους με αφορμή τη Σοφία (ή την εκάστοτε Σοφία) και το ελληνικό #MeToo.

Μαίρη Αδαμοπούλου

Τι ένιωσα όταν πληροφορήθηκα την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου; Χαρά που τόλμησε να μιλήσει έστω και τώρα. Απογοήτευση που με άλλοθι το πέρασμα του χρόνου πιθανότατα δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Πόνο για την εμπειρία που βίωσε. Αγωνία κοιτάζοντας γύρω μου για να δω σε πόσα ακόμη βλέμματα θα διακρίνω καλοπροαίρετη ζήλια για την τόλμη της, αλλά και μια ανάλογη εμπειρία κρυμμένη πίσω από ένοχα συναισθήματα. Πίκρα που όταν ένα πιο φρέσκο θέμα της επικαιρότητας θα σπρώξει στις πιο πίσω σελίδες και αργότερα εκτός σελίδων την υπόθεση, κι αυτή η ιστορία θα βυθιστεί στη λήθη. Θυμό που για ακόμη μία φορά τίποτα δεν θα αλλάξει. Δυστυχώς.

Μαρία Βουργάνα

Η βία έχει πολλά πρόσωπα και γίνεται με πολλούς τρόπους. Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας, 1 στις 5 έχει πέσει θύμα σεξουαλικού εκβιασμού, 9 στις 10 βίωσαν επιπτώσεις σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο και 1 στις 5 αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Μόνο το 6% των γυναικών κατήγγειλε επίσημα το περιστατικό. Η καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου ανοίγει στόματα. Γυναίκες που βιάστηκαν, γυναίκες που υπέστησαν σεξουαλική παρενόχληση, γυναίκες που ντράπηκαν παίρνουν θάρρος και μιλούν. Μιλήστε. Σπάστε τη σιωπή. Για να αλλάξει κάτι. Ποτέ δεν είναι αργά για δικαιοσύνη. #MeToo

Ελένη Ευαγγελοδήμου

«Μικρέ μου, όχι, όταν μεγαλώσεις, δεν θα σου ανήκει κανείς». Θα ήταν κι αυτό κάτι, μια καλή αρχή. Για να ξεριζωθούν οριστικά τα «ναι μεν, αλλά…» που σήμερα πνίγουν το εκκωφαντικό «όχι» κάθε Σοφίας.

Μυρτώ Λιαλιούτη

Θυμηθήκατε την πόρτα που κλείσατε πίσω σας, τη συμπάθεια που εκφράσατε μέσα σε ένα ασανσέρ; Ξυπνάτε με το άγχος μιας αποκάλυψης που ίσως σας αφορά; Ή μήπως υποψιάζεστε τον φίλο σας, τον συνάδελφό σας; Μήπως τελικά αυτός είναι ο θύτης της ιστορίας που σας εξομολογήθηκαν και κάνατε πως δεν ακούσατε; Μήπως κινδυνεύει κάποια που αγαπάτε; Καλώς ήρθατε στον φόβο.

Τζίνα Μοσχολιού

Το τραύμα της κακοποίησης, του εκμηδενισμού της αξιοπρέπειας και της αποστέρησης της ανθρώπινης ιδιότητας μοιάζει με ένα απόστημα που όζει το τοξικό του περιεχόμενο μέσα σου. Ο πιο γρήγορος τρόπος να ξεμπερδέψεις, ως γνωστόν, από μια τέτοια πληγή είναι ένας. Να το σπάσεις και να το αδειάσεις. Μεθοδικά. Χειρουργικά. Με τις δέουσες προφυλάξεις. Κι ας πονέσει. Στην αρχή πάντα πονάει.

Μαρία Μουρελάτου

Η κοινωνία ζητά από τα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης να σηκώσουν όλο το βάρος μόνα τους. Εχοντας περάσει τον εφιάλτη της μοναχικής διαχείρισης του τραυματικού γεγονότος, να περάσουν έναν δεύτερο εφιάλτη καταγγέλλοντας δημόσια ώστε να θέσουν τους θύτες προ των ευθυνών τους και να γλιτώσουν άλλα θύματα από τα χέρια τους, ρισκάροντας όμως τη φήμη τους, την επαγγελματική τους πορεία και αντιμετωπίζοντας μερίδα της κοινής γνώμης που θα πει «γιατί τώρα;», «δεν ήταν ξεκάθαρο «όχι»», «το κάνει για να κερδίσει δημοσιότητα». Μήπως, αντί για τα θύματα, θα έπρεπε να «βγουν και να μιλήσουν» τόσο οι γνωρίζοντες, άνδρες και γυναίκες, όσο και οι ίδιοι οι θύτες, χωρίς απαραίτητα να κατονομάσουν τα θύματά τους, ζητώντας για αρχή μια συγγνώμη;

Καρολίνα Παπακώστα

Ενας παλιός διευθυντής είχε πει κάποτε σε μια έγκυο υφισταμένη του «όταν τελειώσεις με τα παιδιά, πες μου τι θες να κάνεις στη δουλειά». Η ατάκα είναι ένα σεξιστικό πταίσμα μπροστά στον βιασμό που κατήγγειλε η Μπεκατώρου. Εχουν όμως την ίδια μήτρα: προέκυψαν και τα δύο από μια αρσενική κατάχρηση εξουσίας. Αυτή – ακριβώς επειδή παραμένει τόσο κοινότοπη – χρειάζεται υστερεκτομή.

Δήμητρα Σκούφου

Η κατάχρηση εξουσίας και η βία μπορούν να πάρουν πολλές μορφές. Μπορούν να κρυφτούν ακόμα και πίσω από ένα χαμόγελο, που κομματιάζει τις ψυχές και την αξιοπρέπεια των θυμάτων και τα κάνει να νιώθουν το βάρος των ενοχών εκείνα για τις πράξεις του θύτη τους. Μη σιωπούμε. Αφορά εμάς και τα παιδιά μας, αφορά την κοινωνία. Ας γίνουμε μια γροθιά που θα δώσει τη δύναμη σε όσους θέλουν να μιλήσουν και δεν το τόλμησαν.

Ελένη Στεργίου

Κινούμαστε μεταξύ υποκριτών. Μόνον όταν ένα γεγονός βίας σοκάρει τα media, τότε θυμόμαστε πως τα περιστατικά κακοποίησης των γυναικών δεν μειώνονται και αποτελούν πράξεις αδιαμφισβήτητα κατακριτέες. Καταδικάζονται μαζικά και ύστερα από λίγο περνούν στο χρονοντούλαπο. Τα στερεότυπα είναι βαθιά ριζωμένα. Για να μπει τέλος στην ανακύκλωση αυτών απαιτείται δημοσιοποίηση των πράξεων και παιδεία. Χωρίς παιδεία η κοινωνία θα παραμένει υποκριτική και θα σοκάρεται απλώς εφήμερα.

Εφη Φαλίδα

Θάρρος και αυτοέλεγχος, δύναμη και αποφασιστικότητα. Οι ίδιες ποιότητες που διαμόρφωσαν τις αθλητικές της επιδόσεις αναδείχτηκαν και στην επιλογή της να μιλήσει δημόσια για μια «πατροπαράδοτη συμπεριφορά». Θα είναι λοιπόν η Σοφία Μπεκατώρου εκείνη που θα ηγηθεί του ελληνικού #MeToo; Η δημοσιοποίηση περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης δεν αρκεί για την εξάλειψη του φαινομένου. Είναι όμως η αρχή μιας επίπονης διαδρομής, για την οποία ξεκινήσαμε να συζητάμε πριν από τέσσερα χρόνια γυναίκες και φίλοι των γυναικών μεταξύ μας. Οι συζητήσεις για αυτό που συνέβαινε «εκεί στην Εσπερίαν» σιγά σιγά έγιναν κατ’ ιδίαν εκμυστηρεύσεις και οι εξομολογήσεις των γνωστών μας μάς οδήγησαν σε μια πικρή διαπίστωση: καμία δικαίωση.

Αλεξάνδρα Φωτάκη

Σε όσους διερωτήθηκαν «γιατί τώρα;», «γιατί μπήκε στο δωμάτιο;», η απάντηση είναι γιατί υπάρχετε εσείς. Ανδρες που έχετε ανατραφεί από γυναίκες και γυναίκες που διαπαιδαγωγείτε κορίτσια με τα στερεότυπα που αθωώνουν τον θύτη, καταδικάζοντας το θύμα. Αναλογιστείτε τις ευθύνες σας. Πριν φτύσετε δηλητήριο λέγοντας «τα ήθελε», συμπυκνώνοντας σεξισμό και πατριαρχία, σκεφτείτε, καλύτερα, πώς θα πάψετε να φτιάχνετε θύματα σιωπής και κυρίως θύτες…