Η ταμπέλα στον λαιμό της Δημοκρατίας

Η αθλιότητα είχε συμβεί από την Πέμπτη. Ουδείς όμως είχε συγκινηθεί και ως συνήθως οι αντιδράσεις ήταν υποτονικές. Aλλη μία φορά βανδαλιζόταν ένα πανεπιστήμιο, άλλη μία φορά προπηλακιζόταν ένας πρύτανης, άλλη μία φορά εξευτελιζόταν ένας θεσμός. Η διάχυτη αίσθηση αποδοχής της ανομίας στα πανεπιστήμια, αλλά και η έπαρση των δραστών τούς οδήγησαν όμως στο μοιραίο λάθος. Η ανάρτηση φωτογραφικού υλικού με τον φασιστικό βασανισμό του πρύτανη μετέδωσε το μέγεθος του προβλήματος και ενεργοποίησε τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Αυτό που απεικονιζόταν ήταν τόσο βίαιο, τόσο ακραίο, τόσο φασιστικό, που η κοινή γνώμη δεν άντεξε να το μεταβολίσει. Τα social media κατακλύστηκαν από οργισμένες αναρτήσεις πολιτών, ανθρώπων του πνεύματος, πολιτικών που συνομολόγησαν ότι πρέπει να μπει τέλος στην τοξική αποδοχή της αδιαφορίας για το έγκλημα που συντελείται επί χρόνια στα πανεπιστήμια. Η φωτογραφία μετέδωσε αυτό που ήταν γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, πως το άσυλο καταργήθηκε, αλλά το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων εξακολουθεί να είναι συνδιοίκητο με ακραία στοιχεία. Καθηγητές υποβάλλονται σε εξευτελισμούς από γκρουπούσκουλα, που τους διακόπτουν το μάθημα, τους απειλούν, τους τραμπουκίζουν, κολλάνε φωτογραφίες τους στους τοίχους, αδύναμοι να αντιδράσουν είτε λόγω ντροπής ή ακόμα και φόβου. Αφού η πολιτεία αποδεικνύεται επανειλημμένως απούσα, ενώ η στάση κομμάτων που επί χρόνια υποδαύλιζαν την μπαχαλοποίηση δεν δίνει περιθώρια αντίδρασης.