Μετά την πρόσφατη επίδειξη δύναμης ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μίλησε για διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο προσπαθώντας να προλάβει πρόταση του προέδρου Μακρόν για Μεσογειακή Διάσκεψη στην οποία αντικείμενο θα είναι και η τουρκική προκλητικότητα. Οπως έχει λεχθεί, στη δική της διάσκεψη η Αγκυρα επιδιώκει τη συμμετοχή κρατών και εκτός ΕΕ ελπίζοντας στην άμβλυνση της πίεσης που θα της ασκηθεί. Μεθοδεύει την επιβολή όσων επιδιώκει να θέσει στο τραπέζι των διμερών διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα. Προβάλλεται μεν ως δύναμη διαλλακτική που προτείνει λύσεις, καταλήγει όμως στην επωδό ότι «η Τουρκία δεν θα απεμπολήσει κανένα από τα δικαιώματά της». Αυτά τα «δικαιώματά» της είναι ουσιαστικά οι μονομερείς διεκδικήσεις της έναντι της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Κατοχυρωμένων με διεθνείς Συνθήκες, τις οποίες η Τουρκία επιδιώκει να αναθεωρήσει διότι «ασφυκτιά» στο πλαίσιο που έχουν διαγράψει η Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης και άλλα διεθνή κείμενα.

Το μη κανονικό αυτό κράτος, παρουσιαζόμενο ως ο αδικημένος της Ιστορίας, στοχεύει στην αλλαγή καθεστώτος σε μια περιοχή απ’ όπου τρίτοι ισχυροί απομακρύνονται ενώ άλλοι επιδιώκουν να καλύψουν το κενό. Θεωρεί ότι επέστη ο χρόνος να αποκαταστήσει τις «εις βάρος του αδικίες» και η φωνή του να είναι καθοριστική και στη Μεσόγειο. Εμπόδιο στους σχεδιασμούς του είναι η Ελλάδα. Θεωρεί ότι αδικείται από την αξίωσή της να γίνονται σεβαστά τα κατοχυρωμένα δικαιώματά της και αποπειράται να την περιορίσει μετατρέποντάς τη σε «μεσογειακή Φινλανδία». Διαμορφώνει δικής του έμπνευσης διεθνές δίκαιο και προτείνει διάλογο υπό την προϋπόθεση, βέβαια, της επιβολής δικών του όρων διεξαγωγής του.

Το τουρκικό παιχνίδι κουράζει τη διεθνή κοινότητα και την Ελλάδα. Διακατεχόμενη από τη νοοτροπία καταβολής των άλλων και της δικής της κατίσχυσης σε πεδίο πολύ ευρύτερο από εκείνο που της όρισαν τα διεθνή συμβατικά κείμενα, η Τουρκία παρακωλύει μόνιμα και πεισματικά την Ελλάδα να ασχοληθεί με τα εσωτερικά της, την οικονομία της και τη δράση της ως μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της διεθνούς κοινότητας και των διεθνών οργανισμών. Το φαινόμενο αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί. Από ισχυρές πρωτεύουσες και διεθνείς οργανισμούς πρέπει να καταστεί σαφές στην Αγκυρα ότι το δίκαιο που επικαλείται δεν εφαρμόζεται με απειλές πολέμου, με αμφισβητήσεις και με στρεβλωτικά τεχνάσματα αλλά, σε τελική ανάλυση, μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Εφόσον η ίδια επικαλείται το διεθνές δίκαιο ας δεχθεί την προσφυγή σε αυτό. Το Διεθνές Δικαστήριο είναι όργανο των Ηνωμένων Εθνών και η ετυμηγορία του έχει κύρος αντίστοιχο των Αποφάσεων του διεθνούς αυτού οργανισμού. Εκεί ας τολμήσει η Τουρκία και όχι ως τοπικός εκβιαστής που παρέχει «προστασία» στους φιλειρηνικούς γείτονες διαταράσσοντας επικίνδυνα τη σταθερότητα και την ειρήνη. Και αυτό όχι μόνο σε περιφερειακό επίπεδο αλλά σε έκταση με πολύ μεγαλύτερο εύρος.

Ο Γιώργος Κακλίκης είναι πρέσβης επί τιμή, ειδικός σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ