Ποια ατομική ευθύνη;

Εδώ που φτάσαμε θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι αν συνεχίσουμε να εκνευριζόμαστε με κάθε εικόνα παρασπονδίας στα μέτρα προστασίας για τον κορωνοϊό θα τρελαθούμε. Θα φτάσουμε να τσακωνόμαστε μεταξύ μας, να αστυνομεύουμε ο ένας τον άλλον, θα γίνουν τα νεύρα μας κρόσσια. Αυτό δεν σημαίνει ότι παύει να είναι εκνευριστικό, κάθε άλλο. Αλλά ότι, όπως έχει πει ο μέγας λαϊκός ποιητής, ο καθένας πρέπει να την παλέψει όπως ξέρει και μπορεί, ειδικά σε μια κατάσταση που, όπως κάθε σοβαρός ψυχίατρος μπορεί να σας βεβαιώσει, οι διαταραχές άγχους και η κατάθλιψη καραδοκούν. Δεν είναι, άλλωστε, κάθε περίπτωση ανθρώπου που αγνοεί τα μέτρα το ίδιο, όπως κι ο κοινωνικός ιστός δεν είναι ενιαίος. Κάποιοι είναι απλώς αδιάφοροι, για άλλους η αμφισβήτηση είναι πεποίθηση, άλλοι έχουν κέρδος από τη συνωμοσιολογία, χρηματικό ή σε επιρροή, άλλοι απλώς έχουν λιγότερη πληροφόρηση για την πανδημία. Τα φαινόμενα που δεν αιτιολογούνται και δεν δικαιολογούνται με κανένα τρόπο, όμως, είναι όσα συνιστούν αμέλεια από την πλευρά της πολιτείας. Στην τελική, είναι αντιπαραγωγικό να κατηγορείς το κάθε άτομο που συνωστίζεται σε ένα καράβι ή σε ένα κλαμπ, όταν το πραγματικό θέμα είναι τι πρωτόκολλα ασφαλείας έχει ορίσει η πολιτεία για κάθε χώρο. Επίσης, αν το πάμε στα άτομα, πρέπει να δούμε τι παράδειγμα δίνουν όσοι εκπροσωπούν την πολιτεία. Πώς ζητούν ατομική ευθύνη η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός και άλλοι αξιωματούχοι, όταν τον Δεκαπενταύγουστο, τη μέρα που οι ειδικοί φοβόντουσαν ότι θα έχουμε αύξηση κρουσμάτων, τους είδαμε να φωτογραφίζονται χωρίς μάσκα κοντά με άλλους ανθρώπους ή να φιλούν εικονίσματα;