Η ποίηση δεν διαβάζεται – αναγιγνώσκεται (και αναγιγνωσκόμενη «ανα-γιγνώσκεται», «ανα-γνωρίζεται»). Λειτουργεί με τη φωνή και την ακοή, οι οποίες απαιτούν την «υπόκριση» (την «actio», αυτό το πέμπτο στοιχείο της ρητορικής τέχνης, που μετέχει όλων των τεχνών του λόγου, πρωτίστως δε του θεάτρου), προκειμένου να πείθεται το «ακροατήριο». Γι’ αυτό και το ποίημα είναι «άσμα», «canto», «τραγούδι», που απαγγέλλεται, και απαγγελλόμενο τραγουδιέται ή/και παίζεται. Η ποίηση, για να είναι άξια του ονόματός της, πρέπει να ηχεί, να τονίζεται, να ερεθίζει καλά το ακουστικό νεύρο, να μην πικραίνει την αίσθηση της ακοής. Τα ίδια ισχύουν και για τη μετάφραση της ποίησης – εις διπλούν μάλιστα, πράγμα εξάλλου ευνόητο. Το μετάφρασμα δέον ομοίως όπως απαγγέλλεται, όπως παίζεται.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή