Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Με την παραγωγή να έχει καταρρεύσει ως αποτέλεσμα της πανδημίας του COVID-19, πολλοί αναρωτιούνται πόσο μακριά μπορεί να επεκταθεί η νομισματική πολιτική για να στηρίξει την οικονομία. Για την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, τα αρνητικά επιτόκια φαίνεται να αντιπροσωπεύουν ένα όριο, όχι επειδή μια τέτοια πολιτική είναι τεχνικά ανέφικτη, αλλά επειδή θα ήταν πολιτικά απαράδεκτη. Ωστόσο, για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Τράπεζα της Αγγλίας και την Τράπεζα της Ιαπωνίας, φαίνεται ότι δεν υπάρχει τέτοιο όριο.
Η ΕΚΤ έχει από καιρό μειώσει τα επιτόκια σε αρνητικά επίπεδα και η Τράπεζα της Αγγλίας φέρεται να εξετάζει αυτή την επιλογή. Ομοίως, ο επικεφαλής της Τράπεζας της Ιαπωνίας Χαρουχίκο Κουρόντα, ενώ έκρινε ότι το τρέχον μείγμα πολιτικής της BOJ είναι κατάλληλο για τις τρέχουσες συνθήκες, δεν απέκλεισε περαιτέρω νομισματική χαλάρωση ή άλλη αύξηση των αγορών περιουσιακών στοιχείων. Το ερώτημα είναι αν έχει νόημα να προχωρήσουμε περαιτέρω στην πορεία της ακραίας νομισματικής πολιτικής.
Η διάσημη υπόσχεση του πρώην προέδρου της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι να κάνει «ό,τι χρειάζεται» για τη στήριξη του ευρώ έχει πλέον γίνει το στάνταρ για όλους τους υπευθύνους χάραξης πολιτικής που αντιμετωπίζουν την τρέχουσα κρίση. Αλλά δεν θα ήταν καλύτερο να γίνει επέκταση της δημοσιονομικής πολιτικής για την εκπλήρωση αυτής της δέσμευσης; Στην τρέχουσα κρίση είναι επιτακτική ανάγκη τα χρήματα να φτάσουν σε αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη το συντομότερο δυνατόν.
Εάν το πεδίο εφαρμογής της νομισματικής πολιτικής είναι περιορισμένο, ο χώρος για τη δημοσιονομική πολιτική είναι επίσης περιορισμένος. Αλλά η τρέχουσα κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η απειλή μιας βαθιάς ύφεσης αναμφίβολα απαιτούν τολμηρές, «μη συμβατικές» δημοσιονομικές πολιτικές που υποστηρίζονται από άλλα εργαλεία, όπως το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης που πρότειναν πρόσφατα η Γαλλία και η Γερμανία και τα διαρκή ομόλογα, τα οποία έχουν επίσης προταθεί για την ΕΕ. Πρέπει να αποφύγουμε να επαναλάβουμε το λάθος που έγινε το 2010, όταν οι κυβερνήσεις πάτησαν τα φρένα δημοσιονομικής πολιτικής διατηρώντας παράλληλα τη μηχανή νομισματικής πολιτικής σε υψηλή ταχύτητα. Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι επιτακτική ανάγκη να αποτραπεί η περαιτέρω διεύρυνση των υφιστάμενων ανισοτήτων. Μόνο η δημοσιονομική πολιτική μπορεί να προωθήσει αυτόν τον στόχο.
Η Πάολα Σουμπάτσι είναι καθηγήτρια Διεθνών Οικονομικών στο Queen Mary Global Policy Institute του University of London
