Κάντε το τρέξιμο αγχολυτικό,όχι άλλη μια πηγή άγχους

Η προετοιμασία για τον Μαραθώνιο δεν πάει και πολύ καλά. Οι -μικρές ή μεγαλύτερες- κραιπάλες και η ασυνέπεια στις προπονήσεις έχουν αφήσει το στίγμα τους στη φυσική μου κατάσταση. Οι ειδήσεις για τον κορωνοϊό τρομάζουν, η πίεση σε δουλειά και σπίτι μεγάλη κι εγώ τώρα έπρεπε να βγάλω «προβλεπόμενα» χιλιάρια στην παραλία εν όψει ενός Μαραθωνίου στα μέσα Μαΐου στο Ελσίνκι (αν, βέβαια, πραγματοποιηθεί με όλα όσα ακούμε). Δεν βγήκαν, φυσικά, και δεν ήταν η πρώτη προπόνηση που δεν έβγαινε. Και το άγχος μεγαλώνει. Μήπως πρέπει να ξαναδώ όλο το θέμα από την αρχή;

Ο Τζόναθαν Μπέβερλι, μαραθωνοδρόμος, προπονητής, συγγραφέας και διευθυντής σύνταξης του αμερικανικού περιοδικού Podium Runner το έκανε: «Την περασμένη Κυριακή, νωρίς το πρωί βρισκόμουν οχτώ χιλιόμετρα από το σπίτι μου», γράφει, «με τον ήλιο να έχει μόλις σηκωθεί από τον ορίζοντα και την ημέρα να αρχίζει σιγά - σιγά να ζεσταίνει. Είχα μόλις περάσει εκείνο το σημείο, όπου ο ρυθμός του τρεξίματος υπερίσχυσε της αδιάκοπης εσωτερικής μου φλυαρία. Το ρολόι μου χτύπησε στο χιλιόμετρο, αλλά δεν κοίταξα καθόλου το pace. Αυτό που είχε σημασία ήταν η γεύση του Νοτιά στα χείλη μου και το χαλαρωτικό "τραγάνισμα" των ποδιών μου στον χωματόδρομο. Δύο εβδομάδες πριν, βρισκόμουν σε ένα παρόμοιο μέρος· όμως ο λόγος που είχα τώρα βγει για long run είχε αλλάξει, όπως και γενικότερη αντιμετώπισή μου».

Πριν από δύο εβδομάδες ο Μπέβερλι βρισκόταν στα αρχικά στάδια της προπόνησης για έναν Μαραθώνιο και αισθανόταν στρεσαρισμένος επειδή δεν είχε πολλά χιλιόμετρα στα πόδια του, δεν είχε χτίσει βάση και δεν ήταν στην καλύτερή του φυσική κατάσταση. Αντίθετα, αυτή την Κυριακή βγήκε για long, διότι είναι ο καλύτερος τρόπος που γνωρίζει για να ξεφεύγει και να ανταπεξέρχεται στο άγχος των προθεσμιών, των αλλαγών και της αβεβαιότητας. «Στο μεσοδιάστημα, είχα αποφασίσει ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή στη ζωή μου για έναν ακόμη Μαραθώνιο· ότι έπρεπε να ξαναδώ το τρέξιμο ως αγχολυτικό, όχι μια έξτρα πηγή άγχους».

Η ζωή είναι σαν την παλίρροια: άλλοτε έρχεται η πλημμυρίδα και άλλοτε η άμπωτη. Πολλές φορές το τρέξιμο αποτελεί μια ευπρόσδεκτη πρόκληση όταν άλλες πτυχές της ζωής σε αφήνουν αδιάφορο και βαριεστημένο. Ενας επικείμενος Μαραθώνιος είναι πάντα ένας σημαντικός λόγος για να σε κάνει  να σηκωθείς πρωί τις Κυριακές, να καταστρώσεις προπονητικά προγράμματα, να διαβάσεις τις τελευταίες πληροφορίες σχετικά με την υδατανθράκωση, τις διαλειμματικές και τα επιταχυνομενα τρεξίματα - και το βράδυ να πας στο κρεβάτι τίμια κουρασμένος.

Σε άλλες περιπτώσεις, όμως, κάνει κανείς ό,τι μπορεί για να αντέξει μέχρι το τέλος της ημέρας, καταβεβλημένος από τις απαιτήσεις της δουλειάς, των σχέσεων, των αλλαγών στη ζωή, ή τους φόβους από την απειλή μιας  πανδημίας… «Αυτές τις ώρες», λέει ο Μπέβερλι, «το τελευταίο  που χρειάζομαι είναι κάτι που περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, που βάζει κι άλλα "πρέπει" και για το οποίο είμαι υποχρεωμένος να προγραμματίζω και να ανησυχώ. Η απόφαση δεν ήταν εύκολη: Λατρεύω τους αγώνες και ο στόχος που είχα βάλει είχε για μένα σημασία: ήταν δύσκολο να τον εγκαταλείψω. Γνωρίζω, όμως, ότι αργά ή γρήγορα, η παλίρροια της ζωής μου θα αλλάξει και θα υπάρξει άλλη στιγμή που θα χρειαστώ τη δομή και την πρόκληση της προετοιμασίας για έναν Μαραθώνιο και που θα έχω τον χρόνο και την ψυχολογία για να την κάνω καλά και να νιώθω καλά μ' αυτήν».

Παρόλο που έκλεισε τον διακόπτη, ο χρόνος που αφιερώνει ο αμερικανός  μαραθωνοδρόμος στο τρέξιμο δεν είναι πολύ διαφορετικός. Χρειάζεται να τρέχει συχνά για να μένει υγιής ψυχή τε και σώματι· η έξοδος για τρέξιμο, όπως λέει, μια από τις λίγες ώρες που έχει στη διάθεσή του για να ξελαμπικάρει. Εξακολουθεί να τρέχει κάμποσες φορές την εβδομάδα και να ξυπνά νωρίς το πρωί της Κυριακής για - σχετικά - μεγάλα τρεξίματα. Αλλά κάθε τρέξιμό του είναι τώρα κάτι που έχει επιλέξει και ξεκλέψει από το πολυάσχολο πρόγραμμά του, ένα πολύτιμο μπόνους και όχι ένα ακόμη στοιχείο της λίστας των «πρέπει» που πρέπει να τσεκαριστεί. «Προς το παρόν», καταλήγει, «θα απολαύσω το τρέξιμο, μόνος, απλώς και μόνο για τον εαυτό μου - και εκτιμώ την ικανότητά του να είναι πάντα αυτό που χρειάζομαι, σε όποια κατάσταση βρίσκομαι στη ζωή μου».

Τροφή για σκέψη.