Η ανωριμότητα του πολιτικού πολιτισμού

Στην ελληνική πολιτική ιστορία οι αλλαγές εκλογικού συστήματος είναι εξαιρετικά  συχνό φαινόμενο, σε αντίθεση προς ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες με μακρά παράδοση αντιπροσωπευτικών θεσμών, όπου το σύστημα αυτό παραμένει αμετάβλητο (π.χ. πλειοψηφικό σε ΗΠΑ και Μεγ. Βρετανία, αναλογική στη μεταπολεμική Γερμανία κ.λπ.). Στο παρελθόν πολλές από τις αλλαγές εκείνες είχαν σαφή κομματική στόχευση και μάλιστα ψηφίζονταν τις παραμονές της διεξαγωγής εκλογών, εισάγοντας έτσι μια υπονομευτική για το πολίτευμα αβεβαιότητα στους κανόνες του πολιτικού «παιγνίου» (κορυφαίο παράδειγμα όσα συνέβησαν το 1958). Θέλοντας να περιορίσει κάπως το κακό, ο αναθεωρητικός νομοθέτης του 2001 (δηλαδή τα δύο τότε υπάρχοντα κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) εισήγαγε στο άρθρο 54 παρ. 1 του Συντάγματος την πρόβλεψη ότι το εκλογικό σύστημα καθορίζεται «με νόμο που ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός και αν προβλέπεται η ισχύς του άμεσα από τις επόμενες εκλογές με ρητή διάταξη που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών».