«Να ‘ναι η φωνή / πεθαμένων φίλων μας / ή φωνογράφος;». Το χαϊκού του Γιώργου Σεφέρη (από τα «Τετράδιο γυμνασμάτων») δεν ακούγεται στην ταινία «Δρ. Υπνος» που προβάλλεται από την περασμένη Πέμπτη στους κινηματογράφους. Παρατίθεται, ωστόσο, στο ομότιτλο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ (εκδ. Bell), όπου βασίζεται το φιλμ του Μάικ Φλάναγκαν και αποτελεί σίκουελ της «Λάμψης». Για τους γνώστες της εργογραφίας του Στίβεν Κινγκ (στους οποίους και απευθυνθήκαμε) ο «μετρ» ανήκει στους θαυμαστές του έλληνα νομπελίστα. Η σχέση ξεκινάει μάλιστα με το «Σάλεμς Λοτ» του 1975 (στα ελληνικά από τον «Λιβάνη» και πιο πρόσφατα από τον «Κλειδάριθμο»). Στον πρόλογο του βιβλίου παρατίθενται οι πέντε πρώτοι στίχοι από τον «Γυρισμό του ξενιτεμένου» του «Ημερολόγιου καταστρώματος Α’»: «Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις; / χρόνια ξενιτεμένος ήρθες / με εικόνες που έχεις αναθρέψει / κάτω από ξένους ουρανούς / μακριά απ’ τον τόπο το δικό σου». Tο ποίημα φαίνεται ότι έκανε εντύπωση στον Κινγκ – η αίσθηση της επαναφοράς; -, καθώς δέκα χρόνια αργότερα το χρησιμοποιεί ως επίγραμμα και στο θρυλικό μυθιστόρημά του «Το αυτό» (εκδ. Λιβάνη).

Στο δεύτερο μέρος προτάσσεται επίσης ένα από τα Δεκαέξι χάικου: «Τούτη η κολόνα / έχει μια τρύπα, βλέπεις / την Περσεφόνη;». Και πριν από τον επίλογο άλλα δύο παραθέματα: ακόμη ένα χαϊκού («Δεν έχει μάτια / τα φίδια που κρατούσε / της τρών’ τα χέρια») και η τελευταία στροφή από το έβδομο κεφάλαιο της συλλογής «Μυθιστόρημα» με την επιγραφή «Νοτιάς»: «Μέσα σε τούτα τα χωριά τ’ αποδεκατισμένα / πάνω σ’ αυτό τον κάβο, ξέσκεπο στο νοτιά / με τη βουνοσειρά μπροστά μας που σε κρύβει, / ποιος θα μας λογαριάσει την απόφαση της λησμονιάς; / Ποιος θα δεχτεί την προσφορά μας, στο τέλος αυτό του φθινοπώρου».