Το μπλε της σχολικής ποδιάς και του Χαντάι

Αυτή είναι σίγουρα η πόλη των μεγάλων αντιθέσεων. Οι εικόνες των παιδιών στις αυλές των σχολείων, το πρώτο κουδούνι, οι δυνατές φωνές, τα γέλια, οι γονείς που προσπαθούν να κρύψουν ένα δάκρυ συγκίνησης. Η πρώτη μέρα στο σχολείο για τα πολύ μικρά παιδιά, με τους μπαμπάδες και τις μαμάδες να τους δίνουν συνέχεια συμβουλές γύρω από τη συμπεριφορά τους. Νομίζω τελικά ότι οι μπόμπιρες γράφουν στα παλιότερα των… αθλητικών τους παπουτσιών τα λόγια των γονιών τους. Οι πρώτες κλωτσοπατινάδες μεταξύ των αγοριών και τα μαλλιοτραβήγματα των κοριτσιών «έπεσαν» σε σχολείο των νότιων προαστίων. Είναι ίσως αυτή η… αύρα της θάλασσας που κάνει τα παιδιά περισσότερο ζωηρά. Μοιάζουν σαν να θέλουν να δραπετεύσουν. Οι εικόνες σε γαλάζιο, φωτεινό μπλε και άσπρο είναι αισιόδοξες. Υπάρχουν όμως και εκείνες με τους μετανάστες να παίζουν ξύλο για λίγα τετραγωνικά σε κτίριο στο κέντρο της πόλης. Αυτοί που έχουν καταλάβει το κτίριο δεν επιτρέπουν στους απέξω να εισχωρήσουν. Ολοι ψάχνουν κάποιο χώρο να κοιμηθούν και να τοποθετήσουν τα λιγοστά υπάρχοντά τους. Η Αστυνομία επεμβαίνει τώρα συχνά για να αποκαταστήσει την τάξη, οι γειτονιές όμως του κέντρου, ιδανικές κάποτε για βόλτα και καφέ, δεν παρουσιάζουν ακόμα καλή εικόνα. Το σκηνικό παραμένει θλιβερό…