Kάθε φορά (και είναι η πολλοστή) που γράφω για παράσταση των «Περσών» του Αισχύλου, για άλλη μία φορά εκπλήττομαι και θαυμάζω. Εκπλήττομαι διότι καταπιάνομαι με το πρώτο θεατρικό έργο της ιστορίας του παγκόσμιου θεάτρου που μας παραδόθηκε. Και θαυμάζω διότι, εκτός από την εξαίσια ποιητική του, ενέχει και όλα τα δομικά στοιχεία που ακόμη και σήμερα αποτελούν ένα θεατρικό οικοδόμημα, όταν το έτος που γράφτηκε και παίχτηκε είναι το 472. Είχε βέβαια προηγούμενα έργα που όχι μόνο είχαν εντυπωσιάσει, π.χ. του Φρυνίχου, αλλά είχαν κιόλας προκαλέσει την πρώτη λογοκρισία θεατρικού έργου στην Ιστορία. Ηταν η «Μιλήτου Αλωσις» που περιγράφοντας θεατρικά τη μεγάλη πολιορκία και άλωση της ελληνικής μεγαλούπολης στη Μικρά Ασία από τους Πέρσες και την εγκατάλειψή της από τον αθηναϊκό στόλο και στρατό προκάλεσε τα οργισμένα δάκρυα των αθηναίων θεατών και, όπως γίνεται σε τέτοιες περιστάσεις έκτοτε και πανταχού, η εξουσία φίμωσε τη φωνή και την όψη της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή