Πόσο δούλεμα σηκώνει η Θεσσαλονίκη; Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το λάθος να μη γυρίσει τον χάρτη ανάποδα και έδωσε στο ερώτημα την εύκολη απάντηση. Πίστεψε πως με λίγο μετρό, λίγο ΠΑΟΚ και μια δόση από Διεθνές Πανεπιστήμιο δεν ξεγελάς λίγους για πολύ ή πολλούς για λίγο, αλλά πολλούς για πολύ. Κάπως έτσι εγκαινίασε ένα μετρό που δεν θα υπάρξει πριν από το 2020, προανήγγειλε την ίδρυση ενός πανεπιστημίου που υπάρχει ήδη και κάπου εκεί ανάμεσα έκλεισε και το μάτι στον Δικέφαλο του Βορρά.

Το αποτέλεσμα μπορεί να το δει κανείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η ορθότητα της απάντησης του Πρωθυπουργού δοκιμάστηκε κατά κύριο λόγο στο Twitter και δοκιμάστηκε όπως δοκιμάζονται τα πάντα στο μέσο – δοκιμάστηκε όχι απλώς σκληρά αλλά σχεδόν άγρια. Αν μη τι άλλο, η Θεσσαλονίκη ξέρει να δουλεύει.

Το δούλεμα δεν γύρισε μόνο μπούμερανγκ. Εδειξε και τα όρια της φιέστας. Υπενθύμισε ότι η πολιτική της κορδέλας δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς, φέρνει στον νου εικόνες από χάντρες, καθρεφτάκια και πονηρούς πολιτευτές, μοιάζει με επιστροφή στο παρελθόν μιας Ελλάδας που θέλει να μοιάζει με εργοτάξιο, αλλά θυμίζει ακόμη εκείνη την ψωροκώσταινα όπου ένα πολιτικό σύστημα υποσχόταν ποτάμια για να φτιάξει γέφυρες. Παρά την κρίση, δεν είναι αυτή η Ελλάδα του 2018. Κι έτσι, και η δεύτερη επίθεση φιλίας του Πρωθυπουργού στη συμπρωτεύουσα μέσα σε μόλις δύο εβδομάδες κατέληξε σε φιάσκο.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ. Η Θεσσαλονίκη έχει τον τρόπο να εκδικείται. Και οι φιέστες επίσης. Το πρώτο φιάσκο ήταν στα μέσα του περασμένου μήνα όταν ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε σε κομματική φιέστα στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο. Αλλά το αποτύπωμα που άφησε στην πόλη ήταν οι δεκάδες κλούβες των ΜΑΤ, οι εμφυλιοπολεμικές αναφορές στους αγώνες του ΕΑΜ και ο υπαινιγμός ότι όσοι διαδηλώνουν για τις εθνικές τους ευαισθησίες είναι περίπου Γκοτζαμάνηδες. Αλλά κερδίζεται έτσι μια πόλη; Κερδίζεται εάν τεθεί σε πολιορκία από διμοιρίες και κλούβες μόνο και μόνο για να ανακοινωθεί επισήμως η υποψηφιότητα της Νοτοπούλου;

Οπως και να κοιτάζει ένας πρωθυπουργός τον χάρτη, δεν κάνει 500 χιλιόμετρα για να ανακοινώσει μια υποψηφιότητα. Δεν κάνει μέσα σε δύο εβδομάδες άλλα 500 χιλιόμετρα για να στηρίξει την υποψηφιότητα. Οι επιθέσεις φιλίας δεν έχουν σχέση με μια νεαρή πολιτικό που εκτοξεύθηκε μετεωρικά στην κομματική επετηρίδα και από τότε ίπταται πάνω από τα δημόσια πράγματα της Θεσσαλονίκης πρώτα ως επικεφαλής του πρωθυπουργικού παραρτήματος στην πόλη, στη συνέχεια ως υφυπουργός Μακεδονίας – Θράκης και τώρα ως υποψήφια διάδοχος του Μπουτάρη. Αν ο Τσίπρας καίγεται να κατακτήσει τη Θεσσαλονίκη είναι επειδή όσο η συμφωνία με τον Ζάεφ δεν βουλιάζει στις Πρέσπες, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να βουλιάξει στις κάλπες.

Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν μεταχειρίστηκε τους Θεσσαλονικείς διαφορετικά απ’ ό,τι μεταχειρίστηκε στους υπόλοιπους. Οπως προχώρησε τη συμφωνία χωρίς να εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ συναίνεσης από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, έτσι προχώρησε χωρίς να ρωτήσει κανέναν στη συμπρωτεύουσα – πιθανότατα ούτε καν τη Νοτοπούλου. Αν, με άλλα λόγια, επιχείρησε να διχάσει τη ΝΔ πρωτίστως και το ΚΙΝΑΛ δευτερευόντως, τη Θεσσαλονίκη απλώς την αγνόησε. Το αποτέλεσμα ήταν να βαρύνει υπερβολικά το κλίμα σε μια πόλη η οποία αισθάνθηκε και πάλι ξεχασμένη από εκείνο το καταραμένο «κράτος των Αθηνών» που δεν της δίνει την παραμικρή σημασία.

Το πόσο αθηνοκεντρική ήταν η προσέγγιση του Μαξίμου φάνηκε από την ανάλυση κορυφαίου υπουργού της κυβέρνησης που έλεγε πρόσφατα σε δημοσιογραφικό πηγαδάκι ότι μπορεί οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ να διαφωνούν στην πλειονότητά τους με τη συμφωνία αλλά δεν θα ψηφίσουν σε καμιά περίπτωση με κριτήριο τη συμφωνία. Δεν φαίνεται να ισχύει για τους συριζαίους ψηφοφόρους που προφέρουν παχύ το λάμδα. Στη Θεσσαλονίκη και γενικότερα στη Βόρεια Ελλάδα, το αίσθημα της εγκατάλειψης μπορεί να γίνει η πρώτη ύλη μιας συντριβής για το κυβερνών κόμμα. Και αντίθετα με την ήττα, η συντριβή δεν είναι επικοινωνιακά διαχειρίσιμη.

Αποφεύγεται όμως η συντριβή με δούλεμα; Με ένα μετρό που εγκαινιάζεται χωρίς συρμούς; Με έναν Πρωθυπουργό που εγκαινιάζει μια κυλιόμενη σκάλα με εργοταξιακό κράνος; Με την τοπική Αστυνομία να κινητοποιείται ξανά και τη Θεσσαλονίκη να αναστενάζει γύρω από ένα «Σιντριβάνι»; Με ανέκδοτα για μετρό που δίνουν τη θέση τους σε ανέκδοτα για πρωθυπουργούς; Αυτό το τελευταίο ερώτημα αντιστρέφει και το αρχικό. Το ζήτημα, με άλλα λόγια, δεν είναι πόσο δούλεμα σηκώνει η Θεσσαλονίκη. Αλλά πόσο δούλεμα σηκώνει το Μαξίμου.