Ολος ο πλανήτης μια Χιροσίμα!

Για τους περισσότερους, η απειλή ενός πυρηνικού πλήγματος ή, ακόμη χειρότερα, ενός πυρηνικού πολέμου παραμένει σήμερα πολύ μικρή, έως και ανύπαρκτη.

Δεν είναι λίγοι, επίσης, εκείνοι που θεωρούν ότι οι αναφορές στη ρίψη των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, πριν από ακριβώς 80 χρόνια, δεν έχουν παρά ιστορική αξία και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε παραλληλισμός με το σήμερα.

12.000 κεφαλές

Το βασικό τους επιχείρημα φαντάζει, αναμφίβολα, λογικό: Με τις εννιά πυρηνικές δυνάμεις του πλανήτη να διαθέτουν στα οπλοστάσιά τους περισσότερες από 12.000 κεφαλές, οι πιο πολλές από τις οποίες έχουν μεγαλύτερη ισχύ σε σύγκριση με τις βόμβες που ισοπέδωσαν τις δύο ιαπωνικές πόλεις τον Αύγουστο του 1945, ενώ είναι σε θέση να «εξαϋλώσουν» κάθε μορφή ζωής από τη Γη, οι ηγεσίες τους θα είναι… ηλίθιες εάν αποφασίσουν να πατήσουν το κουμπί.

Κι αυτό διότι, πολύ απλά, νικητής σε μια τέτοια αναμέτρηση δεν μπορεί να υπάρχει – ενώ την επόμενη μέρα, ακόμη και στην υποθετική περίπτωση που οι ίδιες επιβιώσουν, δεν θα έχουν ποιους να εκμεταλλευτούν και πάνω σε ποιους να ηγεμονεύσουν.

Τα πράγματα, λοιπόν, θα μπορούσαν να είναι ακριβώς έτσι. Είναι, όμως, στην πραγματικότητα; Προτού δώσουμε οποιαδήποτε άλλη απάντηση ή σχολιάσουμε το κατά πόσο Τραμπ και Πούτιν εννοούν τις απειλές που (ολοένα πιο συχνά) εκτοξεύουν, ας προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε μια γνήσια ελληνική μέθοδο: την εις άτοπο απαγωγή.

Απάντηση με τη μέθοδο των Ελλήνων

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η πιο άμεση απειλή την οποία αντιμετωπίζει σήμερα ο πλανήτης μας είναι η κλιματική κρίση, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και η μόλυνση εδάφους, θαλασσών και υδάτινων πόρων.

Οι επιστήμονες, άλλωστε, έχουν προ πολλού ξεκαθαρίσει πως πλησιάζουμε – αν δεν έχουμε ξεπεράσει ήδη – το αποκαλούμενο «σημείο μηδέν», πέρα από το οποίο η πορεία προς την ολοκληρωτική καταστροφή θεωρείται μη αντιστρεπτή.

Οι επίμονες προειδοποιήσεις τους δε ήταν αυτές που οδήγησαν τους ηγέτες της συντριπτικής πλειοψηφίας των κρατών-μελών του ΟΗΕ να υπογράψουν τη Συνθήκη των Παρισίων, πριν από ακριβώς 10 χρόνια. Και να θέσουν, με τον τρόπο αυτό, συγκεκριμένους – και εφικτούς ακόμη εκείνη την περίοδο – στόχους για να αποτραπεί το «μοιραίο».

Σήμερα, ωστόσο, τα δεδομένα έχουν αλλάξει και μάλιστα δραματικά.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Ντόναλντ Τραμπ έχουν αποσύρει την υπογραφή τους από τη Συνθήκη, η Κίνα του Σι Τζινπίνγκ είναι πρωταθλήτρια στις εκπομπές διοξειδίου και άλλων «αερίων του θερμοκηπίου», ενώ η ΕΕ της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν είναι προφανές ότι έχει αρχίσει να νοθεύει τους εξαιρετικά φιλόδοξους στόχους που είχε θέσει και την καθιστούσαν πρωτοπόρο της «πράσινης μετάβασης».

END OF THE WAR/HIROSHIMA PHOTO PACKAGE

(FILES) This photo dated August 1945 shows a man whose back has been totally burnt during the atomic bomb dropped by the US on Hiroshima. Around 140,000 people, or more than half of Hiroshima’s population at the time, died in the first atomic bombing 06 August 1945, with another 70,000 people perishing in the bomb dropped over Nagasaki 09 August 1945. Following the bombings, Japan surrendered 02 September 1945 to Allied forces, officially ending World War II, bringing down the curtain on the costliest conflict in history. The 60th anniversary of the bombing of Hiroshima will take place with ceremonies in the Japanese city on 06 August 2005. AFP PHOTO/FILES

Πρακτικά, οι τρεις πιο ισχυροί μας δείχνουν, με τον τρόπο που συμπεριφέρονται και τις πολιτικές που εφαρμόζουν, ότι δεν ενδιαφέρονται ιδιαιτέρως να σταματήσουν το «τσουνάμι» που έρχεται και απειλεί να θέσει τέλος στον ανθρώπινο πολιτισμό όπως τον έχουμε γνωρίσει ως σήμερα. Ή, για να το διατυπώσουμε με τον τρόπο που το περιέγραψε ένας δημοσιογράφος ο οποίος κάλυψε τη φετινή σύνοδο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, έχουν υιοθετήσει τη λογική του «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κ…ος μας».

Εντάξει όλα αυτά, θα πει κανείς, αλλά τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με τα σενάρια ενός πυρηνικού πολέμου και ολοκαυτώματος στο ορατό μέλλον;

Το περιβάλλον και τα πυρηνικά

Μεγάλη, είναι η απάντηση. Και η εξήγηση είναι επίσης απλή: Από τη στιγμή που εκείνοι οι οποίοι κάνουν κουμάντο στον κόσμο δεν δίνουν δεκάρα για την επερχόμενη και επιστημονικά τεκμηριωμένη καταστροφή του εξαιτίας της κλιματικής κρίσης, γιατί να το κάνουν στη συγκεκριμένη περίπτωση; Μήπως επειδή όλα θα γίνουν πολύ πιο γρήγορα και δεν θα έχουν καν τον χρόνο να αντιδράσουν ούτε πολλές ευκαιρίες να μείνουν ζωντανοί; Ενδεχομένως – αλλά είναι μια εξήγηση που δεν πείθει.

Υπάρχει, όμως, κάτι ακόμη που πρέπει να μας κάνει να σημάνουμε συναγερμό: Η ιστορία έχει αποδείξει πως από τη στιγμή που ξεκινά ένας πόλεμος, αργά ή γρήγορα αποκτά τη δική του δυναμική, η οποία πολύ συχνά καθιστά κουρελόχαρτα τα σχέδια επί χάρτου που έχουν καταστρώσει τα διάφορα επιτελεία. Μαζί τους και εκείνα που – εγκληματικά αφελώς – κάνουν λόγο για «ελεγχόμενα πυρηνικά πλήγματα», που δεν θα έχουν τη συνέχεια την οποία όλοι φοβόμαστε.

Ας το διατυπώσουμε διαφορετικά:

Υπάρχει κανείς ή καμία που να πιστεύει ότι εάν ο Πούτιν εκτοξεύσει ένα «τακτικό» πυρηνικό όπλο σε κάποιο μέτωπο της Ουκρανίας, εάν το Ισραήλ κάνει το ίδιο κατά του Ιράν, εάν Ινδία ή Πακιστάν βάλουν στο στόχαστρο η μία την άλλη, εάν η Κίνα θελήσει να δώσει ένα μάθημα στην Ταϊβάν για να την εξαναγκάσει σε συνθηκολόγηση ή ο Τραμπ δώσει μια τέτοια εντολή για κάποιον από τους πολλούς εχθρούς των ΗΠΑ, δεν θα υπάρξει απάντηση και δεν θα δοθεί συνέχεια; Και ποιοι θα αναλάβουν το βάρος να εγγυηθούν ότι η κατάσταση θα παραμείνει «εντός ελέγχου»;

Ας μην κοροϊδευόμαστε.

Η αναφορά στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και το σύνθημα «Ποτέ Πια!» δεν χρησιμεύουν μόνο για να μαθαίνουν τα παιδιά την ιστορία. Είναι αναγκαία διότι σήμερα, η απειλή ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος είναι πιο μεγάλη παρά ποτέ. Ακόμη και από την περίοδο της «Κρίσης των Πυραύλων» στην Κούβα, το μακρινό 1962.

Κι αν πέφτουμε έξω; Μακάρι! Τόσο απλά.