Αμάντα Μιχαλοπούλου
Ο «θλιβερός τίγρης» της Neige Sinno (εκδ. Εστία) είναι ένα από τα πιο θαρραλέα βιβλία που έχω διαβάσει. Γενικά αποφεύγω να διαβάζω για την παιδεραστία αλλά η Sinno ξέρει -και μας δείχνει- πως όταν κλείνεις τα μάτια το πρόβλημα δεν εξαφανίζεται. Γράφει λοιπόν μια πρόζα που μοιάζει παγωμένη, ενώ στην πραγματικότητα είναι αποκρυσταλλωμένη. Σκαλίζει λέξη λέξη στον πάγο της τρομακτικής εμπειρίας της (και με αξεπέραστο ύφος) ένα κείμενο που συνδυάζει έρευνα, βιογραφία, δοκίμιο, εξομολόγηση. Καθαρόαιμη λογοτεχνία.
«Η τελειότητα» του Βιντσέντζο Λατρόνικο (στην εξαιρετική μετάφραση της Δήμητρας Δότση, εκδ. Loggia) είναι το βιβλίο που ζήλεψα φέτος. Περιγράφει τη ζωή δύο ψηφιακών νομάδων μέσα από τα αντικείμενα που τους περιτριγυρίζουν και καταφέρνει να δημιουργήσει μια συνθήκη υπαρξιακής ζάλης την ώρα που διαβάζεις. Αυτό το μικρό βιβλίο είναι μια κοινωνιολογική μελέτη της εποχής μας κι οι ήρωες θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι εμείς που πασχίζουμε να ζήσουμε τη ζωή μας ως μια ιδανική ανα-παράσταση.
Το μεγάλο επίτευγμα του Λατρόνικο είναι το νεοφλωμπεριανό του ήθος- πως δηλαδή με την ψυχρή ανατομία, με το νυστέρι, μπορείς να δημιουργήσεις συγκίνηση. Μεγάλο ατού επίσης το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο που δεν αξιοποιείται συχνά στη λογοτεχνία.
Ξαναδιάβασα το «Εορταστικό τριήμερο στα Γιάννενα» (εκδ. Πατάκη) της Έρσης Σωτηροπούλου. Τι τρομερό κέφι, τι μαύρο χιούμορ! Είχα ξεχάσει την ανθρωποφαγία στο τέλος κι αναρωτιόμουν με αυτή την ευκαιρία πως και γιατί θυμόμαστε τα βιβλία που αγαπήσαμε. Αυτό που μένει είναι το ύφος: το ξενοδοχείο, η παρέλαση, το μυθικό ζευγάρι- όλα φτιάχνονται με τις λαμπερές λέξεις της Έρσης.
