Συζητούσα προ ετών με τον αείμνηστο Σταύρο Τσακυράκη το περίφημο θέμα της ιδιωτικής ζωής των πολιτικών. Αφορμή ήταν κάποιο σκάνδαλο που πλέον δεν θυμάμαι, θυμάμαι όμως ότι υποστήριζα πως οι πολιτικοί έχουν δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, όπως όλοι μας, και πως είναι απαράδεκτο να κοιτάζουμε την ιδιωτική τους ζωή από την κλειδαρότρυπα. Ανοησίες, απάντησε με το γνωστό του αφοπλιστικό πάθος ο Σταύρος. Η κοινή γνώμη δικαιούται να γνωρίζει τα πάντα για έναν πολιτικό, από την παιδική του ηλικία μέχρι τους νόμιμους και παράνομους δεσμούς του, κι από τις οικονομικές του συναλλαγές μέχρι τα χόμπι του.

Φυσικά είχε δίκιο, πάντα είχε δίκιο. Οποιος ασχολείται με την πολιτική, ή γενικότερα με τα κοινά, πρέπει να γνωρίζει ότι όλες οι πτυχές της ζωής του και της προσωπικότητάς του υπόκεινται σε έλεγχο. Το ζήτημα με τον Ντομινίκ Στρος-Καν δεν ήταν αν η μοιραία καμαριέρα είχε συναινέσει ή όχι στην ερωτική τους πράξη. Ηταν ότι ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και επίδοξος πρόεδρος της Γαλλίας είχε μια «ιδιωτική στιγμή» με μια άγνωστή του γυναίκα, η οποία στη συνέχεια θα μπορούσε να τον εκβιάσει.

Η ανυπαρξία της ιδιωτικής ζωής των πολιτικών γίνεται ακόμη πιο προφανής στην εποχή της κυριαρχίας των fake news. Εδώ δεν μιλάμε πλέον μόνο για το δικαίωμα του πολίτη να γνωρίζει τα πάντα γι’ αυτόν που ψηφίζει. Μιλάμε για την ετοιμότητα κρατικών ή παρακρατικών μηχανισμών να εκμεταλλευθούν το παραμικρό στραβοπάτημα, την παραμικρή λεπτομέρεια, για να στήσουν μια θεωρία συνωμοσίας. Κι αν εξωφρενικές θεωρίες του τύπου «οι δυτικοί ηγέτες σνιφάρουν κοκαΐνη» ή «η Μπριζίτ Μακρόν είναι άνδρας» ελάχιστους μπορούν να πείσουν, δεν συμβαίνει το ίδιο με μια καθημερινή, ή λιγότερο καθημερινή, σκηνή ανάμεσα σε ένα προβεβλημένο ζεύγος.

Με αυτή την έννοια, το ζήτημα δεν είναι αν πράγματι η Μπριζίτ χαστούκισε τον Μακρόν ή απλώς χαριεντίστηκε μαζί του. Το ζήτημα είναι ότι ένα βίντεο, που κυκλοφόρησε μάλιστα από ένα έγκυρο δυτικό πρακτορείο, επιτρέπει την υπόνοια ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας ταπεινώνεται από τη σύζυγό του. Και το ζήτημα αυτό γίνεται ακόμη πιο σοβαρό αν λάβει κανείς υπόψη του την αντίδραση του Ελιζέ: στην αρχή άφηνε να διαρρεύσει ότι το βίντεο ήταν πλαστό, για να αναγκαστεί να ανακρούσει πρύμναν όταν το Associated Press υπερασπίστηκε το δημοσιογραφικό του έργο.

Μα αποτελεί δημοσιογραφικό έργο το να απαθανατίζεις μια ιδιωτική λογομαχία ή, έστω, τον ιδιόρρυθμο τρόπο επικοινωνίας ενός πολιτικού με τη σύζυγό του; Για να επιστρέψουμε στον Τσακυράκη: ναι. Οποιος δεν θέλει να διατρέχει τον κίνδυνο να εκτεθεί, θα πρέπει να προσέχει η συμπεριφορά του να είναι άμεμπτη. ΄Η να κάθεται στο σπιτάκι του.

«Πρέπει όλος ο κόσμος να ηρεμήσει», είπε χθες ο Μακρόν στους δημοσιογράφους στο Ανόι. Λάθος: εκείνος πρέπει να ηρεμήσει.