Είναι ένα ηλιόλουστο απόγευμα στην Ταορμίνα της Σικελίας και δύο πλούσια ζευγάρια που κάνουν διακοπές πίνουν Aperol spritz σε ένα μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα. Η Χάρπερ, που κατακλύζεται από άγχος και ενοχές, λέει ότι δυσκολεύεται να κοιμηθεί εξαιτίας «όλων όσων συμβαίνουν στον κόσμο».

Η Δάφνη, που παίρνει χαρά από την άρνηση, ρωτάει τι εννοεί. «Δεν ξέρω», λέει η Χάρπερ. «Απλά, νιώθω όπως στο τέλος του κόσμου». Η Δάφνη γελάει. «Ωχ όχι, Χάρπερ! Ο κόσμος δεν τελειώνει, δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα». Δεν παρακολουθεί πια τις ειδήσεις.

«Κι ακόμα κι αν είναι τόσο άσχημα όσο λένε, εννοώ τι μπορείς να κάνεις πραγματικά, ξέρεις;». Η Χάρπερ και η Δάφνη κάθονται στο ίδιο όμορφο μπαλκόνι του ξενοδοχείου, πίνουν τα ίδια ακριβά ποτά, αλλά μόνο η μία από αυτές βασανίζεται από την αίσθηση ότι είμαστε όλοι καταδικασμένοι. «Είναι σαν να διασκεδάζουμε ο ένας τον άλλον ενώ ο κόσμος καίγεται», λέει η Χάρπερ.

Η αγωνία μέσα από τα στόματα των βολεμένων

Αυτή είναι μια σκηνή από τη δεύτερη σεζόν της σειράς του HBO, The White Lotus, με πρωταγωνίστριες την Aubrey Plaza ως Harper και τη Meghann Fahy ως Daphne. Η σειρά αφήνει ανοιχτό το ερώτημα αν η στάση της Χάρπερ είναι μια ηθικά υπεύθυνη αντίδραση σε τεράστια και επικίνδυνα προβλήματα ή μια κραυγή ανίκανης απόγνωσης.

«Τέτοιες πεποιθήσεις στο στόμα ασφαλών, βολεμένων ανθρώπων που παίζουν με την κρίση, την αποξένωση, την αποκάλυψη και την απελπισία, με αηδιάζουν», παραπονιέται ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος Herzog του Saul Bellow από το 1964. «Πρέπει να βγάλουμε από το μυαλό μας ότι αυτή είναι μια καταδικασμένη εποχή, ότι περιμένουμε το τέλος, και τα υπόλοιπα… Τα πράγματα είναι αρκετά ζοφερά και χωρίς αυτά τα ανατριχιαστικά παιχνίδια…».

Συντηρητικοί και προοδευτικοί προσφέρουν ανταγωνιστικές αφηγήσεις παρακμής και καταδίκης. Πολλοί ακτιβιστές του κλίματος μιλούν για ανεπανόρθωτη καταστροφή και ακόμη και για εξαφάνιση του ανθρώπου.

Υπάρχουν νέοι όροι όπως doomer, polycrisis και Generation Dread. Μια έρευνα του 2021, η οποία αξιολογήθηκε από ομότιμους, σε άτομα ηλικίας 16 έως 25 ετών σε όλο τον κόσμο διαπίστωσε ότι το 56% συμφωνεί με τη δήλωση «Η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη».

Η παρέα του White Lotus / Photo: HBO

Μας αρέσει να αισθανόμαστε ξεχωριστοί

Σε δημοσκόπηση της YouGov το 2020, σχεδόν ένας στους τρεις Αμερικανούς δήλωσε ότι αναμένει ένα αποκαλυπτικό γεγονός κατά τη διάρκεια της ζωής του, με τη χριστιανική Ημέρα της Κρίσης να υποβιβάζεται στην τέταρτη θέση από μια πανδημία, την κλιματική αλλαγή και τον πυρηνικό πόλεμο- τα ζόμπι και οι εξωγήινοι έμειναν πίσω.

Ενώ προωθούσε τη σατιρική του ταινία καταστροφής Don’t Look Up in 2021, ο σκηνοθέτης Adam McKay προσπάθησε αμήχανα να ορίσει αυτή την εποχή: «η Μεγάλη Δυσαρέσκεια … ή η Χρυσή Οργή …»

Μπορείτε να το αποκαλέσετε πραγματικά κουλτούρα κατάρρευσης… Υπάρχει ένας τέτοιος κατάλογος πραγμάτων που πρέπει να προσέξετε.

Στο τελευταίο φωτισμένο δωμάτιο

Δεν πρόκειται για το θρησκευτικό τέλος του χρόνου, ή το εσχατόν, που γοητεύει την ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά για το τέλος του κόσμου ως διάχυτη διάθεση – ως vibe.

«Είναι αρκετά ξεκάθαρο ότι ο κόσμος τελειώνει», λέει ο Marc Maron στο κωμικό του αφιέρωμα End Times Fun. «Δεν θέλω να σοκάρω κανέναν. Φαίνεται να συμβαίνει όμως». Όλοι γελούν.

Κανείς δεν αντιδρά σαν να πρόκειται για έναν παράλογο ισχυρισμό, όπως ακριβώς κανένας κριτικός του Beautiful World, Where Are You της Sally Rooney δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται από την επιμονή ενός χαρακτήρα ότι «δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τον πλανήτη, ούτε για εμάς» και ότι «στεκόμαστε στο τελευταίο φωτισμένο δωμάτιο πριν από το σκοτάδι, μαρτυρώντας κάτι».

Η Sheila Heti συγκρίνει τη ζωή στο 2022 με το «να βρίσκεσαι σε ένα αεροπλάνο που στροβιλίζεται αργά προς το έδαφος» στο ήσυχα αποκαλυπτικό μυθιστόρημά της Pure Colour. «Έι, τι να πεις;» τραγουδά ο κωμικός Bo Burnham στη σατιρική μπαλάντα του That Funny Feeling. «Είχαμε καθυστερήσει / Αλλά θα τελειώσει σύντομα, περιμένετε». Ένας εντελώς συνηθισμένος τρόπος να εκφράσει κανείς τη δυσαρέσκεια του για τον κόσμο είναι να πει ότι τελειώνει.

Στο μυθιστόρημά της Fake Accounts(2021), η Lauren Oyler διακωμωδεί αυτό που θεωρεί ως τάση να κυλιόμαστε στον αυτοεξευτελισμό και την ανικανότητα: «η λαϊκή στροφή στη μοιρολατρία θα μπορούσε να αποδοθεί στην αυτοπεποίθηση και στην άγνοια της ιστορίας, μιας και η ιστορία χαρακτηρίζεται από τη βιασύνη του πληθυσμού να κηρύξει την αποκάλυψη επιτέλους επικείμενη, παρά τη μόνιμα καθυστερημένη άφιξή της».

Δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου

Πρόκειται για μια πλάνη γνωστή ως παρουσιανισμός ή χρονοκεντρισμός: η πλάνη ότι η δική μας γενιά βιώνει αυτό που δεν έχει ξαναζήσει και δεν θα ξαναζήσει ποτέ. Αυτός ο χρονικός εγωισμός έχει ενσωματωθεί στην αποκαλυπτική σκέψη από τότε που ο Ιωάννης από την Πάτμο υποσχέθηκε στο βιβλίο της Αποκάλυψης: «Ο καιρός πλησιάζει».

Όπως υποστήριξε ο Frank Kermode στο κλασικό βιβλίο του The Sense of an Ending (Η αίσθηση του τέλους) το 1967, αντιστεκόμαστε στην ιδέα ότι ζούμε στη μέση της ιστορίας, χωρίς να μπορούμε να γνωρίζουμε πώς τελειώνουν όλα ή να είμαστε μέρος του κορυφαίου δράματος. Για να αποκτήσει νόημα η ζωή, έγραψε ο Kermode, «χρειαζόμαστε μυθοπλασίες της αρχής και μυθοπλασίες του τέλους, μυθοπλασίες που ενώνουν την αρχή και το τέλος και προσδίδουν νόημα στο διάστημα μεταξύ τους».

Επομένως, ακόμη και αν δεν είμαστε θρησκευόμενοι, θέλουμε να πιστεύουμε ότι η δική μας εποχή είναι ένα μοναδικό και κρίσιμο σημείο καμπής. Η λέξη κρίση προέρχεται από έναν ιατρικό λατινικό όρο για το σημείο μιας ασθένειας που αποφασίζει αν ο ασθενής θα αναρρώσει ή θα πεθάνει. Φαίνεται ότι είμαστε φτιαγμένοι για να φανταζόμαστε ότι ζούμε, αν όχι στο τέλος του κόσμου, τουλάχιστον στο τέλος μιας εποχής.

Αυτό μας δίνει μια αίσθηση ικανοποίησης

Μας αρέσει να μιλάμε για τον θάνατο αυτού και την πτώση εκείνου, και να καυχιόμαστε ότι είμαστε εκεί για να το παρακολουθήσουμε. Μας αρέσει να αισθανόμαστε ξεχωριστοί.

«Πάντα θέλουμε μια «κατάληξη», ένα τέλος, πάντα θέλουμε να φτάσουμε, στις νοητικές μας διεργασίες, σε μια απόφαση, μια οριστικότητα, μια τελεία», έγραψε ο DH Lawrence λίγο πριν από το θάνατό του το 1930. «Αυτό μας δίνει μια αίσθηση ικανοποίησης. Όλη η νοητική μας συνείδηση είναι μια κίνηση προς τα εμπρός, μια κίνηση σε στάδια, όπως οι προτάσεις μας, και κάθε τελεία είναι ένα ορόσημο που σηματοδοτεί την «πρόοδό» μας και την άφιξή μας κάπου». Το γεγονός ότι πρόκειται για μια ψευδαίσθηση, σκέφτηκε ο Lawrence, δεν την κάνει λιγότερο ισχυρή. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε να άρουμε το χάος και το μυστήριο του μέλλοντος, το οποίο ήταν πάντα τρομακτικό επειδή είναι το απόλυτο άγνωστο, και να το συμμαζέψουμε σε μια ιστορία.

Σκηνή από το The Last of Us, το οποίο φλέρταρε με το τέλος του κόσμου

Το ρολόι της κρίσης

Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς. Από τον Ιανουάριο του 2023, οι δείκτες του ρολογιού της Ημέρας της Κρίσης – του συμβολικού ρολογιού που διατηρεί το Δελτίο των Ατομικών Επιστημόνων από το 1947 – δείχνουν για πρώτη φορά 90 δευτερόλεπτα πριν από τα μεσάνυχτα λόγω της κλιματικής κρίσης, του Covid-19, των ανατρεπτικών τεχνολογιών, του αυξανόμενου αυταρχισμού και της εκδικητικής απειλής του πυρηνικού πολέμου που προκύπτει από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και του Ισραήλ στη Γάζα.

Ο Martin Rees, ο Βασιλικός Αστρονόμος του Ηνωμένου Βασιλείου, πιστεύει ότι ο 21ος αιώνας θα μπορούσε να είναι αυτός «όπου εμείς οι άνθρωποι θα αυτοκαταστραφούμε». Αλλά δεν θα πρέπει να μειώσουμε τη σημασία των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε τώρα για να πούμε ότι οι ανησυχίες των προηγούμενων γενεών δεν ήταν λιγότερο βαθιές. Δεν έχουμε την τάση να εκτιμούμε τα κακά πράγματα που δεν μας συνέβησαν – τις συγκρούσεις και τους λιμούς που αποφεύχθηκαν, τις ασθένειες που προλήφθηκαν, τις ζωές που σώθηκαν – ούτε να μετράμε τις ανησυχίες μας με τις δοκιμασίες του παρελθόντος.

Πάντα υπήρχαν καταστροφολόγοι

Το 1974 ο Γάλλος πρόεδρος Valéry Giscard d’Estaing δήλωσε: «Ο κόσμος είναι δυστυχισμένος. Είναι δυστυχισμένος επειδή δεν ξέρει πού πηγαίνει και επειδή διαισθάνεται ότι αν ήξερε, θα ανακάλυπτε ότι οδεύει προς την καταστροφή».

Μια εβδομάδα τον Σεπτέμβριο του 1965, το πιο δημοφιλές τραγούδι στην Αμερική ήταν η προειδοποίηση του Barry McGuire ότι βρισκόμασταν «στις παραμονές της καταστροφής».

Το 1945, ο HG Wells έγραψε στο τελευταίο του βιβλίο, «αυτός ο κόσμος βρίσκεται στο τέλος της διαδρομής του. Το τέλος όλων όσων αποκαλούμε ζωή είναι κοντά και δεν μπορεί να αποφευχθεί».

Το 1919, ο Ολλανδός ιστορικός Johan Huizinga έγραψε ότι ήταν «κακή συμπεριφορά να επαινείς τον κόσμο και τη ζωή ανοιχτά. Ήταν της μόδας να βλέπεις μόνο τα βάσανα και τη δυστυχία του, να ανακαλύπτεις παντού σημάδια παρακμής και του κοντινού τέλους – εν ολίγοις, να καταδικάζεις τους καιρούς ή να τους περιφρονείς».

Περιγράφει φαινομενικά τον ύστερο μεσαίωνα. Το 250 μ.Χ: «Ποιος δεν βλέπει ότι ο κόσμος βρίσκεται ήδη σε παρακμή και δεν έχει πλέον τη δύναμη και το σθένος των προηγούμενων εποχών; Δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε την αυθεντία της Γραφής για να το αποδείξουμε. Ο κόσμος λέει τη δική του ιστορία και με τη γενική παρακμή του μαρτυρεί επαρκώς ότι πλησιάζει το τέλος του». Καταλαβαίνετε την εικόνα.

Αποκάλυψη Τώρα

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο τώρα είναι ότι η αποκαλυπτική αγωνία έχει γίνει μια σταθερά. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει από τα εκατομμύρια λέξεις που αφιερώθηκαν στο τέλος του κόσμου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 ότι ο θόρυβος γι’ αυτό θα έφτανε σε ένα χιλιετές κρεσέντο, αλλά αντίθετα έχει αυξηθεί και αυξάνεται.

Το 1989, η Σούζαν Σόνταγκ είπε ότι ο τίτλος της ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα «Αποκάλυψη τώρα» ήταν ευσεβής πόθος και ότι αυτό που ζούμε είναι «Αποκάλυψη από τώρα». Αυτό πρέπει να προέρχεται σε κάποιο βαθμό από το γεγονός ότι απορροφούμε περισσότερες ειδήσεις, δηλαδή κακές ειδήσεις, από κάθε άλλη φορά στην ιστορία.

Μιλώντας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολύ πριν από τις 24ωρες ειδήσεις ή το διαδίκτυο, ο ποιητής Wallace Stevens υποστήριξε ότι η «πίεση της πραγματικότητας» κατακλύζει την αίσθηση της προοπτικής μας: «Δεν είναι δυνατόν να κοιτάξουμε πίσω και να δούμε ότι το ίδιο πράγμα ίσχυε και στο παρελθόν. Είναι ζήτημα πίεσης, και η πίεση είναι ανυπολόγιστη και διαφεύγει του ιστορικού».

Οι ειδήσεις ως αποκαλυπτική σαπουνόπερα

Μπορεί κανείς να νιώσει την πίεση της πραγματικότητας στη φρενήρη υπερφόρτωση της επιτυχίας του 1987 των REM, It’s the End of the World as We Know It (and I Feel Fine) ή στο έργο του Don DeLillo.

Στο μυθιστόρημα Mao II του DeLillo το 1991, ο συγγραφέας Bill υποστηρίζει ότι το μυθιστόρημα έχει εκτοπιστεί ως πηγή αλήθειας και νοήματος από τις ειδήσεις, οι οποίες «παρέχουν μια αδιάκοπη διάθεση καταστροφής. Εκεί βρίσκουμε συναισθηματική εμπειρία που δεν είναι διαθέσιμη αλλού. Δεν χρειαζόμαστε το μυθιστόρημα … Δεν χρειαζόμαστε καν τις καταστροφές, απαραίτητα. Χρειαζόμαστε μόνο τα ρεπορτάζ και τις προβλέψεις και τις προειδοποιήσεις».

Όταν ο ανόητος σύζυγος της Δάφνης Κάμερον (Theo James) καταδικάζει τις ειδήσεις ως «μια αποκαλυπτική σαπουνόπερα» στο The White Lotus έχει δίκιο. Στη διαδικτυακή εποχή, έχουμε μια νέα βλαβερή λέξη για αυτή την εμπειρία: doomscrolling. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν την εντύπωση ότι τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ό,τι είναι, ενώ ταυτόχρονα κάνουν τα πράγματα χειρότερα απ’ ό,τι χρειάζεται να είναι. Περισσότερο από ποτέ, ο πιο σίγουρος τρόπος για να επαινεθείς επειδή μιλάς στην εποχή σου είναι να πεις ότι οι καιροί είναι απαίσιοι. Μπορεί να φανεί σχεδόν ανόητο να πιστεύει κανείς ότι τα πράγματα δεν χειροτερεύουν ανεπιστρεπτί.

Για να αποκτήσει νόημα η ζωή, έγραψε ο Kermode, «χρειαζόμαστε μυθοπλασίες της αρχής και μυθοπλασίες του τέλους, μυθοπλασίες που ενώνουν την αρχή και το τέλος και προσδίδουν νόημα στο διάστημα μεταξύ τους»

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο Everything Must Go: The Stories We Tell About the End of the World του Dorian Lynskey

Το σώμα των ιστοριών για το τέλος του κόσμου είναι τεράστιο και διαρκώς αυξανόμενο

Την τελευταία δεκαετία περίπου, έχουμε δει δράματα (Melancholia), φρίκη (It Comes at Night), πολεμικές ταινίες (World War Z), κωμωδίες (This Is the End) και σάτιρες (Don’t Look Up), κωμικές σειρές (The Last Man on Earth), κινούμενα σχέδια (The Mitchells vs the Machines) και τραγούδια (I Know the End της Phoebe Bridgers)- τηλεοπτικές σειρές βασισμένες σε κόμικς (The Walking Dead), ηλεκτρονικά παιχνίδια (The Last of Us) και μπεστ σέλερ (Station Eleven- Leave the World Behind).

Αυτές οι ιστορίες είναι όλο και πιο απαισιόδοξες: ο κομήτης χτυπάει, τα ζόμπι βασιλεύουν, ο πλανήτης καίγεται. Απλώς δεν υπάρχει τέλος στα άκρα.

Το πιο προφανές είναι ότι αυτές οι ιστορίες μετατρέπουν τον φόβο σε ψυχαγωγία. Μέσω των ταινιών που κάνουν το αδιανόητο απολαυστικό, έγραψε η Σούζαν Σόνταγκ στο δοκίμιό της The Imagination of Disaster (Η φαντασίωση της καταστροφής) το 1965, «μπορεί κανείς να συμμετάσχει στη φαντασίωση ότι ζει μέσα από τον ίδιο του το θάνατο και ακόμη περισσότερο, το θάνατο των πόλεων και την καταστροφή της ίδιας της ανθρωπότητας».

Η ανθρωπότητα είναι λογικό να είναι αμφίθυμη

Ο στοχασμός του αφανισμού μπορεί σίγουρα να είναι ένα πολύτιμο μέσο για την αντιμετώπιση του θανάτου, της απώλειας, της εγκατάλειψης και ενός ιδιότροπου σύμπαντος, αλλά μπορεί κανείς επίσης να εντοπίσει το βουητό μιας κακής συνείδησης – μια σκοτεινή υποψία ότι το τέλος μπορεί να είναι πλουσιοπάροχα άξιο. Συνήθως, ένας συγγραφέας θα εκφέρει κάποιου είδους κρίση για τον κόσμο που κινδυνεύει. Δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τους αισιόδοξους από τους απαισιόδοξους, τους ακτιβιστές από τους μηδενιστές και τους ανθρωπιστές από τους μισάνθρωπους.

Μερικές φορές υπάρχει μια ρητή λαχτάρα για το τέλος, επειδή ο κόσμος είναι εξαντλητικός και άλυτος. Στον χαρακτήρα της Justine στην ταινία Melancholia του Lars von Trier, ή στα μυθιστορήματα του Kurt Vonnegut, ή στον Morrissey που φωνάζει «Come, Armageddon!» στο Everyday Is Like Sunday, βρίσκουμε μια ζωντανή επιθυμία να τελειώσουν όλα.

Πολλαπλές παρορμήσεις μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια ιστορία, επειδή όταν το θέμα είναι η ίδια η ανθρωπότητα είναι λογικό να είναι αμφίθυμη. Αυτά είναι τα ερωτήματα που κάνουν το είδος να φουντώνει: περιμένουμε το τέλος του κόσμου; Το αξίζουμε; Το επιθυμούμε κρυφά; Τι θα μας έλειπε και τι θα μας άρεσε να το εξορίσουμε στη λήθη;

Πάντα ο κόσμος τελειώνει και πάντα αυτό δε συμβαίνει

«Πολλοί φίλοι με ρώτησαν αν το να βυθίζομαι σε αυτό το θέμα ήταν καταθλιπτικό. Αντιθέτως, διαπίστωσα ότι ανακούφιζε από την «πίεση της πραγματικότητας» και τον ναρκισσισμό του παρόντος. Το γεγονός που σηματοδοτεί το τέλος του κόσμου είναι ότι δεν έχει συμβεί ακόμη, παρά τις πολυάριθμες προβλέψεις» γράφει ο Dorian Lynskey.

Στο πανδημικό μυθιστόρημα της Έμιλι Σεντ Τζον Μαντέλ «Station Eleven» του 2014, ένας ηθοποιός που έχει σπουδάσει ιστορία της τέχνης παρατηρεί ότι «βλέπεις τη μια καταστροφή μετά την άλλη, τρομερά πράγματα, όλες αυτές τις στιγμές που όλοι πρέπει να πίστευαν ότι ο κόσμος τελειώνει, αλλά όλες αυτές οι στιγμές, ήταν όλες προσωρινές. Πάντα περνάει».

Φυσικά, σε αυτό το μυθιστόρημα δεν περνάει και σχεδόν όλοι πεθαίνουν. Ο κόσμος είναι πολύ γεμάτος από δυσάρεστες εκπλήξεις για να είμαστε εφησυχασμένοι.

Αλλά και πάλι, οι απραγματοποίητοι φόβοι του παρελθόντος μπορεί να είναι μια παρηγοριά, επειδή η πεποίθηση ότι ζει κανείς στους χειρότερους καιρούς είναι αειθαλής. Για τον Kurt Vonnegut, έναν από τους πιο αφοσιωμένους απαισιόδοξους της λογοτεχνίας, ο μόνος τρόπος για να διαχειριστεί κανείς τον φόβο για το μέλλον ήταν να θυμάται ότι το παρελθόν δεν ήταν πικνίκ. «Ναι, αυτός ο πλανήτης είναι ένα τρομερό χάλι», έγραψε. «Αλλά πάντα ήταν ένα χάος. Δεν υπήρξαν ποτέ «παλιές καλές μέρες», υπήρξαν απλώς μέρες».

*Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο Everything Must Go: The Stories We Tell About the End of the World του Dorian Lynskey (Picador, £25), που δημοσιεύεται στις 11 Απριλίου.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην theguardian.com

Τελευταία Νέα