Αναζήτηση
Ενόψει ευρωεκλογών τα κόμματα θα αρχίσουν το κάστινγκ για επιλογές υποψηφίων: ας ελπίσουμε φέτος πως πρωινάδικα, μοντέλα, ποδοσφαιριστές, αθλητές που διακρίθηκαν, τραγουδιστές, ηθοποιοί από σίριαλ, συμπαθείς σεξολόγοι και άλλοι δεν θα παρελάσουν πάλι στην πασαρέλα επιλογής για να εκπροσωπήσουν τη χώρα στην Ευρώπη. Στο παρελθόν, τουλάχιστον, κάποιοι με ανάλογο τρόπο διαλεγμένοι, μάλλον αγνοούσαν ακόμα και πού πέφτουν οι Βρυξέλλες. Θα πεις: τι σημασία έχει; Το βασικό ήταν η δημοσιότητα και οι ακόλουθοι στο Ινσταγκραμ.
Τα κόμματα, βεβαίως, συχνά επέλεγαν υποψηφίους-αφρόλουτρα επειδή αυτούς ακριβώς ψηφίζει κατεξοχήν ο λαός – οπότε, σου λέγανε οι επιτελείς των κομμάτων, αφού τέτοιους θέλει ο πελάτης, αυτούς προτιμά, καθόσον το μυαλό του καθορίζεται από το γυαλί και από τα φέισμπουκ και από τα πρωινάδικα, δώστον να ψηφίσει αυτούς. (Προκειμένου να χάσουμε τις εκλογές λόγω ηλίθιων τηλεθεάσεων).
Κι έτσι ανάμεσα σε σοβαρούς μπορούσες να δεις και τροπικά πτηνά, κάθε είδους λαμπερούς άσχετους, κάθε ποικιλία ασύμβατων στην πρώτη γραμμή της Ευρώπης να αποφασίζουν για τα πιο σοβαρά ζητήματα του κόσμου. Ευτυχώς και με την ευκαιρία, μάθανε κάποιοι εκλεγέντες και κανένα κουτσοαγγλικό με κρητική, ή σαρακατσανέικη προφορά, ψωνίσανε τσάντες απ’ το Στρασβούργο και περιβλήθηκαν, θέλοντας και μη, από κάποιον αέρα κοσμοπολιτισμού συναναστρεφόμενοι βλαχογερμανούς ευρωβουλευτές ή αυτοδημιούργητους Σικελούς αγροτικής καταγωγής που ξέφυγαν απ’ την επιρροή των τοπικών Νονών.
Οπωσδήποτε όμως υπήρχαν και υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι εκεί πάνω. Σαφώς, ναι, και είναι ουκ ολίγοι διότι δεν διαλέγουν με τους ίδιους τρόπους όλα τα κράτη της ΕΕ υποψηφίους ούτε για την Ευρωβουλή, ούτε για τα εθνικά τους Κοινοβούλια, αν και απ’ ό,τι φαίνεται κανείς δεν γλιτώνει εντελώς απ’ την επιρροή της τηλεόρασης. Ωστόσο, αν έστω και ένα κόμμα κατεβάσει ελαφρολαϊκές φίρμες ως υποψήφιους, τότε μπαίνουν αναγκαστικά, έστω σε κάποιο βαθμό, και οι αντίπαλοι στον χορό και αρχίζει ο φαύλος κύκλος. Κύκλω οι ασεβείς περιπατούν και αναπόφευκτα βλέπει κανείς γλαφυρές περιπτώσεις και στα εθνικά Κοινοβούλια και στις Βρυξέλλες. Διότι τελικά ο λαός προτιμά celebritys, ή Σερρέμπριτυς (απ’ τις Σέρρες) που λέει κι ο Διογένης.
Φαίνεται πως στο μυαλό ενός ορισμένου κόσμου άριστοι παντός καιρού και κατάλληλοι για τα πάντα είναι εκείνοι τους οποίους βλέπει στην τηλεόραση, είτε να τηγανίζουν μπακαλιάρο, είτε να διακρίνονται στο Survivor, είτε να σχολιάζουν τι χρώμα κάλτσες φορούσε χθες η Βίσση, είτε να λένε τα ζώδια, είτε γενικώς να φαίνονται με κάποιον τρόπο στο γυαλί. Αυτός είναι ο μόνος υπαρκτός κόσμος, ο κόσμος της τηλεόρασης, και από εκεί διαλέγουν με ενθουσιασμό. Ο πραγματικός κόσμος δεν υπάρχει, πια.
Και ίσως να ακούγεται κάπως εφιαλτικό, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ο ρεαλισμός έχει σε μεγάλο βαθμό αναστραφεί, ο εικονικός κόσμος έχει υποκαταστήσει τον όντως υπάρχοντα, οπότε και οι επιτελείς των κομμάτων που ξέρουν πως πρέπει να σκεφτούν και να αποφασίσουν με απόλυτο κυνισμό και με μόνο σκοπό τη νίκη και την κυριαρχία, αναγκάζονται να επιλέξουν απ’ αυτές τις ομάδες των υποψηφίων, δηλαδή με τη λογική της φίρμας – χωρίς να αποκλείουμε το ότι κάποιοι επιτελείς έχουν και οι ίδιοι παρόμοια, τηλεοπτική αντίληψη των πραγμάτων. (Klinex ξέρεις, Klinex αγοράζεις).
Πάντως το αποτέλεσμα είναι διάφορα κόμματα να φορτώνονται με βουλευτές ή ευρωβουλευτές που δεν έχουν ιδέα από πολιτική αλλά που σιγά-σιγά και μακροπρόθεσμα αρχίζουν να πιστεύουν πως είναι μέχρι και εθνοσωτήρες, αρχίζουν να παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Δηλαδή να αποτελούν πρόβλημα, ή αβάσταχτο βαρίδι για το κόμμα που τους κατέβασε και τελικά τους κατσικώθηκε. (Υπάρχουν αρκετά σχετικά, ζωντανά παραδείγματα). Ποιος φταίει; Βγάλε άκρη.
Απ’ την πλευρά των ελάχιστα σχετικών υποψηφίων υπάρχει το δέλεαρ της υποτιθέμενης δόξας, χωρίς να περιφρονείται βεβαίως και το χρήμα που στην Ευρωβουλή ρέει μπόλικο. Ενίοτε παίζει ενδεχομένως και η έννοια του ψώνιου που λαμβάνει διάφορες μορφές αυταπάτης μεγαλείου. Συν το respect, τα τζαμπέ ταξίδια γνωριμίας της Ευρώπης που είναι κι αυτό κάτι, δεν απορρίπτεται ως ιδέα. Υπάρχουν εν γένει οι αβάντες, δηλαδή μια περίοδος ζωής χαρισάμενης, συν το ότι αισθάνεσαι περίπου και ως αυθέντης που αποφασίζει για τις τύχες ενός ολόκληρου κόσμου. Δεν είναι λίγα αυτά για να υποκύψεις στη γοητεία που έχουν τα αξιοθέατα της πολιτικής εξουσίας.
Τις τελευταίες τηλεοπτικές δεκαετίες ισχύει αυτή η πρακτική επιλογής, η λογική του αφρόλουτρου. Να δούμε θα συνεχιστεί και φέτος; Ισως σε κάποιο βαθμό αυτό, πλέον, είναι αναπόφευκτο. Διότι απ’ την άλλη δεν υπάρχουν και ειδικές σχολές όπως στη Γαλλία και αλλού που να βγάζουν ειδικούς, χαρισματικούς και γνώστες ανώτερους δημοσίους υπαλλήλους και πολιτικούς. Εδώ, πολιτεύονται ορισμένοι άλλοτε για λόγους αταβιστικούς, συνήθως, δε, σωτηριολογικούς, δικαιολογημένα, ή, όχι. Κάποιοι προκύπτουν από μεταλλαγμένο σύνδρομο Βουγιουκλάκη, και μάλλον σπάνια λόγω πραγματικού ταλέντου και γνώσης. Συχνά εξαιτίας ενός «εγώ» που ψάχνει ανώτερη δικαίωση. Μερικές φορές απ’ το σύνδρομο του αντάρτη, τη μανία του κοσμοδιορθωτή και για άλλους λόγους, είτε επαρχιακούς, είτε ακατανόητους. Εχει, λοιπόν, πραγματικό ενδιαφέρον να δούμε τους επόμενους σοβαρούς ευρω-υποψηφίους όσο και την ποσόστωση σε ελαφρά φωτοσκίαση που θα υπάρξει. Τι θα κληρώσει αυτή τη φορά.
