Αναζήτηση
Αυτή την εποχή με πόσα πράγματα καταπιάνεστε;
Πρώτα απ’ όλα με ενδιαφέρει η δημιουργικότητα. Με ό,τι ασχολούμαι θέλω να με εξιτάρει, να με εμπνέει. Να με κάνει να θέλω να αφοσιωθώ. Με απασχολεί το δημιουργικό αντικείμενο σχεδόν όπως με απασχολεί ένας μεγάλος έρωτας. Και επειδή κάνω πολλά πράγματα ταυτοχρόνως, όλα με απασχολούν με την ίδια ένταση. Μόλις τελείωσα τα γυρίσματα για το «Maestro» – διέκοψα και θα συνεχίσω τον Σεπτέμβριο. Είμαι σε πρόβες για τη «Μήδεια» (σκηνοθεσία Λέα Μαλένη), στην οποία υποδύομαι τον Ιάσονα. Επίσης διδάσκω στο MediaLab του Ant1, στη Σχολή Σεναρίου – Σκηνοθεσίας, και δημιουργώ τώρα τη Σχολή Υποκριτικής στην Κάμερα που θα λειτουργήσει από τον Σεπτέμβριο.
Πώς προσεγγίζετε τον ρόλο του Ιάσονα;
Τον προσεγγίζω μέσα από μια διάθεση να τον κατανοήσω όσο πιο βαθιά μπορώ, γιατί καλούμαι να τον υποστηρίξω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είμαστε ακόμη στις πρόβες και πρέπει να πω ότι τον ανιχνεύω κάθε μέρα. Ο Ιάσονας αθέτησε τους όρκους που έδωσε όταν παντρεύτηκε τη Μήδεια, όμως αυτός ο γάμος δεν αναγνωριζόταν. Ανοίγονται πολλά θέματα.
Επανέρχομαι στις δραστηριότητές σας για να μην ξεχάσω να πω ότι τη φωνή σας την ακούμε συχνά σε σποτ. Αισθανθήκατε ποτέ ότι υποχωρεί η υποκριτική για την επιβίωση;
Θα ήθελα να πω αυτό, αλλά δεν θα ήμουν ειλικρινής. Η διαφήμιση μου αρέσει γιατί είναι ένας ακόμη χώρος για να επικοινωνώ με τον κόσμο, μια ακόμη γέφυρα. Εγινα ηθοποιός για να λέω ιστορίες, είμαι παραμυθάς. Μου αρέσει που έρχονται άγνωστοι και μου λένε την ιστορία τους και εγώ τη φτιάχνω με τον δικό μου τρόπο και την αξιοποιώ πολλές φορές. Πιστεύω ότι το αφήγημα που φτιάχνεις για σένα θα σε ακολουθεί παντού.
Αν έπρεπε να αφηγηθείτε μόνο μια ιστορία, ποια θα ήταν αυτή;
Κάποια από τα παιδικά μου χρόνια, αυτές με τροφοδοτούν. Υπάρχει μια που με φωτογραφίζει. Δευτέρα Δημοτικού πήγαινα όταν ξύπνησα ένα πρωί και αποφάσισα να γίνω φίλος με όλον τον κόσμο. Εβγαινα με τον φίλο μου τον Αγγελο και έλεγα «γεια, είμαι ο Φάνης, θες να γίνουμε φίλοι;». Ημουν το πρώτο Facebook. Αυτή η σχέση της φιλίας επεκτάθηκε όταν βάλαμε στο σπίτι μας σταθερό τηλέφωνο. Τότε άρχισα να κάνω φάρσες. Και αυτοί οι άγνωστοι έγιναν φίλοι μου οι οποίοι με βοηθούσαν στα μαθήματά μου. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι την Τρίτη Γυμνασίου – τους καλούσα και τους έθεσα τις απορίες μου στα Μαθηματικά, στη Φυσική, στη Χημεία και στα Νέα Ελληνικά.
Γνωρίσατε κάποιον από όλους τους αγνώστους που σας έκαναν φροντιστήριο;
Μόνο έναν, ο οποίος ήταν ηλεκτρολόγος μηχανικός.
Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε;
Ο πατέρας μου ήταν χωροφύλακας και η μητέρα μου οικιακά. Το σπίτι μας, 62 τ.μ., ήταν στην παλιά λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης. Μια γειτονιά σχεδόν σουρεαλιστική. Οταν γεννήθηκα εγώ ήταν λαχαναγορά – αργότερα έφυγε από εκεί. Ηταν ένα σύμπαν αυτόνομο, μια διαφορετική κοινωνία. Ενας πολύ όμορφος κόσμος που τότε δεν τον καταλάβαινα. Τον αντιλήφθηκα όταν απομακρύνθηκα απ’ αυτόν. Τότε με καταπίεζε. Υπήρχε η ανυπομονησία της νιότης, να μεγαλώσω γρήγορα και να πάω σ’ ένα άλλο περιβάλλον. Δεν είχα τη συνείδηση να κατανοήσω πόσο πολύτιμο ήταν εκείνο που ζούσα τότε.
Τι σας έκανε να θέλετε ν’ αποδράσετε από εκεί; Μου είπατε ότι ο μπαμπάς σας ήταν χωροφύλακας. Συμπεραίνω ότι υπήρχε ένα αυστηρό πλαίσιο στο σπίτι.
Ναι, υπήρχε, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Από μικρός είχα μια διαφορετική σχέση με τα πράγματα. Διαισθανόμουν ότι δεν ανήκα εκεί. Και ίσως γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι πάντα με συγκινούσαν οι ταινίες. Αυτός ο κόσμος μού υποσχόταν κάτι και ήθελα να πάω προς τα εκεί. Είχα μια τέτοια τάση χωρίς να μπορώ να το αιτιολογήσω.
Ησασταν ευτυχισμένο παιδί;
Δεν ξέρω αν ήμουν ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. Πάντα την ευτυχία τη βλέπαμε συγκριτικά με τους άλλους. Δεν αντιλαμβανόμασταν ότι κάποιος περνάει τρομερά καλύτερα για να μας ορίσει δυστυχισμένους. Θεωρούσαμε ότι εκείνο που βιώναμε ήταν το φυσιολογικό.
Τι σας όρισε όμως; Τι σας έδωσε μια κατεύθυνση;
Ολα έγιναν τυχαία. Δεν είχα στόχο. Εμένα με πήγε η ζωή, δεν την πήγα εγώ. Εγώ απλά ήθελα κάτι, χωρίς όμως να γνωρίζω τι. Η ζωή όμως το ήξερε καλύτερα από εμένα. Οσες φορές τής αντιστάθηκα έφαγα τα μούτρα μου. Αναφέρομαι σε επαγγελματικές επιλογές, αλλά και σε ανθρώπους που επέλεξα. Επεδίωκα να προσεγγίσω εκείνο που εγώ νόμιζα σωστό, αλλά κατάλαβα ότι αυτό υπαγορευόταν από την κοινωνία και όχι από πραγματικά δική μου επιθυμία. Ετσι εμπιστεύτηκα τη ζωή απόλυτα και πια δεν έχω καμία αμφιβολία.
Μπορείτε να το κάνετε πιο συγκεκριμένο;
Δεν ήθελα ποτέ να γίνω ηθοποιός. Για την ακρίβεια δεν είχα ιδέα τι ήθελα να ακολουθήσω. Μια μέρα στο φροντιστήριο ετοίμαζαν έναν χορό. Μου πρότειναν να κάνω κάτι σαν σκετς, όπου θα κορόιδευα τους καθηγητές. Εμένα μου άρεσε να πειράζω τους πάντες και να ανατρέπω την ατμόσφαιρα, αλλά μέχρι εκεί. Η πρόταση με ιντρίγκαρε. Για πρώτη φορά και έγραψα τα κείμενα, και τα σκηνοθέτησα, και έτσι ετοίμασα τέσσερα σκετς – ένα για κάθε καθηγητή μου. Αυτό είχε επιτυχία και ο μαθηματικός μου κάθε μέρα μου έλεγε να γίνω ηθοποιός. Με κινητοποίησε η εμμονή του. Αρχισα να το σκέφτομαι. Αποτέλεσμα: κάθε φορά που ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη έρχονται όλοι οι συμμαθητές μου. Τους καλώ για να τους τιμήσω γιατί μου δίνουν πάντα τη χαρά να μπαίνω στο βαγόνι της εφηβείας μου. Γίνομαι 15, 16, 17 ετών!
Αυτό το βαγόνι τι κουβαλάει;
Ονειρα, ανεμελιά, έρωτες, αθωότητα, λαχτάρα, επιθυμίες, ανησυχίες, το «θα ξαναβρεθούμε;», «πώς θα είμαι στα 50 μου;».
Σήμερα αισθάνεστε ότι αυτό το βαγόνι έκανε τη διαδρομή που επιθυμούσατε;
Ναι και μου έδωσε ακόμη περισσότερα πράγματα από αυτά που είχα επιθυμήσει.
Οπως;
Δεν είχα φανταστεί τον εαυτό μου με οικογένεια. Δεν ήταν στα όνειρά μου. Οπως επίσης ότι ήρθα στην Αθήνα, ότι γνώρισα ανθρώπους που ούτε φανταζόμουν ποτέ ότι θα τους συναντήσω. Η ζωή είχε πιο σπουδαία όνειρα για μένα απ’ ό,τι είχα εγώ για μένα. Μου έδωσε περισσότερα απ’ ό,τι ονειρεύτηκα. Της το επέτρεψα να τα κάνει πραγματικότητα. Οταν δεν της το «επέτρεπα», ακολουθούσε πόνος.
Ενα παράδειγμα μιας τέτοιας επώδυνης αντίστασης;
Σε επιθυμίες συνεργατών, εργασίας. Υπήρχαν περιπτώσεις που όλοι γύρω μου έλεγαν «να την κάνεις αυτή τη δουλειά γιατί έχει πολλά χρήματα». Για τα – πολλά – λάθη μου είμαι περήφανος. Εμαθα μέσα από αυτά, αν και με πόνεσαν πολύ. Είμαι εμπειρικός άνθρωπος, δεν είμαι θεωρητικός. Δεν μαθαίνω από τα λάθη των άλλων, πρέπει να τα κάνω εγώ ο ίδιος. Ευχαριστώ τα λάθη μου κατ’ αρχάς γιατί μπόρεσα και βγήκα απ’ αυτά – ευτυχώς δεν απεδείχθη κανένα μοιραίο και τώρα είμαστε εδώ και μιλάμε. Ξέρεις όταν συναντάς κάποιον σε μια φωτεινή στιγμή της ζωής του, έχοντας περάσει τα λάθη στα οποία αναφέρομαι, ίσως να φαίνονται πολύ γοητευτικά. Αλλά αν τον έβλεπες στον δρόμο, όλα αυτά θα ακουγόντουσαν πολύ τραγικά. Και στις δύο περιπτώσεις τα ίδια λάθη υπάρχουν από πίσω, απλώς σε άλλη χρονική στιγμή.
Πότε πονέσατε πολύ;
Αυτό που μπορώ να αναφέρω τώρα ήταν όταν μου ζήτησαν να διώξω, από μια παραγωγή τηλεοπτικού περιεχομένου που είχα αναλάβει, έναν άνθρωπο που γνώριζαν ότι τον αγαπούσα πολύ και ήταν δική μου επιλογή. Την ώρα που δούλευα, ήρθε στο αφτί μου ο εργοδότης μου και μου είπε: «Η τάδε δεν κάνει, πρέπει να φύγει». Κρατήθηκα να μην τον πιάσω από τον λαιμό και τον πνίξω ακαριαία. Ταυτόχρονα έπρεπε να βρω έναν τρόπο να το πω σε αυτό το πλάσμα που αγαπούσα και εκτιμούσα. Πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι κάποιος θέλει να με «ευνουχίσει». Πήρα ένα πολύ μεγάλο μάθημα: καμιά δουλειά δεν μπαίνει πάνω από τις σχέσεις μου.
Ο ρομαντισμός σας για την τέχνη σας δεν υποχώρησε;
Οχι, γιατί, όπως είπε κάποτε και ο Βασίλης Παπαβασιλείου, «μπορεί εγώ να ηττήθηκα, αλλά όχι οι ιδέες μου». Το ότι χάσαμε το πρώτο παιχνίδι στα playoffs δεν σημαίνει ότι χάσαμε και τα τέσσερα παιχνίδια. Οπότε μετά από κάθε ήττα συνεχίζω προσπαθώντας να μην επαναλάβω τα ίδια λάθη. Δεν ξέρω να σου πω πού τη βρίσκω τη δύναμη – νιώθω σαν να μην είναι δική μου.
Εχετε μετανιώσει για κάτι;
Μόνο για ανθρώπους που μπορεί να έχω πληγώσει χωρίς να το θέλω. Αλλά έχω το κουράγιο να ζητήσω συγγνώμη.
Εσάς σας έχουν ζητήσει συγγνώμη;
Κάποιοι ναι, κάποιοι όχι.
Η δημοσιότητα που έλαβε η καταγγελία της συζύγου σας σάς έκανε να αισθανθείτε έστω και για μια στιγμή άβολα;
Οχι, γιατί αυτό εγώ το θεωρώ φυσική εξέλιξη. Για μένα έχει μεγάλη σημασία τι είναι καλό να συμβεί για τον άνθρωπο που αγαπώ. Οι αντιλήψεις, στη ζωή, στην εργασία, στην κοινωνία πρέπει ν’ αλλάξουν. Αν κάποια πράγματα μέσα στον επαγγελματικό χώρο είναι σάπια και χρονίζουν, ή υπάρχει μια παθογένεια η οποία έχει γίνει κουλτούρα, απαιτείται να μπούμε σε νέες περιοχές. Αυτό ίσως δημιουργεί μια ανασφάλεια, αλλά η εποχή αλλάζει. Είναι σημαντικό να σε λατρεύουν ως άνθρωπο. Το ταλέντο δεν εξαγνίζει μια κακή συμπεριφορά.
