Αναζήτηση
Η πανδημία τις κράτησε αρκετούς μήνες μακριά από τη σκηνή αφού έβαλε λουκέτο στον φυσικό τους χώρο, το θέατρο. Δεν κατάφερε, ωστόσο, να τους στερήσει την αναγνώριση του υποκριτικού τους ταλέντου.
Ετσι, η Σοφία Κόκκαλη και η Αμαλία Καβάλη, έστω και με καθυστέρηση, κατάφεραν την περασμένη εβδομάδα να δουν να στέκεται στο πέτο τους η καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη. Οι δυο τους είναι πλέον οι κάτοχοι των θεατρικών βραβείων «Μελίνα Μερκούρη» της τελευταίας διετίας.
Η Σοφία Κόκκαλη τιμήθηκε για τη σεζόν 2020 – 2021 όπου ξεχώρισε η ερμηνεία της στο έργο «Το σχολείο των γυναικών» του Μολιέρου που σκηνοθέτησε ο Εκτορας Λυγίζος στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Η Αμαλία Καβάλη διακρίθηκε τη σεζόν 2021 – 2022 για τους ρόλους που έπαιξε στα έργα «Ο γιατρός της τιμής του» του Πέδρο Καλντερόν ντε λα Μπάρκα και «Πόσο κοστίζει να ζεις;» της Μαρτίνα Μάγιοκ, τα οποία σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο Θέατρο Πόρτα.
«Το βλέπω σαν μια πολύ ευγενική πράξη υποστήριξης. Είναι κάτι που το χρειαζόμαστε πολύ στο θέατρο και μας δίνει χαρά.
Δίνει και κάποια δύναμη. Είναι ένας δύσκολος χώρος το θέατρο που έχει πάρα πολύ κόπο. Προσωπικά, το βλέπω και σαν μια γιορτή. Οσο διαρκεί σε ανανεώνει και σου δίνει μια άλλη κινητοποίηση. Από εκεί και πέρα, είναι και πρακτική η σημασία του γιατί σε στηρίζει και οικονομικά» αναφέρει η Σοφία Κόκκαλη στο «ΝΣυν».
Μαζί της συμφωνεί και η Αμαλία Καβάλη. «Είναι τόσο δύσκολη η δουλειά μας· το να υπάρχει ένας οργανισμός ο οποίος επιλέγει να δημιουργεί μια γιορτή για το θέατρο είναι απαραίτητο όσο και μια ανάσα. Είναι τόσο δύσκολες συνθήκες που πρέπει να μπορούμε να γιορτάσουμε και κάποια στιγμή αυτό που κάνουμε. Είναι σαν ένα χτύπημα στην πλάτη από ανθρώπους με μεγάλη προϋπηρεσία στο θέατρο.
Σαν να σου λένε «προχώρα, δεν τα κάνεις άσχημα»» επισημαίνει η πρωταγωνίστρια η οποία παρατηρεί πως τα τελευταία χρόνια έχουν αποσυνδεθεί τα βραβεία Μερκούρη από τις πρωτοεμφανιζόμενες ηθοποιούς. «Ενώ μέχρι το ’11 περίπου είχαν έναν χαρακτήρα να βραβεύουν άτομα που έχουν βγει από τη σχολή πέντε χρόνια, σιγά-σιγά ο χαρακτήρας αυτός διαφοροποιήθηκε και άνοιξε η ηλιακή γκάμα.
Η δική μου αίσθηση είναι ότι αυτό συνέβη, παρατηρώντας και τη γενιά μου, διότι δεν μας δινόταν συχνά ο χώρος, ο ρόλος, η συνθήκη δηλαδή για να μπορούμε να είμαστε υποψήφιες. Ηταν μια δεκαετία περίπου η οποία ήταν πολύ ζόρικη εργασιακά σε έναν κλάδο ο οποίος χαρακτηρίζεται από εργασιακή επισφάλεια. Δηλαδή οι ηθοποιοί είναι κατά βάση άνεργοι τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο, αν όχι παραπάνω.
Μερικές φορές το να είσαι μόνο μια φορά τον χρόνο άνεργος στο τέλος είναι και επιτυχία» τονίζει η ίδια.
Οι παραστάσεις
Εχοντας πάρει πλέον χρόνο και απόσταση από τις παραστάσεις που τους έδωσαν το βραβείο, οι δύο ηθοποιοί κρατούν διαφορετικά στοιχεία από τις δουλειές αυτές.
«Στον Μολιέρο η μεγαλύτερη πρόκληση, που ήταν παράλληλα και σαν παιχνίδι χωρίς να έχει κάποιο βάρος, ήταν η χρήση του λόγου που ήταν έμμετρος και ποιητικός. Μαζί με τον Εκτορα δουλέψαμε πάρα πολύ. Η ηρωίδα μου είναι ένα πλάσμα το οποίο είναι σαν από έναν άλλο κόσμο, φέρει μια αθωότητα την οποία δεν τη βλέπεις συχνά. Είναι σαν ένα σύμβολο. Ο τρόπος που δουλέψαμε μου άφησε πάρα πολύ χώρο για τη φαντασία» δηλώνει η Σοφία Κόκκαλη.
«Στον «Γιατρό της τιμής του» ήταν έμμετρο το κείμενο και υπήρχε μία τρομερή καλλιέπεια, μια ομορφιά στον λόγο αλλά ταυτόχρονα το θέμα πολύ σκοτεινό και καθόλου όμορφο. Μιλούσε για τη ζήλια και τις γυναικοκτονίες. Οπότε θυμάμαι αυτή την παράσταση ότι τη βίωνα σαν ένα ενδιαφέρον κράμα το οποίο ίσως να έχει μια ωραία συνομιλία με το τι συμβαίνει στην κοινωνία μας ακόμα. Οτι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν και εμείς κάνουμε σαν να μη γίνονται.
Από το «Πόσο κοστίζει να ζεις;», το οποίο είναι ένα έργο πολύ σύγχρονο και μιλάει για το πώς αισθανόμαστε αποκλεισμένοι ο ένας από τον άλλον» λέει από την πλευρά της η Αμαλία Καβάλη.
Η επόμενη μέρα
Πλέον αμφότερες κοιτάζουν την επόμενη ημέρα. Η Σοφία Κόκκαλη κάνει πρόβες για τη «Μήδεια» του Φρανκ Κάστορφ που θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 21 και 22 Ιουλίου και η Αμαλία Καβάλη ετοιμάζεται για το «Women in arts: Festival», το πρώτο πολυθεματικό φεστιβάλ της πρωτοβουλίας Wom. Α το οποίο θα πραγματοποιηθεί από μεθαύριο έως την 1η Ιουνίου στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων.
«Υπάρχουν συγγραφείς που μου αρέσουν, υπάρχουν σκηνές που μου αρέσουν, υπάρχουν κόσμοι που μου αρέσουν αλλά δεν βάζω στόχο κάποιον συγκεκριμένο ρόλο. Το πλαίσιο νομίζω δίνει περισσότερη υπόσταση στα πράγματα.
Μπορεί να παίξεις έναν ρόλο που να μην τον έχεις σκεφτεί και να είναι σπουδαίος» σχολιάζει η Σοφία Κόκκαλη, η οποία, ωστόσο, κρατάει στην καρδιά της την ερμηνεία της Τέκμησσας στον «Αίαντα», στην πρώτη της επαφή με την αρχαία τραγωδία.
«Αυτό που ονειρεύομαι είναι σιγά-σιγά να γραφτούν νέα έργα τα οποία να είναι πιο συμπεριληπτικά για όλους αλλά και για τις γυναίκες» επισημαίνει η Αμαλία Καβάλη. «Πολύ συχνά βλέπουμε ότι οι γυναίκες σιωπούν μετά τα 40 ή εμφανίζονται μόνο ως μητέρες. Είναι σαν να μη μας ενδιαφέρει μια ερωτική γυναίκα στα 50 της.
Πρέπει να μας ενδιαφέρει μόνο ως μητέρα ή να μη μας ενδιαφέρει μια γυναίκα στα 50 της που έχει ένα πρόβλημα στη δουλειά ή ένα υπαρξιακό πρόβλημα;».
