«Οι φανταστικές ιστορίες είναι σαν αληθινές για τον συγγραφέα»

H Ουρανία Σελέστ – διάσημη συγγραφέας παιδικών βιβλίων – έρχεται από το Παρίσι για  να γιορτάσει τα Χριστούγεννα με την οικογένεια του ανιψιού της. Μόνο που εκείνος δεν βλέπει με καλό μάτι ούτε την ίδια, ούτε το στραβό της δαχτυλάκι, ούτε την τεράστια βαλίτσα της. Ποιος θα συμμαχήσει μαζί της; Ποιος θα ανακαλύψει αν όντως κρύβει έναν βοηθό – ξωτικό στην αποσκευή της; Και τελικά πού θα περάσει τις γιορτές;

Πώς γεννήθηκε η Ουρανία Σελέστ;

Καλή ερώτηση. Την προσκάλεσα μάλλον. Οταν έγινε η πρόταση από το ΚΠΙΣΝ να γράψω ένα χριστουγεννιάτικο έργο για παιδιά, αλλά και για ολόκληρη την οικογένεια, και κατάλαβα ότι χρειαζόμουν επειγόντως μια ιδέα, έκανα επίκληση και είδα να σχηματίζεται μέσα σε ένα νεφέλωμα η φιγούρα αυτού του ξωτικού πλάσματος. Ηρθε ουρανοκατέβατη. Εξού, φαντάζομαι, και το «ουρανικό» της όνομα. Σκέφτηκα πόση αναστάτωση αλλά και πόσα δώρα θα μπορούσε να φέρει σε ένα σπιτικό όπου θα προσγειωνόταν αυτή η γεροντοκόρη συγγραφέας χριστουγεννιάτικα. Σε δεύτερο χρόνο σχηματίστηκε στο μυαλό μου αυτό το σπιτικό. Η οικογένεια του ανιψιού της δηλαδή. Γονείς και δύο έφηβα παιδιά. Τρελοκομείο.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν συγγραφέα που καλείται να γράψει ένα θεατρικό παραμύθι για τα παιδιά του 2022;

Τα πράγματα που συναρπάζουν τα παιδιά στην ουσία παραμένουν σταθερά ίδια. Μυστήριο, μαγεία, κωμικότητα. Ειδικότερα δε το τελευταίο, η κωμικότητα, έτσι όπως εμφανίζεται στις συμπεριφορές των μεγάλων. Οι μεγάλοι αποτελούν πάντα για τα παιδιά μια αξιοπερίεργη και ίσως ακατανόητη φυλή. Ο συγγραφέας που γράφει για τα παιδιά καλείται, έστω για λίγο, να απαρνηθεί τη φυλή του, να αλλάξει στρατόπεδο.

Εχει αυτοβιογραφικά στοιχεία «Η βαλίτσα της Ουρανίας Σελέστ»;

Πολύ σπάνια χρησιμοποιώ αυτοβιογραφικά στοιχεία στις ιστορίες μου. Φοβάμαι πως η πραγματική ζωή, η δική μου τουλάχιστον, ελάχιστες ελκυστικές ή αξιομνημόνευτες σελίδες έχει να παρουσιάσει. Υπάρχει η φαντασία που κάνει καλή δουλειά, αναπληρώνει τα κενά της πραγματικότητας. Αλλά κατόπιν, ξέρεις, οι φανταστικές ιστορίες γίνονται κάπως σαν αληθινές για τον συγγραφέα τους. Σαν να εντάσσονται κάπως στη βιογραφία του. Γίνεται όλο ανάποδα δηλαδή. Δεν είναι το πραγματικό που γίνεται ιστορία φαντασίας, αλλά η επινοημένη ιστορία γίνεται μέρος του κόσμου μας.

Η ηρωίδα ολοκληρώνει τα βιβλία της με τη βοήθεια ενός ξωτικού και της μικρής της ανιψιάς. Ποιο είναι το δικό σας «ξωτικό»;

Τολμάω, νομίζετε, να το αποκαλύψω; Θα με εγκαταλείψει την επόμενη στιγμή. Αμα δείτε το έργο (ή το διαβάσετε), θα καταλάβετε τι εννοώ.

Αν ανοίγαμε τη δική σας βαλίτσα, τι θα βρίσκαμε μέσα;

Πράγματα ασήμαντα για τους άλλους, πολύτιμα για μένα. Τέτοιες είναι οι αποσκευές όλων μας εξάλλου. Στιγμές υψηλής συναισθηματικής αξίας, αναμνήσεις, σκέψεις, μορφές πεθαμένων, ανόητα αντικείμενα, λέξεις πικρές (ή μη) που είπαμε και μας είπαν, φόβοι μας και μανίες. Κλεισμένα όλα σε ένα μικρό βαλιτσάκι που κουβαλάμε μαζί μας. Καλό θα ήταν βέβαια κατά καιρούς να το πετάμε στη θάλασσα αυτό το βαλιτσάκι, να αγοράζουμε ένα καινούργιο και φτου κι από την αρχή νέες πραμάτειες. Το ιδανικό, βέβαια, είναι όσο μεγαλώνουμε να αλαφραίνουμε από μπαγκάζια. Η Ουρανία Σελέστ είναι της άλλης σχολής όμως, της συσσώρευσης.

Είναι απαραίτητο ένα παραμύθι να έχει καλό τέλος;

Ε, ναι. Το ευτυχισμένο τέλος ποτίζει την ιστορία με μια ουσία που τη στερεώνει πιο γερά στη μνήμη. Τα δυσάρεστα τείνουμε να τα λησμονούμε, συμβαίνει αυτοματικά αυτό, είναι μια υγιής λειτουργία του μυαλού. Μια ιστορία με ευτυχισμένη κατάληξη έχει περισσότερες ελπίδες να επιζήσει στον χρόνο. Να διευκρινίσουμε βέβαια πως άλλο πράγμα το ευτυχισμένο τέλος και άλλο το σαχλό.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε και η νουβέλα σας «Το όνομά σου», στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται η σχέση πατέρα – γιου, διερευνώντας μία ακόμη πτυχή των ενδοοικογενειακών σχέσεων, θεματική που σας έχει απασχολήσει από το πρώτο σας βιβλίο, «Οι τέσσερις τοίχοι», μέχρι ακόμη και τη «Βαλίτσα της Ουρανίας Σελέστ». Ποια στοιχεία τους σας γοητεύουν και ποια θέλετε να «ξορκίσετε» μέσα από τα έργα σας;

Οι οικογενειακές σχέσεις είναι αγαπημένο θέμα του θεάτρου, όπως και του κινηματογράφου, όπως και της λογοτεχνίας. Και κυρίως των θεατών. Η οικογένεια είναι το περιβάλλον μες στο οποίο αναπτυσσόμαστε και καταλαβαίνουμε τη θέση μας στον κόσμο, είναι επόμενο να αποτελεί ζωτικό κομμάτι της ύπαρξής μας. Μας απασχολεί όλους. Είναι ο θεσμός που αγαπάμε να μισούμε. Kαι είναι σωστή η επισήμανση ότι από το πρώτο μου βιβλίο μέχρι και το τελευταίο έχω ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη θεματολογία. Απλώς, ένας συγγραφέας έχει πολλά πρίσματα μέσα από τα οποία μπορεί να κοιτάξει και να ξανακοιτάξει και να ξαναματακοιτάξει τα όποια χαρακτηριστικά, θετικά και αρνητικά, αυτού του πολύπλοκου οργανισμού. Αλλο σχόλιο για την οικογένεια γίνεται στους «Τέσσερις τοίχους», άλλο στη νουβέλα «Το όνομά σου», άλλο στο θεατρικό μου έργο «Αέρας». Και άλλο φυσικά στη «Βαλίτσα της Ουρανίας Σελέστ», όπου το πνεύμα των Χριστουγέννων διώχνει μακριά κάθε σκοτεινιά, κάθε πικρία. Μας αρέσει να βλέπουμε αντίκρυ μας, ως θεατές, το καθρέφτισμα των δικών μας οικογενειακών παθών και να γελάμε με τα χάλια μας. Ή, κάποτε σπανιότερα, να νιώθουμε ψυχική ευφορία και ανάταση μπροστά σε μικρές πράξεις συγκινητικής γενναιοδωρίας, θυσίας, μέριμνας. Ο κήπος αυτός διαθέτει απ’ όλα τα άνθη.