Αναζήτηση
«Ο πρόεδρος» (La cordillera) Σκηνοθεσία: Σαντιάγκο Μίτρε. Ηθοποιοί: Ρικάρντο Νταρίν, Παουλίνα Γκαρσία, Αλφρέδο Κάστρο κ.ά. Αργεντινή / Γαλλία / Ισπανία, 2017, 114′
Εκ πρώτης όψεως το επώνυμο του προέδρου της Αργεντινής, τον οποίο υποδύεται ο πάντοτε υπέροχος Ρικάρντο Νταρίν («Το μυστικό στα μάτια της», «Εννέα Βασίλισσες»), του ταιριάζει γάντι. Μπλάνκο, δηλαδή άσπρος, ξεκάθαρος, άσπιλος. Ο πρόεδρος Χερνάν Μπλάνκο μιλάει μόνο όταν θεωρεί πως πρέπει, παρατηρεί προσεκτικά, δεν εκτίθεται, δεν προσβάλλει, είναι ανοιχτός στην αρνητική κριτική που του ασκούν τα ΜΜΕ (ο Αόρατος Πρόεδρος είναι το παρατσούκλι του) και δείχνει να αναρωτιέται ακόμα και για τις ίδιες τις ικανότητές του. Μπορεί αυτός ο πρώην «δημαρχάκος» να τα βγάλει πέρα ως πρόεδρος μιας ολόκληρης χώρας;
Το πονηρό σενάριο των Σαντιάγκο Μίτρε, Μαριάνο Λίνας κρύβει αρκετές εκπλήξεις κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής των αρχηγών των κρατών της Λατινικής Αμερικής, κάπου στις Ανδεις, σε ένα ξενοδοχείο θαρρείς ξεχασμένο από τον Θεό, σε υψόμετρο 3.000 μέτρων. Εκεί όπου κατά το μεγαλύτερο μέρος λαμβάνει χώρα η ιστορία της μυστήριας αλλά γοητευτικής αυτής ταινίας, με το πρόσωπο του προέδρου να είναι το κέντρο βάρους. Βέβαια, το πραγματικό ενδιαφέρον εδώ το έχει το πολιτικό προφίλ του προέδρου, ενός Διαβόλου με μορφή αγγέλου, και σκηνές όπως η συνάντησή του με έναν αμερικανό εκπρόσωπο της κυβέρνησης (Κρίστιαν Σλέιτερ) απογειώνουν πραγματικά την ταινία. Ωστόσο το σενάριο χωλαίνει κάπως όταν στη μέση μπαίνουν τα προσωπικά του Μπλάνκο, κυρίως η σχέση με την κόρη του (Ντολόρες Φόνζι) και η προσπάθειά του να τη βοηθήσει να ξεπεράσει ένα βαθύ ψυχολογικό τραύμα της.
«Ετσι είναι η ζωή»(C’est la vie / Le sens de la fête) Σκηνοθεσία: Ερίκ Τολεντιανό, Ολιβιέ Νακάς. Ηθοποιοί: Ζαν-Πιερ Μπακρί, Ζιλ Λελούς κ.ά. Γαλλία / Καναδάς / Βέλγιο, 2017, 117′
Ο καρνάβαλος της ζωής κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας ενός μεγαλοαστικού γάμου βρίσκεται στον πυρήνα της τελευταίας ταινίας του ντουέτου Τολεντιανό – Νακάς, δημιουργών της τεράστιας επιτυχίας του γαλλικού κινηματογράφου «Οι άθικτοι». Με τον Ζαν-Πιερ Μπακρί να κινείται σαν σβούρα ανάμεσα σε πρόσωπα και καταστάσεις υποδυόμενος τον υπεύθυνο προετοιμασιών του γάμου, η ταινία αφήνει πίσω της μια αύρα νοσταλγίας για τις αξίες που χάνονται, μα και αισιοδοξίας για τις άλλες που ίσως δημιουργηθούν. Τίποτε δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών, αλλά για όλα μπορεί να βρεθεί λύση, αρκεί να αντιμετωπίζεις τη ζωή με χαμόγελο, να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Μια πολύ δύσκολη στην κατασκευή της ταινία, χορογραφημένη με ακρίβεια, καθώς δεκάδες πράγματα συμβαίνουν ταυτόχρονα στο ίδιο φόντο.
«Η σωτηρία της ψυχής»(Hotel Salvation). Σκηνοθεσία: Σουμπασίς Μπουτιάνι. Ηθοποιοί: Αντίλ Χουσέιν, Λαλίτ Μπελ, Γκιταντζαλί Κουλκάρνι κ.ά. Ινδία, 2016, 102′
Η σχέση ανάμεσα σε έναν ηλικιωμένο πατέρα, ο οποίος δείχνει αποφασισμένος να εκπληρώσει μια τελευταία επιθυμία του προτού φύγει από τη ζωή, και τον γιο του, ο οποίος παρά τις αντιρρήσεις και τις επαγγελματικές δεσμεύσεις που του δένουν τα χέρια, τελικά τον ακολουθεί, φτιάχνει την εικόνα αυτής της ευαίσθητης, συγκινητικής ταινίας που προτείνει εσωτερική γαλήνη, ηρεμία και αγάπη σαν αντίδοτο απέναντι στον κυνισμό και στη γενικότερη παράνοια μέσα στα οποία οι περισσότεροι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε. Ταινία περιπλάνησης γεμάτη στιγμές συγκίνησης και ευαισθησίας, και συγχρόνως με ένα δικό της, περίεργο χιούμορ, η «Σωτηρία της ψυχής» μοιάζει με παυσίπονο που ενώ ξέρεις εκ των προτέρων ότι έχει ημερομηνία λήξης, παρ’ όλα αυτά σε προκαλεί να το πάρεις.
«Η μέρα της επιστροφής μου»(The mercy) Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μαρς. Ηθοποιοί: Κόλιν Φερθ, Ρέιτσελ Βάις, Ντέιβιντ Θιούλις κ.ά. Αγγλία, 2018, 112′
Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το σενάριο του Σκοτ Ζ. Μπερνς καταπιάνεται με την ξεχασμένη περίπτωση ενός βρετανού ερασιτέχνη ναυτικού ονόματι Ντόναλντ Κρόουχαρστ (Κόλιν Φερθ) που στα τέλη της δεκαετίας του 1960 αποφάσισε να κάνει τον γύρο του κόσμου με ένα σκάφος, μόνος, με την ασχετοσύνη του μοναδικό του σύμμαχο. Ο Κρόουχαρστ έχει αρκετό ενδιαφέρον ως κινηματογραφικός ήρωας γιατί στην ουσία είναι ένας δειλός άνδρας που μπαίνει χωρίς ο ίδιος καλά-καλά να ξέρει το γιατί στη διαδικασία μιας ηρωικής περιπέτειας. Η ταινία είναι ισορροπημένη ανάμεσα στη μοναξιά του Κρόουχαρστ πάνω στο σκάφος, την αγωνία της γυναίκας του που τον περιμένει (Ρέιτσελ Βάις) και τις στιγμές του παρελθόντος, όταν όλοι, μαζί και τα δύο παιδιά τους, ζούσαν μια τυπικά όμορφη μεσοαστική ζωή. Αυτό που φαίνεται εδώ να λείπει –γιατί ως καταγραφή είναι θαυμάσια –είναι ένα δεύτερο επίπεδο, μια φιλοσοφική διάθεση πάνω στη ζωή και στον θάνατο, όπως για παράδειγμα είχε το σπουδαίο «Ολα χάθηκαν» με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
«Απαγωγή»(Secuestro) Σκηνοθεσία: Μαρ Ταργκαρόνα. Ηθοποιοί: Μπλάνκα Πορτίγιο, Αντόνιο Ντετσέντ κ.ά. Ισπανία, 2016, 105′
Με την υπογραφή στη σκηνοθεσία της Μαρ Ταργκαρόνα, παραγωγού επιτυχημένων ισπανικών θρίλερ όπως το «Ορφανοτροφείο», τα «Μάτια της Χούλια» και το «Σώμα», η «Απαγωγή» είναι η ιστορία μιας επιτυχημένης δικηγόρου (Μπλάνκα Πορτίγιο) η οποία στην προσπάθειά της να βρει το δίκιο της και να πιέσει τον βασικό ύποπτο για την απαγωγή του παιδιού της (το οποίο έχει βρεθεί) προσλαμβάνει καθάρματα του υποκόσμου και τα κάνει μούσκεμα. Η ταινία έχει στυλ, νουάρ ατμόσφαιρα, καθώς επίσης τις απαραίτητες ανατροπές. Κάπου όμως τα κομμάτια του παζλ δεν κολλούν και η όλη ιστορία δείχνει τραβηγμένη από τα μαλλιά.
«Ο Ant-Man και η Σφήκα»(Ant-Man and the Wasp). Σκηνοθεσία: Πέιτον Ριντ. Ηθοποιοί: Πολ Ραντ, Εβαντζελίν Λίλι, Μάικλ Ντάγκλας κ.ά. ΗΠΑ, 2018, 118′
Ο ήρωας της Marvel Comics Ant-Man (Πολ Ραντ) σε αυτό το σίκουελ καλείται να βοηθήσει τον κατασκευαστή της στολής που τον κάνει υπερφυσικό μυρμήγκι, τον επιστήμονα Χανκ Πιμ (Μάικλ Ντάγκλας), να βρει τη γυναίκα του στα άδυτα του κβαντικού σύμπαντος. Στην παρέα προστίθεται και η δεσποινίς Σφήκα (Εβαντζελίν Λίλι), αν κι εδώ που τα λέμε την παράσταση «κλέβει» η «κακιά» της ιστορίας, το Φάντασμα (Χάνα Τζον Κέιμεν). Εφόσον βέβαια ο Ant-Man έχει κατά κάποιον τρόπο γίνει με το ζόρι σούπερ ήρωας (ένας λωποδύτης και χαζομπαμπάς που έτυχε να φορέσει τη στολή), το χιούμορ είναι και πάλι η ουσιαστική δύναμη της ταινίας και προτέρημά της το ότι δεν παίρνει ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό της.
